Safiyae & Safouane

Capitulo 106

Wat vooraf begon:

"Hewa zeg dat dan, ik was vanochtend zo verbaast om waarom je opeens boos en daarna verdrietig was. Ik ga 't nog moeilijk krijgen jij heks" grinnikt hij. Hij sluit alles af en opent de autodeur. "Weet ik, je gaat het heel erg moeilijk krijgen en ik vind die hormonen niet eens zo erg" grijns ik. Hij gaat achter 't stuur zitten en start de auto. "Nogmaals, jij heksss" knipoogt hij waarna hij wegrijdt naar zijn ouders.

___________________________________________________

Perspectief schrijfster

Vergeet niet om op dat sterretje te drukken honey💗💍

"Hoe konden we het niet weten" zegt Junayda gefrustreerd. Sabriya streelt over haar zus der rug "dit had iedereen kunnen overkomen" zegt ze zachtjes. "Verdomme! We waren zo fucking dom. We konden toch weten dat we niet zomaar Nederlands konden praten!? Hoe kunnen mama en papa in Duitsland wonen met ons maar allemaal spreken we Nederlands. En waarom mochten we anders niks weten van de buitenwereld van de man die ons hiernaartoe heeft gebracht. Die vuile hond hij heeft ons al die tijd aan het lijntje gehouden. Hij bedroog ons Sabriya, al die tijd, al die jaren en nu pas weten we dat we twee broers hebben. Nu pas" zegt Junayda en ze slaat tegen de tafel met haar vuist. 

Sabriya blijft stil en weet zich niks uit te brengen. "Hij kwam op tv, de laatste dagen hebben we eindelijk meer gehoord van de buitenwereld we hebben zelfs bokswedstrijden gekeken sinds hij overleden is. En we waren weg van Safouane en niemand die door had dat hij onze broer is!" Ratelt Junayda door. 

 "Genoeg Junayda! We waren dom ja ik weet het maar we kunnen er niks aan doen. Zo is het nou eenmaal gegaan en niks kan dat veranderen. We wisten niet beter die flikker had ons afgesloten van de buitenwereld we konden niks anders. We wisten niks. Het komt goed zusje. We moeten geduld hebben net zoals we onze hele leven hebben gehad" zegt Sabriya en ze legt haar hoofd in haar handen terwijl ze frustrerend door haar haren woelt. "Ja natuurlijk laten we maar weer geduld hebben, net zoals we onze hele leven al hebben. Onze hele leven is en leugen" zegt Junayda boos.

 "Rustig okey, rustig! Het is nou eenmaal zo, alsjeblieft ik heb hier geen zin in. Hou gewoon op" zucht Sabriya en ze loopt naar de keuken. Ze pakt een blikje cola en haar gedachten draaien op volle toeren. Onze broers, ze weten niet dat ze nog 2 andere zusjes hebben. We zijn gewoon niet klaar om ze te zien. Of zit dat gewoon tussen onze oren? Ze leunt tegen het aanrecht aan en uit een diepe zucht voor de zoveelste keer vandaag. Ik hoop dat alles goed komt. In sha allaah zal alles met de tijd een plekje vinden. Tot die tijd wil ik het zo houden. 

Ik kan niet anders, zo ben ik het gewend.

Perspectief Safiyae

"Safouane, vind je niet dat jou ouders mijn ouders moeten ontmoeten?" Vraag ik. Hij kijkt me diep aan en zegt "ik heb al gebeld met je vader en moeder ze weten dat mijn ouders weer in het plaatje zijn en willen ze heel graag ontmoeten." Ik glimlach en knik "mooi zo."

"Safiyae, voel jij je ongemakkelijk bij mijn ouders?" Vraagt hij dan zacht en hij kijkt snel naar de woonkamer. Ik slik en zeg zachtjes "een beetje wel, ik ken ze helemaal niet." Ik kijk hem aan en zie alleen begrip in zijn ogen. "Dat snap ik volkomen, ik als hun zoon voel me al ongemakkelijk bij hun. Ondanks dat het me ouders zijn, maar ik weet ook niet hoe ze als mens zijn. Ik weet ook niets over hun" zucht hij.

Ik leun tegen zijn stevige borstkas en zeg "dat is ook helemaal niet zo raar dat jij je zo voelt maar juist logisch. En daar gaan we verandering in brengen. We zullen ze vaak bezoeken tot op het moment dat we elkaar gekke ezels kunnen noemen" grinnik ik. Hij knikt en legt zijn handen rondom mijn hoofd. "Je hebt gelijk habibi, dankjewel" zegt hij lief waarna hij zachtjes een kus op mijn voorhoofd drukt.