run

De droom

Als een speer ren ik door de grote ruimte. Uit elke hoek en elke kamer verschijnen weer nieuwe zombie's. Net als ik een nieuwe deur heb bereikt, word ik vastgegrepen bij mijn keel. Bijna kots ik. Ik word een stukje meegesleept naar een andere kant van de kamer. Ik trap met mijn benen, sla met mijn armen en hap telkens weer naar lucht, maar ik krijg het niet. Plotseling springt er weer iets van het dak naar beneden, maar wacht.... is dat? Nee, die was toch? Huh? Het is Jamessss!!! Ik probeer te roepen en te schreeuwen, maar doordat ik twee handen om mijn keel heb lukt dit niet. Als James mij ziet, verandert er iets in zijn blik. Dan begint hij de zombie's aan de kant te slaan en baant zich een weg richting mij. Ik begin wazig te zien. Is het ochtend? Alles word is ineens zo licht. Steeds zak ik dieper weg in mijn eigen hoofd. Ik stop met trappen, mijn armen lijken net spaghetti slierten. Ik kan ze niet meer goed besturen. Mijn gedachtes gaan van helder naar steeds vager en vager. Wazig zie ik James nog tegen de zombie's vechten, maar het lukt me niet om dingen nog te onderscheiden. Dan is alles wit. Er dansen kleurtjes en vormpjes in het oneindige wit. En daar een regenboog! Het ziet er hier heel vrolijk uit. Maar dan in het wit verschijnt mijn stiefmoeder en een vreemde vrouw waarvan ik niet weet wie het is, maar ze ziet er erg aardig uit. Ze lopen richting mij. Ik krijg het benauwd wanneer mijn stiefmoeder dichter en dichter bij me komt. Maar de vreemde vrouw lijkt sneller te komen. Als ze dichterbij is, kan ik haar gezicht beter zien. Ze heeft bruine lange lokken haar en diepblauwe ogen. Ze is mooi. Ze doet me een beetje aan mij denken. Ik heb ook blauwe ogen en bruin haar, maar mijn haar is kort en die van haar lang. Ze buigt zich naar me toe. Met een bijna fluisterende stem zegt ze:"Lisa, ken je mij nog?" Ik kijk haar verward aan. "Nee, ik ken je niet." Ze haalt haar neus op en zegt:" ik ben het je moe..."

Plots val ik, keihard. Ik begin te schreeuwen:"NEEEE, IK WIL HIER NIET WEG!!" Ik begin weer helder te zien en zie de houte vloer. Eerst weet ik niet waar ik ben, maar dan weet ik alles weer. Het mysterieuze huisje, de zombie's, de jongen en het stevige vasthouden van mijn keel. Maar ik word nu niet meer vastgehouden. Ik hap naar lucht en deze keer krijg ik dat ook. Mijn hart gaat tekeer. Het duurt een tijdje voor ik weer een normale ademhaling heb. Dan ineens verschijnt James zijn gezicht voor mij. Hij roept: "COME NOW!!" Eerst kijk ik hem levenloos aan, maar als snel rukt hij mij van de grond en rennen we richting een deur. Hij opent de deur, duwt me naar binnen. Maar nee! Voor ons is de vloer weggezakt en de muur is naar buiten gekletterd. "We have to jump!", zegt James licht twijfelend, maar toch als een bevel. Hij grijpt mijn hand vast. " We can do this, Lisa!" Ik knik angstig. "1.... 2....... 3!