run

Een lichtje!!!

Ik loop al uren, zonder succes. Ik kijk op mijn compas die richting het noorden wijst, ik ga dus de goede kant op. Het schemert al een beetje ookal is het pas kwart voor 5. Ik voel me moe, koud, rillerig en heb vreselijke honger. Ik ben echt dom dat ik geen kleding of optenminst een vest mee heb genomen. Nu loop ik hier in mijn korte mouwen shirt, lange broek en schoenen. Ik had echt langer moeten nadenken voor ik dit reuze bos in liep.

Na een tijdje verder gestlenterd te hebben, begint het bos een heel ander uiterlijk te krijgen. Het word enger en spookachtiger. Heel stil loop ik door het bos. Heel goed luister ik naar alles in dit bos, ik schrik namelijk echt van alles. Ik en donker gaan niet goed samen! Plotseling split het pad waar ik al die tijd over liep. Links of rechts. Hoe moet ik dat nou weten? Mijn eerste gedachte is rechts, dus dat doe ik, geen twijfels.

Nu stopt het pad helemaal, nu kan niemand mij vinden als er iets gebeurt. Straks loopt hier een of andere engert door het bos die mij kwaad wil doen. Nee, waarom zou hij, niemand weet dat ik hier ben. Of toch wel? Hebben mensen mij zien rennen? Ik schud het idee van me af en loop door. Geen weg, dus geen fouten. Ik hoef tenminste niet te kiezen, er is toch geen weg meer.

Ik ben een goed plekje gaan opzoeken en ben daar tegen een boom gaan zitten. Een erg brede, maar toch kleine boom. Ik schrok een broodje naar binnen. Plotseling hoor ik wat, geritsel, een harde krijs. Mijn hele lichaam verstijft. Roerloos zit ik daar. Te wachten op een teken van leven of juist van dood. Waarvan was die krijs? Het is erg lastig om dingen van elkaar te onderscheiden in dit licht. Het hele bos is pikzwart. Dan beweegt er iets. Met klamme handen kijk ik waar het vandaan kwam. Ik zie niets. Het zal wel van de vermoeidheid zijn, zeg ik tegen mezelf. Ik moet maar eens gaan slapen.

Ik heb een geschikte boom gevonden om in te klimmen en te overnachten. Het is net zo'n brede, maar wel hogere boom. Mijn jas gebruik ik als deken. Ik voel me al veiliger, maar toch heb ik de hele tijd het gevoel alsof ik word aangekeken, dat iemand mij begluurt. Ook denk ik lang na over wat mijn pleegmoeder nu aan het doen was. Is ze bezorgt? Mijn pogingen tot slapen mislukken keer op keer. Te veel gedachtes gieren door mijn hoofd. Zal ik het dorpje ooit vinden? Wat moet ik doen als ik het dorpje heb bereikt? Willen die mensen mij wel? En kom ik ooit weer bij de bewoonde wereld?

Ik schrik wakker. Ben ik in slaap gevallen? Met moeie ogen probeer ik de omgeving te bekijken. Alles is wazig. Maar dan zie ik iets: lichtjes!!! Ik pak al mijn spullen en ren ernaar toe. Er komt een onverwachte kreet uit mijn keel: "HET DORP!!" Ik schrik er zelf van. Ook voel ik me niet meer moe, nee zelfs springlevend! Ik ben zo opgelucht! Ik kom steeds dichterbij. Adrenaline giert aan alle kanten door mijn lichaam. Dan hoor ik gestamp, geklap en luite kreten. Achter een struikje kijk ik toe. Ik zie een parade van mensen, die rond een vuurtje een dans doen. Zouden dit goede mensen zijn?

Dan wil ik mijn voet verplaatsen om het gebeuren van nog iets dichterbij te bekijken, maar ik val. Doodse stilte...