Survive

14

14.

Hope zucht. ,,ik heb honger. Waarom zit er verdomme niks te eten bij!?” Hope graaide in de tas. ,,spaar je energie. Ik denk dat we hier nog wel even zijn.” Zei Jenni en ze keek om zich heen. ,,wat doe je?” zegt Hope terwijl haar vriendin langs alle muren voelt. ,,er moet een uitgang zijn. We zijn erin gekomen, dus moeten we er ook uit kunnen komen.’’ Zei Jenni. ,,waarom zijn we bij die plek wakker geworden? Omdat we daar erin gekomen zijn.’’ Zei Jenni als vervolg. ,,nou dan gaan we toch naar het begin?’’ stelde Hope voor. Samen liepen ze weer het hele eind terug. Ze keken omhoog, er was een klein lichtpuntje, maar veel te klein om te zien waar ze waren. ,,fijn, het is meer dan een kilometer diep..” zei Jenni. ,,hoe weet je dat nou?’’ zei Hope niet-begrijpend. ,,Ja, dat zei je toch, of niet? Er zou een hele grote ingang moeten zijn. Maar het is zo klein als m’n duim! Dus het is heel ver weg.’’ Zei Jenni geïrriteerd. Hope trok haar wenkbrauwen op. ,,chagrijnig ofzo?’’ zei Hope en ze keek haar aan. Jenni keek haar dreigend aan. ,,vind je het gek? We zitten hier zowat een kilometer of 2 onder de grond, geen eten. Daar word je lekker blij van zeker!’’ zei ze en haalde een hand door haar haren. ,,vind het maar alleen uit. Ik ben weg.’’ Zei Hope en liep weg van haar vriendin. ,,zonder jou heb ik meer kans om te overleven!’’ schreeuwde Jenni haar vriendin terug. Daar zat ze dan, in haar eentje zoekend naar een oplossing, die waarschijnlijk nooit zou komen….