Safiyae & Safouane

Capitulo 17

Wat vooraf begon:
probeer mijn ogen te openen. Ik hijg alsof ik de marathon heb gelopen alles vliegt weer voorbij. Ik probeer op adem te komen maar het lukt niet. Het is alsof mijn keel dichtgeknepen is. Ik begin te trillen en te bewegen. Alles vliegt voorbij ik begin wild te worden terwijl ik op adem probeer te komen.

_______________________________________

Perspectief Safiyae

Ik open langzaam mijn ogen doordat het bed beweegt. Ik ril mijn hoofd op en zie Safouane helemaal buitemdaem. Alsof hij op adem probeert te komen. Het zweet drupt langs zijn voorhoofd naar beneden. "Safouane." Gil ik. Hij is aan het hyperventileren. Hij trilt helemaal. Mijn hart breekt om hem zo te zien. Wat moet ik doen.

Ik ren naar het flesje water terwijl er al wat tranen over mijn wangen beginnen te rollen. Ik maak voorzichtig zijn gezicht nat en geschrokken schiet hij overeind. Hij staat meteen op. Met betraande ogen kijk ik 'm aan. "Het spijt me dikbil ik had gewoon een droom." Zegt hij. Hij veegt mijn tranen weg met zijn duimen. "Niet huilen prinsesje." "I-ik was gewoon geschrokken."

Hij sluit me in zijn armen. Hij gaat zitten op het bed en legt mijn hoofd op zijn borstkas zodat ik naar zijn hartkloppingen kan luisteren. "Hoe weet je dat dit mij rustig maakt?" Vraag ik met een rood hoofd. "Je viel vrijwel meteen in slaap toen je naar mijn hartkloppingen luisterde daarnet" Zei hij. Ik glimlachte liefjes naar hem. "Safouane wil je over je droom praten." "Nee het was niks dikbil. Niks waar jij je zorgen over hoeft te maken." "Zeker" hij knikte vastberaden. Hmm okay dan.

Hij kuste mijn voorhoofd en stond op. "Zal ik je naar huis brengen?" Vroeg hij. "Nee Safouane jij bent ziek en blijft in bed." Zeg ik vastbesloten. "Maar ik wil zeker weten dat je thuis ben. En ik wil nog ff bij je zijn." "Nee Safouane jij moet goed uitrusten het is toch weekend dus we zien elkaar." "Is goed ik app je morgen als ik je kom ophalen." "Saffi morgen gaan we wat doen." "ga je nu al weg?" Vroeg hij bedroefd. Ik knikte. Hij staat op en kijkt me diep in mijn ogen aan "Safiyae ik hou niet normaal veel van jou." Ik geef hem een snelle afscheidskus. En fluister tegen zijn lippen aan "ik weet 't ik hou ook van jou"

Hij knuffelt me stevig en ik vertrek. Thuis aangekomen kleed ik me om in een luchtige pyama. Ik kijk wat afleveringen van izombie. Ik ben moe maar ik kan niet in slaap vallen ik heb 't gevoel dat morgen een rare en gekke dag wordt. Hmm na lang piekeren val toch ik in slaap niet wetend wat komen zal.

Perspectief Safouane

Geschrokken schiet ik overeind. Waarom voelde dat als een flashback en geen droom!??!?!?! Gefrustreerd sla ik de dekens weg. Met betraande ogen kijkt ze me aan. Ik moet naar 't ziekenhuis gaan. Dit was echt geen droom maar voelde als een flashback. Maar ik wil niet dat mijn zine mijn problemen aan haar hoofd gaat krijgen. Ik ga zo als ze weg is en veilig thuis aangekomen is.

"Het spijt me dikbil ik had gewoon een droom." Stel ik haar gerust. Ik veeg haar traantjes weg met mijn duimen. Pijnlijk om haar zo te zien. "Niet huilen prinsesje." "I-ik was gewoon geschrokken." Komt er uit haar mond. Aww ik moet haar kalmeren. Ik sluit haar in mijn armen en ga zitten op het bed. Voorzichtig leg ik haar hoofd op mijn blote borstkas. Ze wordt vrijwel gelijk rustig en kalmeert al wat.

"Hoe weet je dat dit mij rustig maakt?" Vraagt ze met een beschaamd hoofdje. "Je viel vrijwel meteen in slaap toen je naar mijn hartkloppingen luisterde daarnet." Geef ik als antwoord op haar vraag. "Safouane wil je over je droom praten?" Ik sluit me ogen. "Nee het was niks dikbil. Niks waar jij je zorgen over hoeft te maken." Ik kus haar voorhoofd en sta op.

"Zal ik je naar huis brengen?" "Nee Safouane jij bent ziek en blijft in bed!" "Maar ik wil zeker weten dat je thuis ben. En ik wil nog ff bij je zijn." "Nee Safouane jij moet goed uitrusten het is toch weekend dus we zien elkaar nog." Damn bazig hoor. "Is goed ik app je morgen als ik je kom ophalen." "Ga je nu al weg?" Vroeg ik jammerend.

Ze knikte van ja. Ik kijk haar diep in haar ogen aan. "Safiyae ik hou niet normaal veel van jou." Zeg ik tegen haar. Ze plaats snel een afscheidskus op mijn lippen en fluistert tegen mijn lippen aan "ik weet 't ik hou ook van jou." Dangg ze maakt me helemaal gek. Ik geef haar nog een liefdevolle knuffel en ze vertrekt. Ik kleed me snel om en pak mijn gannoe. Ik zet mijn petje op en neem snel een pijnstiller tegen de duizeligheid.

Ik loop naar beneden en sluit alles af. "Bewaak alles!" Bevel ik mijn mannen nog. Ik stap mijn Ferrari in en race naar het ziekenhuis. Ik moet duidelijkheid hebben. Ik heb zo een slecht voorgevoel. Ik parkeer snel en loop het ziekenhuis in. Ik loop naar de balie. "Ik wil dat je in de database terug naar 2004 gaat en kijkt hoe mevrouw Soukayna el **** en Meneer Rachid el **** zijn gestorven!" "Sorry maar we mogen niet zomaar informatie weggeven over patiënten."

"Ro7 a boizan beter ga je luisteren qa wollah meh je wilt problemen met mij." Waarschuw ik haar. Ze kauwt vies met haar kauwgom wollah zulke mensen geven mij jnoen. "Broer. ben je koe ofso? Je kan niet eens normaal kauwen." Ik duw die hoertje weg en trek de computer naar me toe. Ik ga naar 2004 en zoek mijn ouders hun namen op. Net wanneer ik de namen wil aanklikken trekt ze de computer terug. Ik geef haar izjen vieze blik en ik pak mijn gannoe en hou 'm tegen haar hoofd aan.

"Ehh vieze pijpsletje ik heb je toch gewaarschuwd!" Sis ik. Ze moet slikken en kijkt me bang aan waarna ze zegt "ik geef je de informatie wel." "Beter!" Ze drukt op de namen " meneer en mevrouw el **** hebben een auto-ongeluk gehad en zijn in coma geraakt de stekkers zijn eruit getrokken zonder enige opzet door Safouane el ****. Hij was enkel met een vriendje aan het stoeien maar 't liep verkeerd af."

Wait what??? Nee??? zeg me niet dat ik mijn eigen ouders heb vermoord. Voorzichtig haal ik het pistool weg bij haar hoofd. Ik schud mijn hoofd. Ik heb mijn eigen ouders vermoord...  zeg me dat dit een droom is. Is dit allemaal mijn schuld? Als ik er niet was leefde ze dan nog? Ik heb het gedaan en alleen ik. Ik was dan wel klein maar het is nog steeds ik die t deed.

Voor even sluit ik mijn ogen in de hoop dat er geen tranen komen. Ik wil niet huilen ik mag niet huilen! Ik open weer mijn ogen. Geen tranen. Ik ben gewoon boos. Boos op mij zelf ik schop de prullenbak omver en loop weg naar mijn auto. Ik stap in en rijd naar huis. Thuis aangekomen neem ik een lange douche. Ik stap mijn bed in en na veel denken val ik in slaap.

Salam ladysss❤

Dus toch een flashback en geen droom heb.

 jullie zijn vast benieuwd naar deel 18 dus stem lieffies❤

Ps. In het deel hierna en de rest gaan we springen naar drama:)

Dikke kus en knuffel Salma