ပန္​းပံုျပင္​ [ TaoRis ]

ပန္းပြင့္ေလး၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈ

ေျမာက္အရပ္ေတာအုပ္တို႔အားေက်ာ္၍ေျပးလာေသာ ေလေျပသည္ မဂၤလာၾကာကန္ေပၚမွတဆင့္ အေဆာင္ေဆာင္တို႔ေဘးမွေကြ႕ကာနန္းေတာ္အေနာက္ေဆာင္ျခမ္းတြင္အဆံုးသတ္ေလ၏။

က်ယ္ေျပာလွေသာ မင္းေနျပည္ေတာ္သည္ ေႏြဦးအခ်ိန္ သမယတြင္ပင္ ျမဴေငြ႕တို႔ဆိုင္းေနေပေသးသည္။

"ေအးတယ္.. မယ္မယ္..ျပတင္းတံခါးပိတ္ထားသင့္တယ္...!"

ေနာက္ေက်ာေပးထားသည့္ မယ္မယ့္ပံုရိပ္သည္ အမွီအတြယ္မဲ့စြာအားနည္းလြန္းလွသည္ကို စိတ္မေကာင္းစြာပင္ ေငးၾကည့္ရင္း သတိစကားဆိုမိသည္။က်ေနာမယ္မယ့္အဖို႔လုပ္ေပးႏိုင္သည့္အရာက ေလႏွင့္ပူပန္ေပးႏိုင္႐ုံ၊ သမီးမိန္းကေလးမ်ားကဲ့သို႔ ျပဳစုေပးႏိုင္႐ုံသာ။ ထို႔ထက္ တျပားသားမွ်မပိုခဲ့။

စာေပဘက္တြင္သာ ေလ့လာလိုက္စားခဲ့သည္မို႔ အရာရာ က်န္မင္းသားမ်ားေနာက္ ေရာက္ေနသည့္က်ေနာ့က မယ္မယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူေလာက္စရာ သားေတာ္တပါးျဖစ္မလာခဲ့။အားကိုးေလာက္စရာ သားေတာ္တပါးအျဖစ္ေတာ့ ေဝးလာေဝးပါေလ။

စိတ္ဓာတ္မာေၾကာလြန္းသည့္ မယ္မယ္၏ စကၠဴရြက္အသြင္ ပါးလ်ပ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္က ေလႏုႏုကိုပင္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုန္ယင္ေန၏။

"မယ္မယ္တို႔ ထြက္သြားရေအာင္.."

တိုးေဖ်ာ့လြန္းေသာမယ္မယ့္အသံသည္ ၾကားရ႐ုံမွ်သာ။အသက္အရြယ္ထက္စာလွ်င္အမ်ားႀကီးအိုစာသြားသည့္ မယ္မယ္ မ်က္ဝန္းတို႔က အုပ္မွိုင္းေနသည္။ေက်ာထက္ ေျဖခ်ေလ့ရွိေသာ နက္ေမွာင္ခဲ့သည့္ ဆံႏြယ္တို႔သည္ယခုအခါတြင္ေတာ့ ဇရာဟန္ျပကာ အျဖဴေရာင္တို႔စြန္းထင္းလာခဲ့ေလပီ။
တႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ေလးမွာပင္ မယ္မယ္သည္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။

ေဆးရြက္ခတ္ထားေသာ လက္ဖက္
ည္အိုးအား ခံုေပၚတင္လိုက္ကာ ေျမာက္ဘက္ေတာအုပ္တို႔ထံေငးေမာေနသည့္ မယ္မယ့္ေဘးတြင္ အသာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။အေနာက္နန္းေဆာင္ဘက္မွၾကည့္လွ်င္သာျမင္ႏို္ုင္ေသာ ေတာအုပ္ဘက္အျခမ္းတြင္ Magnolia ပင္မ်ားပြင့္ေနပီျဖစ္
၍ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေလသည္။