run

"Het is magisch"

Als ik mijn tasje bijna helemaal heb ingepakt, komt hij weer binnen. "Do you have everything?", vraagt hij zonder gezichtsuidrukking. "Yes, I am done." "Ok, come with me." Ik volg de jongen. Hij zegt me dat ik even moet wachten, terwijl hij kijkt of het veilig is. "It's safe." Voorzichtig kruip ik de grot uit. Als ik opkijk, steekt de jongen zijn hand uit. Hij helpt me met opstaan en heel even kijken we ellaar weer recht in de ogen aan. Allebei schrikken we er een beetje van, want het doet denken aan gisteren. Ik voel me zo slecht.

Als we een tijdje lopen, vraag ik naar zijn naam. "My name is James." Bij mezelf denk ik: ah dat is echt zo'n leuke naam. "And your name is?" "Lisa" Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik glimlach terug. Een tijdje lopen we door het bos, we zeggen niets, maar oogcontact wordt telkens opnieuw gemaakt. Als ik wegkijk, dan kijkt hij. En dat merk ik, want telkens zie ik hem in mijn ooghoek kijken.

Dan begint hij te praten:"Can we sit for a while? I am a little tired." Ik kijk hem aan en knik. Zodra we een plekje hebben gevonden tegen een brede stam van een boom, plof ik neer en zucht. Mijn buik rommelt. "Ehm, James? Do we have food with us?" Hij opent zijn rugzak, haalt er een stukje brood uit en geeft het aan mij. Maar terwijl die dat doet, raken ons handen elkaar. Het voelt als een soort schokje. Allebei kijken we op. Omg, daar zijn die ogen weer. Maar nu lijken ze nog mooier en groter. Op zijn oogleden rusten lange, zwarte wimpers. Zulke mooie ogen heb ik nog nooit gezien. Ik zie dat hij verlegen is, maar dat is logisch, want gisteren gebeurde dit ook, toen wees ik zijn zoen af. Niet opzettelijk. Maar het gebeurde en ik weet niet waarom. Ik verplaats mijn hand naar zijn hand, die rust op de koude, zanderige grond. Zijn hand is erg warm en zacht. En dan doet hij het weer, maar nu lijkt alles in slomotion te gaan. Heel rustig komt hij dichterbij en uit mezelf doe ik dat ook. Zijn wimpers gaan nog een keer op en neer voor ons lippen elkaar raken. Het is magisch. Uren lijkt het te duren. Maar dan raken zijn zachte lippen weer los van de mijne. Als we elkaars gezicht weer zien, glimlachen we. Het was magisch en nooit meer te vergeten.