My guardian demon

Κεφάλαιο 6ο

Ο Brian φεύγει από το δωμάτιο αφήνοντάς με έτοιμη να βάλω τα κλάματα, βρίσκω την δύναμη να ανοίξω το ημερολόγιο και να διαβάσω. 

Παράδεισος, πολλά δυσεκατομμύρια χρόνια μετά την δημιουργία,

Οι άγγελοι δεν κατεβαίνουν συχνά στην γη, αλλά σήμερα ήρθε η σειρά μου, γι'αυτό και ξεκίνησα να γράφω "η πρώτη μου φορά στην γη". Έχω ακούσει ότι είναι ένα θέαμα εκθαμβωτικό από πολλά αδέλφια μου που έχουν κατέβει, πολλοί όμως δεν επέστρεψαν ποτέ, κάποιοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι από κυνηγούς, άλλοι πέθαναν και άλλοι επέλεξαν να μείνουν εκεί, να γίνουν έκπτωτοι. Όσοι γύρισαν είπαν πως δεν έχουν ξαναδεί τίποτα πιο μαγευτικό στην ζωή τους, η φύση, οι άνθρωποι, ο πολιτισμός και η ανάπτυξη είναι ανεκτίμητα. Ενώ ο παράδεισος, ίδιος, τόσοι αιώνες και δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η σειρά μου να τα δω όλα αυτά από κοντά. Θα κατέβω για λίγο στη γη αφού έχω μία αποστολή να εκτελέσω. Μου ζητήθηκε να πάρω όση βοήθεια χρειάζομαι για να σκοτώσω ένα Nephilim, το παιδί της αδελφής μου και ενός θνητού. Πώς θα μπορέσω να την κοιτάξω ξανά στα μάτια; Πως θα την ξαναντικρίσω ξέροντας το κακό που της προκάλεσα;

Διάλεξα την Rachel να με βοηθήσει στην αποστολή μου, μια άγγελο από το τάγμα μου, την καλύτερή μου φίλη από τότε που έπεσε η Crystal. Σύμφωνα με τους κανόνες θα πρέπει να σκοτώσουμε την μικρή και να πιάσουμε αιχμάλωτη την μητέρα της, να την φέρουμε πίσω και έπειτα, αφού περάσει από το δικαστήριο του παραδείσου, να αποφασιστεί η ποινή της. Ποτέ δεν θα ανεχόμουν να της συμβεί κάτι κακό, αν και τα Σεραφείμ σαν και εμένα δεν έχουν καμία θέση σε μία τέτοια δίκη, δεν μπορώ να αφήσω την Crystal αβοήθητη, έχουμε ορκιστεί να προστατεύουμε ο ένας τον άλλων με κάθε κόστος και εγώ τώρα πρέπει να προδώσω αυτόν τον όρκο.

Πήγαμε στην "μεγάλη" αίθουσα, εκεί όπου βρίσκετε η Πύλη, το όνειρο μου να κατέβω στην γη πλησίαζε όλο και περισσότερο...

flashback

22 χρόνια πριν (SAM'S POV):

Η Rachel με κοιτάει και με ένα νεύμα μου περνάμε στην "άλλη πλευρά".

"Wow!" την ακούω να λέει.

Κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε ένα υπέροχο θέαμα. Ο παράδεισος είναι τεράστιος αλλά κανένα μέρος του δεν μοιάζει με αυτό που αντικρίζουμε εδώ. Ένα θέαμα σχεδόν εξωπραγματικό. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και παρατηρώ τα χρώματα γύρω μας που παίζουν με τα μάτια μας και μας αφήνουν άφωνους. Στεκόμαστε έξω από την μόνη πύλη που οδηγεί στον παράδεισο και θαυμάζουμε το τοπίο χωρίς να πούμε λέξη. Μετά από αρκετή ώρα η Rachel σπάει αυτή την γαλήνη.