Hey! Adamım

Bu saate kadar seni bekledim

Sabah kaktığımda Sina gitmişti.Giderken en azından haber verebilirdi.Tüm gün yapacak bir şeyim olmadığı için dışarı çıkmaya karar verdim.Biraz etrafı tanımaya ihtiyacım vardı.Hazırlandım ve merdivenlerden aşağı indim.(Tek başıma asansörle aşağıya inmekten korkuyorum.)İndim ve parklara,marketlere giittim yürüdüm sahil kenarında yürüdüm en son eve geldiğimde elimi bile kıpırdatamıyordum.

Birden aklıma Sina geldi.Eve gelince ona sunabileceğim yemekler olmalıydı.Nede olsa onun karısıydım ve ilk günden gezdiğim için sana yemek yapmadım demek çok kabaca olurdu.Zar zor kalktım ve üstümü değiştirdim ardından uyuşuk uyuşuk yemek yapmaya başladım.Acaba ne zaman gelecekti.Ya yemeği yetiştiremezsem korkusuyla hızlı hızlı hazırladım yemekleri ve sofrayıda kurdum tek eksik olan Sina'ydı.Yemekleri yetiştirmenin sevinciyle koltğa uzandım ve düşünmeye başladım.Bu evlilik sanırım oyun gibi bir şeydi küçükken oynadıklarımız gibi ama bu biraz daha sorumluluk gerektiriyordu sanırım canım sıkıldığında oyundan çıkamazdım.

Karnım çok acıkmıştı ama ortada hala Sina yoktu.Saat gece onikiye geliyordu artık ümidi kestim ve yemeğimi yedim.Tam bulaşıkları yıkadığım sırada Sina geldi.Kapıyı kendi anahtarıyla açtı."Ah tatlım uyuduğunu düşünmüştüm."Elimi sildim ve mutfaktan uzaklaştım."Geç geliceksen haber vermelisin.Bu saate kadar seni bekledim ve yemek yaptım ama soğudular eğer açsan tek başına ye!"odama girdim ve sertçe kapıyı kapattım.Neden bu kadar onu önemsemiştim.Geç gelmesi neden bu kadar üzmüştü.Neden üzecekti tabiki bu saate kadar aç aç beni beklettiği içindi.Ama bu beni ağlatmamalıydı ama ben ağlıyordum.Peki neden?

Saat bire geliyordu.Hala uyumamıştım.Kapının açıldığını hissettim bir el yanağıma dokundu ve ardından üzerimi örttü ve bir fısıltı duyuldu."Üzgünüm,iyi geceler."Sanırım o da beni önemsiyordu yada ona bağırdığım için benden korkmuştu.