1 AY SONRA
Sina evde hiçbir şey olmamış gibi dolaşması sinirimi bozuyordu.Arada bana bir şeyler söyleyecek oluyordu ama ardından vazgeçiyordu.En sonunda yanıma geldi ve ellerimi tuttu.İlk önce reflex olarak ellerimi çektim ama daha sonra tekrar ellerimi onunkilerin arasına bıraktım."Zeynep biliyorum bir açıklama bekliyorsun." "Bunu nerden biliyorsun?"Kafasını kaldırdı şimdi gözlerime bakıyordu."Biliyorum çünkü sana bir şeyleri açıklamalıyım." "Bir aydır evde yaşayan iki ölü gibiyiz,bana hiçbir açıklama yapmadın ve şimdi de bana bir şeyler söylemek istedğini söylüyorsun."Bir şey söylemedi gözlerinden bu olaydan mutlu olmadığı görünüyordu.Kafasını tekrar aşağıya eğdi."Ben ben sana söyleyebilecek bir şeyler düşünüyordum." "Yani bahaneler." Kafasını kaşıdı ve ardından hızla ayağa kalktı,belli ki kendine sinirleniyordu."Yah! Bunu anlatmanın başka bir yolu yok mu?" "O zaman gerçekleri anlat."Sesim onunkinin aksine sakin çıkıyordu.Ben buna seviniyordum ama o bundan pekde hoşlanmamışa benziyordu."Zaten öyle yapmaya çalışıyorum."Evde birkaçkez dolandı bende bu sırada koltukta onu izliyordum.Bir aydır sadece yemeklerde onu görüyordum ve o zaman da doğru düzgün birbirimize bakmıyorduk.Bir ayda oldukça değişmişti,çökmüştü,üzgün görünüyordu,suçlu olduğunu biliyordu ama itiraf edemiyordu.Sinem'den de haber yoktu o da verecek cevabı olmadığı için telefonlarıma cevap vermiyordu.Böyle giderse gerçekten delirecektim.
En sonunda beklenen konuşma geldi.Sina tam karşımda dikiliyordu."Zeynep artık bunu sana söylemeliyim ama n'olur beni bölme."Kafamla onayladım."Bir aydır bunu düşünüyorum,ben daha önce yaşamadığım şeyleri yaşıyorum.Ben ben her gözümü kapattığımda seni görüyorum hep yanımda yattığında olan yüzünü hatırlıyorum.Bir aydır seninle bir kelime bile konuşamadan geçirdiğim için içimde bir şeyler patlıyo.Sadece yemeklerde seni görebildiğim için her saniye yemek yemek istiyorum."Hiçbir şey diyemiyordum.Böyle bir şey söyleyeceğini gerçekten beklemiyordum.Tekrar içime suçluluk duygusu dolmuştu."Tamam bir şey söylemene gerek yok Zeynep...Biliyorum benimle sevdiğin için evlenmedin."Bu içimi acıtmıştı."Ve ve bende seninle seni sevdiğim için evlenmedim."Bu içimi daha da yakmıştı."Na nasıl yani?"Hızla ayağa kalktım."Sana söylemeliydim ama ben...ama seninle evlendiğim için çok mutluyum,seni seviyorum Zeynep."Gözlerimin yaşardığını hissettim.Ama neden ağlıyordum? " Peki neden benimle evlendin!"Bu bi soru değildi ve o da cevap vermemişti zaten dinlememiştim de hızla odama gittim.
Şimdi beni ne kadar sevdiğiyle ilgilenmiyordum,benimle neden sevmediği halde evlendiğini merak ediyordum.Tamam babası için evlenmişti ama o zaman neden bana beni sevdiğini söylemişti?Madem artık beni seviyordu Sinem'le neden buluşmuştu?Sinem neden Ankara'da olduğu hakkında yalan söylüyordu?İşler şimdi daha da karışmıştı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hey! Adamım
RomanceSırf daha lüks ve rahatlığın içinde yaşamak için evlenen bir kadın.Beklemediği bir şekilde kocasına aşık oluyor.Beraber mutlu olabilecekler mi? Yoksa bu evlilik sadece bir kandırmaca mı? Paranın aşk yarattığı hikaye. Kesinlikle kandırmak kandırılmak...
