My guardian demon

Κεφάλαιο 8ο

Παράδεισος:

CRYSTAL'S POV

"Crystal;" ακούω ξαφνικά μία γυναικεία φωνή καθώς και το λουκέτο της μεγάλης καγκελόπορτας που κλείνει το κελί μου να ξεκλειδώνει. Γυρίζω και αντικρίζω την Rachel.
"Ήρθε η ώρα." λέει και μου βάζει κάτι χειροπέδες.

Εγώ την ακολουθώ χωρίς να πω λέξη. Με πάει μπροστά σε μία τεράστια  χρυσή πόρτα και με αφήνει να μπω μέσα μόνη μου. Εγώ ανοίγω τρομοκρατημένη σιγά-σιγά την πόρτα και μπαίνω μέσα με κομμένη την ανάσα. Στην άλλη πλευρά συναντώ τον αρχηγό του τάγματός μου να κρατάει ένα ασημένιο μαχαίρι. Ξεροκαταπίνω και τον κοιτάζω. Το βλέμμα του ξεχυλίζει από μίσος αλλά και φόβο.

"Γονάτισε." λέει αυστηρά.

Υπακούω και αφήνω τα γόνατά μου να ακουμπήσουν το πάτωμα. Το χέρι του πιάνει το πιγούνι μου και το σηκώνει . Ανεβάζει το μαχαίρι στο ύψος του κεφαλιού μου και αρχίζει να χαράζει το μέτωπό μου σε σχήμα σταυρού. Νιώθω ένα υγρό να κυλάει στο πρόσωπό. Μορφάζω από τον πόνο που μου δημιουργεί. Παίρνει ένα μπουκαλάκι και το γεμίζει με ένα λευκό και πηχτό υγρό. Την χάρη μου. Έπειτα θεραπεύει την πληγή.

"Σήκω, θνητή." λέει ανέκφραστος και απομακρύνετε.

Εγώ σηκώνομαι, έτοιμη να κλάψω, καταφέρνω να βγω έξω από την αίθουσα όπου με περιμένει η Rachel, την βλέπω να στέκεται εκεί όπου με άφησε και πέφτω στην αγκαλιά της σπαράζοντας στο κλάμα. Εκείνη δεν ξέρει τι να κάνει απλά κάθετε ακίνητη και με κρατάει ανέκφραστη. Το πρώτο συναίσθημα που μπόρεσα να νιώσω ολοκληρωτικά. Θλίψη.

"Πρέπει να φύγουμε." μου λέει και μου βγάζει τις χειροπέδες αφού καταλαβαίνει ότι δεν μπορώ να βλάψω κανέναν πλέον.

Σκουπίζω τα δάκρυά μου και την ακολουθώ. Είμαι έξω από την "μεγάλη" αίθουσα, εκεί όπου βρίσκετε η πύλη προς την γη, έτοιμη να κατέβω. Αποχαιρετώ την Rachel και κατεβαίνω, μια για πάντα στη γη, με το είδος μου, όποιο και αν είναι αυτό πλέον το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ανήκω πια εδώ.

Γη:

Ξανανιώθω αυτό το συναίσθημα, μπορείς να το πεις και ελευθερία, ακόμα πιο έντονα αυτή τη φορά, αλλά τι σημασία έχει πλέον, δεν είμαι άγγελος. Το σπίτι μου δεν είναι μακριά από εδώ. Κάνω μία άσκοπη προσπάθεια να εμφανίσω τα φτερά μου... πρέπει να το συνηθίσω όσο και να τα θέλω πίσω δεν έχω άλλη επιλογή. Η Amy, πάνω απ'όλα η κόρη μου.

Πήρα το λεωφορείο, πρέπει να έχουν περάσει 2 ώρες και επιτέλους είμαι σπίτι, ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω το σαλόνι άνω-κάτω έπιπλα αναποδογυρισμένα, συρτάρια ανοιγμένα. Μάλλον άγγελοι, θα ήρθαν να ξαναψάξουν για την μικρή, παρόλα αυτά, κανένα ίχνος της Amy ή του Sam, κανένα ίχνος αίματος, αυτό πρέπει να είναι καλό σημάδι. Κάθομαι και συμμαζεύω λίγο το σπίτι μήπως βρω κανένα στοιχείο.