My biggest fear is sleeping

Κεφάλαιο 17

Vote & Comment💗

Το αμάξι σταματάει στην είσοδο του κάστρου. Κλείνω τα μάτια μου και πέρνω μια βαθιά ανάσα. Ηρέμησε Ζωή όλα θα πάνε καλά.

Κοιτάζω τον Άλεξ για να πάρω δύναμη και αφού αντιλαμβάνεται ότι τον κοιτάω, μου ποιανει το χέρι και του χαμογελάω ελάχιστα θέλοντας να του πω ευχαριστώ.

Ακούω βήματα να πλησιάζουν την πόρτα και πέρνω μια βαθιά ανάσα. Ηρέμησε, πάρτο χαλαρά. Σιγά τους γονείς του θα δεις απλά, τι μπορεί να παει στραβά σωστά;

Το ότι θα δω τον Ιθαν ίσως;

Πφ σιγά. Τώρα γιατί τον θυμήθηκα αυτόν.

Από τον λύθαργο με βγάζει ο ήχος που κάνει η πόρτα του αυτοκινήτου όταν την ανοίγουν. Ο σοφέρ μας έκανε άκρη για να βγούμε έξω και μας χαμογέλασε. Τι γλυκός άνθρωπος, απορώ εάν έχουμε εδώ τόσο καλούς ανθρώπους. Για να έχουν τον Αλεξ μου όμως, πρέπει να έχουν και άλλους σωστά;

Ο Αλεξ κάνει την πρώτη κίνηση και βγένει αυτός πρώτος. Ο καλός μου. Με κοιτάει στα μάτια και μόνο που με κοίταξε είναι σαν να μου λέει να μην φοβάμαι.

Μου κρατάει το χέρι και με τραβάει απαλά προς τα έξω δηλαδή προς το μέρος του. Του χαμογέλασα θέλοντας να του πω ευχαριστώ μα δεν ξέρει ότι νιώθω τόσο φοβισμένη που θα αντικρίσω τους γονείς του και τον Ίαν. Θα μου πεις όμως άνθρωποι του είναι, αλλά δεν είναι άνθρωποι, τουλάχιστον όχι σε σχέση με τα βαμπιρικά.

Με κρατάει από την μέση και τον ακούω που ευχαριστεί τον σοφέρ. Έπειτα μένει λίγο και παρατηρεί το τοπίο γύρω μας. Θα του έχει λείψει σίγουρα. Και όντως δεν θα τον αδικούσα εάν του έλειπε το μέρος. Είναι παραμυθένιο, αλλά όχι όπως της θείας μου, εδώ κυριαρχεί το μαύρο και το κόκκινο. Το τοπίο σου δίνει ένα συναίσθημα φόβου και περιέργειας για το τι θα δεις εδώ και για το πως είναι οι άνθρωπο, εάν είναι μουντοί και άχαροι όπως τα χρώματα γύρω.

«Πάμε;» Με ρωτάει ο Άλεξ σιγανά και του γνέφω κάπως διστακτικά. Αυτός με κοιτάει και έπειτα αρχίζει να κατευθείνετε πρός άγνωστη κατεύθυνση για εμένα αλλά αυτός κοιτάει τα πάντα με τόση λεπτομέρεια λες και του έρχονται αναμνήσεις κάθε φορά που κοιτάει ένα αντικείμενο ή ένα χώρο.

Και αφού μου δόθηκε και μένα η ευκαιρία να παρατηρήσω το κάστρο ξεκίνησα με το να κοιτάζω εξονυχιστικά για να δω και τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Κόκκινα Τριαντάφυλλα κυριαρχούν στον χώρο καθώς και μαύρες γλάστρες. Όμως δεν μύριζε λουλούδια η ατμόσφαιρα, περισσότερο σε θάνατο θύμιζε. Αλλά ας μην το συζητήσω αυτό. Καθώς προχωρούσαμε έπιασα τον Άλεξ να με παρατηρεί λες και περίμενε να του πω εντυπώσεις.