run

Is daar iemand?

Ik kijk om me heen. Meteen zie ik dat de jongen niet meer naast mij zit op de stoel. Ik spring op. Als hij nu weg is gegaan zonder mij hé. Dan ben ik zo kwaad. Steeds meer krijg ik het gevoel dat hij echt weg is. Als een malle loop ik door de gangetjes. Ik zie een lichtje. In de snelheid van mijn lopen, bots ik met mijn hoofd tegen het plafond. "AU!" Ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd. Dan hoor ik voetstappen. Ik buk. Geen idee waarom.

Stapje voor stapje loop ik naar het lichtje toe. Als ik er bijna ben, verplaats ik gespannen, maar heel erg kalm, mijn handen richting de muur. Ik strijk met mijn handen langs de muur en plak mijn lijf eraan vast. Voorzichtig loop ik langs de muur verder, zodat ik zo min mogelijk opval. Dan moet ik een hoek om. Gespannen op wat er zal komen, verplaats ik mijn linkerhand naar de hoek en hou die vast. Dan verplaats ik ook mijn rechterhand. Heel voorzichtig kijk ik om het hoekje. Er is niemand. Als ik net het hoekje om ben gestapt, hoor ik voetstappen. Het geluid verdwijnt even, maar al snel hoor ik het weer. Het lijkt dichterbij te komen. Ik probeer me te verstoppen, maar er staat niets om achter te schuilen. Als een gek loop ik van de ene naar de andere hoek in de kamer in de hoop dat ik me toch ergens kan verstoppen. Maar helaas. In mijn wanhoop, ga ik achter een kratje zitten dat veel te klein is om achter te verstoppen. Een grote zwarte schaduw strijkt zich over de grond uit. Er is iemand! Steedts dichterbij. Voetstappen. Dan begin ik ineens met: "Is daar iemand?" Ik had dit nooit moeten zeggen. Maar dan:"PETS!" En in een klap is alles zwart........