run

De grot

Ik grijp langs zijn broekzakken. Ja! Hij heeft een telefoon! Ik zet de zaklamp aan en schijn op het verwonde gezicht. Leeft hij nog? Ik probeer hem wakker te maken. Geen reactie. Ik merk dat ik in paniek raak. Maar ik moet rustig blijven, denk ik in mijzelf. Want als ik hulp wil halen, word ik weer door die groep achterna gezeten. Er moet hierbinnen toch wel wat te vinden zijn. Dan neem ik een besluit: ik leg hem ergens veilig neer en ga naar spullen zoeken.

Stapje voor stapje kruip ik door de nauwe gangetjes. Maar geen spullen. Als ik wat verder kruip, kom ik een grotere en vooral hogere ruimte tegen. Voorzichtig sta ik op. Mijn benen voelen alsof ik er jaren niet op heb gelopen. Ik voel me weer een baby, die zijn eerste stapjes zet. Rustig en kalm. Met de zaklamp schijn ik door de holle ruimte. Ik verzet mijn voet, maar dan struikel ik. Als ik weer opsta, kijk ik achter me wat het is waar ik over struikelde. Het is een kistje. Misschien zitten daar wel spullen in! Ik probeer hem te openen, maar er zit een slot op. Ik draai me om en ga op zoek naar iets waarmee ik het kistje kan openen. Met mijn zaklamp schijn ik langs de muren. Allemaal bakken liggen op elkaar gestapeld. Dan staat er een stoel. Hij is heel erg stoffig, maar je kan hem nog gebruiken. Dan schiet er me iets te binnen. De jongen kan hier op zitten! Als een speer ren ik terug naar waar ik hem heb achtergelaten.

Daar zit hij dan, op de stoel, nog steeds bewusteloos. Ik vraag me af hoe hij heet en hoe oud hij is. Hij is duidelijk wel ouder dan dat ik ben, maar niet veel ouder. Een tijdje staar ik hem aan. In de hoop dat hij ineens wakker zal worden, maar er gebeurt niets. Ik wacht en wacht. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Ik kom wat dichterbij. Leeft hij nog? Ik leg mijn oor op zijn borst. Ja, ik hoor zijn hart kloppen. Ik ben zo opgelucht, maar waarom eigenlijk? Ik ken hem niet, weet niks van hem en hij is een totaal vreemde. Hij kan net zo goed een gevaarlijk iemand zijn. Ik zou hem hier achter kunnen laten. Maar iets in me zegt dat ik bij hem moet blijven. Kan iemand me vertellen waarom ik zo raar doe? Nee, onmogelijk. Alleen hij en ik. In mijn gedachtes dompel ik weg en val in slaap....