IMPETUS (Book II of Momentum Series)

Chapter 12: Disarray

***

Chapter 12: Disarray

"Your heart knows things that your mind can't explain."

                       –Unknown 

Pinagmasdan ko si Min na nakatulog sa sofa na katabi ng kama ni Matthew kung saan nakaconfine siya sa clinic ng school. It was the biggest clinic ng campus maliban sa nakagawian naming clinic. It was like a small hospital na umaabot ng 20 rooms ang laki.

Even Duri and Nicolas ay nakatulog rin. Nasaan kaya si Yang? And its been 3 hours at hindi pa rin gumigising si Matthew. That wood!

Lumapit ako kay Matt at hinawakan ang balikat nito na may benda na. Bakit hindi pa rin siya gumigising? Hindi kaya may–

"Hey?"

Napalingon ako sa nagsalita. It's Duri na napakamot sa dalawa niyang mata.

"Bakit hindi pa siya gumigising? Halos tatlong oras na." bulong ko.

Tumingin ito kay Matt.

"Yan din ang iniisip namin kaya nagbabantay kami." tugon nito at ibinaling muli ang tingin sa akin.

"Ano ang nangyari kanina?" puna nito.

Umupo ako sa bakanteng upuan.

"The co-teacher was the killer."

"Hmmm. I see. Patawad kung iniwan ka namin ng mag-isa kanina." wika nito na hindi inaalis ang tingin sa akin.

The heck with this aura. Iniwas ko ang tingin at tumingin sa direksiyon ni Min.

"Naiintindihan ko." tugon ko sa kanya at tumayo na.

"Saan ka pupunta? Bago ka nga lang dumating."

"May pupuntahan lang ako dahil hindi ako mapapanatag kung hindi ko yun mapupuntahan."

Bumalot sa mukha nito ang pagkamangha.

"Bago mo lang natapos ang kaso kanina pagkatapos may gagawin ka na naman?"

"Parang ganon." sagot ko at hahawakan na sana ang doorknob nang biglang hinawakan nito ang kamay ko.

"Wag mo nga masyadong pinapagod ang sarili mo." sambit nito. The heck with this guy? Bakit parang ang awkward ng dating? At bakit parang kinakabahan ako sa sinabi niya?

Humarap naman ako sa kanya pero nadaplisan ng aking labi ang kanyang labi dahil sobrang lapit pala ng lalaking ito.

Nanlaki naman ang aking mata. Shit! Shit! Agad akong lumayo sa kanya.

"B-Bakit–

His cheek turns to red at muling lumapit sa akin. The heck?!

"Wag kang lumapit sa akin!"

"S-Selene. I'm sorry." wika niya.

Iniwas ko ang aking tingin at tumalikod.

"But I've never felt regret towards it."

Hindi ako nagsalita at hinawakan ang doorknob at nagmamadaling lumabas.

Hinawakan ko ang aking labi. Gosh. That was the first time. My first time. Oo, kahit daplis lang yun pero–