Survive

3

h.3

‘trek dit aan en ga slapen, morgen is er weer een dag.’ Zei hij en hij gooide een pyjama naar haar. en liep, zonder iets te zeggen of uit te leggen waar ze was en wat hij met haar ging doen, weg. Ze trok hem aan en ging liggen. Wanneer zou iemand haar bevrijden uit deze hel? Zou iemand haar eigenlijk ooit vinden, of bleef ze hier voor altijd?? Na een tijdje piekeren werd ze er zelf moe van en viel in slaap.

Ze woelde, draaide en zweette. Ze kon niet slapen. Na haar vreselijke nachtmerrie over wat er verder zou gaan gebeuren, kon ze bijna niet meer in slaap vallen. Bij Jenni was hetzelfde probleem. ‘Jenni? Ik kan niet slapen, ik ben bang.’ Zei Hope. Gelijk daarna kwam er antwoord. ‘ik kan ook niet slapen. Ik ben ook bang Hope. Ik wil hier weg.’ Zei Jenni, Hope antwoordde terug. ‘het is allemaal mijn schuld. Ik wou zo nodig naar dat stomme kutstrand. Als ik dat niet had gezegd dan zaten we hier nu ook niet en…’ Jenni onderbrak haar vriendin. ‘het is niet jou schuld Hope. Als jij het niet had gezegd, was ik er wel op gekomen. We moeten gewoon een plan verzinnen om hieruit te komen.’ Hope zucht. ‘dat doen we morgen, ik val bijna in slaap hier. Ga maar slapen, anders hou je het morgen niet vol. Wie weet wat we morgen allemaal moeten doen..’ zei Hope en ze wachtte op antwoord van de andere kant. ‘is goed. Slaap lekker.’ Zei Jenni en ze ging liggen. ‘slaap lekker’ en ook Hope ging liggen. Na 5 minuten vielen ze allebei in een diepe, droomloze slaap.