Survive

17

17

De 2 meisjes stonden voor zich uit te staren toen ze plotseling iets hoorden. Het leek… alsof er iemand kwam. Ze waren ondertussen alweer naar de drinkplek toen ze iets met een plof hoorde neervallen. Ze renden snel naar de plek waar ze erin kwamen en zagen daar een man van rond de 40 bewusteloos op de grond liggen. hij had kort, bruin haar en bruine ogen. Hij was een beetje gespierd en zijn rimpels waren te zien.  ze wisten allebei niet wie het was en keken elkaar verschrikt aan. Ze zagen nog net dat er een touw omhoog werd gehesen. Zo kwamen hun er ook in, dacht Jenni. Ze kwamen wat dichterbij de man. Hope voelde of hij nog leefde. ,,hij leeft nog.’’ Zei Hope met een glimlach.

Hoestend kwam de man overeind en keek de meisjes met grote ogen aan. ,,wi… wie zijn jullie? Blijf uit mijn buurt!’’ zei hij en begon zijn handen als schild te gebruiken. ,,hoe ben je hierin gekomen?’’ ondervroeg Jenni hem. Ze had een serieuze blik op haar gezicht en, als het nodig was, klaar om zichzelf te verdedigen. ,,ik weet het niet. Wie zijn jullie? Waar ben ik?’’ de verwarde man keek ze allebei aan. ,,ik ben Hope. en dat is mijn vriendin Jenni..’’ zei Hope zachtjes. ,,wie ben jij” zei Jenni strak. ,,i..ik ben Grant..’’ zei hij zachtjes. ,,hallo Grant. We hebben geen idee waar we zijn maar wat we wel weten, is dat we hier niet zo snel meer uitkomen. De bedenker van dit wil dat we elkaar gaan opeten om zo te overleven.’’ Zei Jenni en keek hem aan. Grant keek haar verschrikt aan en zijn stoere ogen werden machteloos. Hij zuchte en zei met een harde stem, dat overging tot schreewen. ,,hij is gestoord. Gewoon gestoord. Hoor je me!? Gestoorde eikel!! Je bent ziek!’’