Safiyae & Safouane

Capitulo 93

Wat vooraf begon:
Moet ik conclusies gaan trekken.....

_____________________________________________

Perspectief Safiyae

Vergeet niet om te stemmen en comment ook💙💕

Stilletjes ging ik zitten aan tafel met mijn gedachten die alle kanten op schoten. Tikkend met mijn vingers op tafel wachtte ik tot hij de kamer uitkwam. Na een paar minuutjes liep hij binnen. Hij zag er zwaar geïrriteerd uit.

"Safouane, is er iets?" Vroeg ik zoekend naar zijn blik. "Safiyae, waarom moet je altijd alles weten?" Deed hij me na op dezelfde toon. "Omdat ik je vrouw ben en als je niet wil dat ik fking conclusies ga trekken moet je me wel vertellen wat er speelt. Jij wilt toch ook altijd dat ik alles vertel!" Zei ik boos. Hij zette zijn handen op mijn schouders "niet zo tegen me praten" gromde hij.

Ik rolde met me ogen "waarom was je boos aan de telefoon?" "Ik werd de kanker gebeld met dat ik zogenaamd dat kechie zwanger had gemaakt en dat dat kindje inmiddels al geboren is en dat de hele fucking media alles komt te weten" zei hij woedend en hij schopte uit frustratie tegen een kast.

"Geloof me Safiyae, ik heb helemaal niemand zwanger gemaakt. Ik ben jou veel te loyaal en trouw zoiets zou ik nooit doen al zou ik vermoord worden ik ben een echte man van mijn woord" zei hij terwijl hij ijsbeerde door de kamer.

"Natuurlijk geloof ik je Safouane, we gaan naar haar toe. De media mag dit niet weten. Ik wil niet dat er zulke roddels over ons komen." Zei ik en ik sloeg mijn armen om hem heen terwijl ik met mijn handen over zijn rug wreef en hij zijn hoofd in me nek plaatste. Hij draaide me om met mijn rug naar hem toe met nog steeds zijn hoofd in mijn nek en zette zijn handen op mijn heupen.

"Waarom worden we nooit met rust gelaten" zei hij gefrustreerd. "Mensen zullen je altijd willen breken Safouane, je hebt alles. Meer zelfs. Maar onthoud, jij Safouane bent niet kapot te maken."

Hij draaide me terug naar hem om en keek me lang in mijn ogen aan waarna hij teder een lange kus op mijn voorhoofd drukte wat me hart liet smelten.

//

"Hier moet het zijn" zei Safouane. Ik klopte aan en niet veel later ging de deur open door een meid rond de 20 jaar die heftig opgemaakt was. "Safouane ken je mij nog" zei ze verrast. Ze verplaatste zich dichterbij hem waarna Safouane direct een stap naar achter zette "maak me niet nu al parra want wollah je komt hier anders niet levend van af!" Siste hij en hij pakte me hand vast waarna hij me naar binnen trok.

"Nou waar is dat kindje dan?" Vroeg Safouane. "Rustig, meneertje ongeduld" zei ze. "Praat normaal tegen me voor ik je barbiekop eraf schiet zo de vuilnis in" zei hij en verstrakte zijn kaaklijn.

"Praat jij dan ook normaal tegen mij dit is wel ons kind hé" zei ze beledigd. Safouane wou al op haar aflopen maar ik pakte hem vast "laat snel dat kind zien dan kunnen we hier weg" zei ik en ik keek haar vies aan. "En dat je het weet waarom zou ik jou nog kennen? Heb je ooit ook maar een klein beetje voor me betekend?" Zei Safouane met een enge grijns.

Ik moest zachtjes lachen om zijn harde woorden. "De enige die ik nooit zal vergeten is deze vrouw" voegde hij toe waarna hij me trots aankeek. Met een veelbetekende warme blik keek ik hem aan. Ze zei allang al niks en liep weg waarna ze terug kwam met een kind.

Perspectief Safouane

Ik bedenk me opeens dat het kind wel van mij kan zijn van toen in de tijd dat ik vele hoertjes nam. Toen ik Safiyae nog niet kende maar dat is inmiddels alweer een paar jaar geleden.

Ze kwam met het kind terug in haar armen lopen en gaf me die in mijn handen waarna ik het kindje gelijk weer teruggaf. "Ik mag dan geen hart of gevoel hebben maar die liefde van mijn dochter of zoon zal ik altijd voelen, en wat ik zojuist voelde was een opkomend duivels kind net zoals jou" zei ik en ik pakte Safiyae vast.