Zachowane róże

Siódma róża

Sprawiasz, że czuję się niezwyciężony.
Czuję jak ziemia drży
Potężny, zupełnie jak fala tsunami.
Dajesz mi odwagę,
Jesteś moim tytanem.
~Skillet, Feel Invincible 

Szedłem Hyde Parkiem, szukając odpowiedniego miejsca do odpoczynku. Miałem dość gwaru i po prostu chciałem się gdzieś schować. Będąc zamyślonym, na kogoś wpadłem. Była to nastolatka, z której rąk wypadły papiery. Kucnąłem i zacząłem pomagać jej je zbierać. Kiedy spojrzałem w jej oczy, oniemiałem. Miała najpiękniejsze zielone oczy, jakie widziałem przez całe swoje dotychczasowe życie. Wstaliśmy i podałem jej stertę dokumentów. Uśmiechnęła się uroczo w moją stronę i poprawiła długie, czarne włosy. 

— Przepraszam, spieszyłam się — powiedziała pospiesznie.

— Nic nie szkodzi. To nie problem. — Posłałem jej uśmiech, kłaniając się.

Wyminęła mnie i odeszła.
Niedługo potem, idąc przez Mayfair, znów na nią wpadłem. Tym razem niedosłownie. Spotkałem ją idącą z niewielkim bukietem róż. Czerwonych, w każdym calu idealnych. 

— Tylko pięć? — zagaiłem.

— Siedem już rozdałam. Właściwie rozdałam sześć, siódmą gdzieś zgubiłam. 

Otworzyłem oczy i usiadłem. Bukiet róż. Znalazłem sześć. Więc gdzie siódma róża? Co to mogło znaczyć? Dlaczego to ona mi się śniła? I dlaczego śniło mi się, że rozdaje róże? Wskazówka? Nie, nie może być. To pewnie kolejny wytwór mojej spragnionej jej obecności wyobraźni. Jak mógłbym pomyśleć, że Alice żyje i to ona zostawia te wszystkie róże w różnych miejscach tak, jakby wiedziała, gdzie będę szedł?

Zaśmiałem się nerwowo i ponuro, aż nagle po moich policzkach ciurkiem pociekły łzy. Chryste, nie wierzę, że jeszcze łudzę się na to, że kiedyś ją spotkam i znów będziemy razem szczęśliwi jako przyjaciele albo para, gdybym zdobył się na odwagę i wyznał jej miłość.

Nie, muszę po prostu przyzwyczaić się do jej braku, do tego, że już nigdy więcej jej nie zobaczę.

W złości na samego siebie, rzuciłem lampą o ścianę. Gdybym jej pomógł, gdybym jej w to cholerstwo nie wplątał, gdybym jej wtedy, w Hyde Park, nie poznał, wszystko wyglądałoby inaczej. Kompletnie inaczej. 

Kiedy zdałem sobie sprawę, co zrobiłem, o dziwo, nic z tym nie zrobiłem. Nie chciałem być tchórzem. Chciałem stawić czoło lękom i tym monstrum, które nie dają mi żyć. Musiałem zrobić to teraz, bo jeśli nie w tym momencie, to później może być już za późno.
Wstałem i żwawo przemknąłem przez korytarz do pomieszczenia, kiedyś robiącego za salon. Dlaczego dokładnie tam poszedłem? Do końca nie wiem. Właściwie w tamtej chwili wydawało mi się, że tam może być kolejna róża. I nie myliłem się, moje przeczucie się sprawdziło. 

Czułem, że byłem blisko odkrycia tego, co się dzieje. Miałem nadzieję, że teraz będzie już tylko lepiej.