Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

Ας Γράψουμε Μια Ιστορία

Με βάση την παραπάνω φωτογραφία ας γράψουμε όλοι μαζί μια ιστορία !Ζητήσαμε από την ταλαντούχα  συγγραφέα του Wattpad despoinaiordanidou  να κάνει την αρχή και την ευχαριστούμε θερμά για την συμμετοχή της.  

''Σκοτάδι. Επικρατούσε παντού σκοτάδι. Το τοπίο ήταν άχαρο και μουντό. Τα πόδια μου πλέον ήταν βαριά το ίδιο και η ανάσα μου. Έπρεπε όμως να συνεχίσω, δεν μπορούσα να σταματήσω. Η σιωπή και το κρύο με έκαναν να παγώνω, δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα πέρα από το κρύο να σκαρφαλώνει σιγά σιγά στην ραχοκοκαλιά μου. Το δάσος ήταν παγερό και απόμακρο, τα δέντρα ανατριχιαστικά, κυρτά με τυλιγμένους κορμούς και κλαδιά. Απόδειξη της παρουσίας στοιχείων και κακόβουλων πνευμάτων.

Ο αέρας παρέσυρε την ομπρέλα μου, αφήνοντας με απροστάτευτη απέναντι στο χείμαρρο από τις παγωμένες και κρυστάλλινες σταγόνες. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά, έκλεισα τα μάτια και υπέκυψα στο κρύο νερό που έπεφτε μανιωδώς στο πρόσωπο μου. Οι πιθανότητες να μην γυρίσω ποτέ ξανά πίσω ήταν μεγάλες. Ένιωθα ναυτία. «Ντιβό» ακούστηκαν ψίθυροι. Τα πόδια μου λύγισαν παρόλο που ήθελα να συνεχίσω να τρέχω μακριά. «Ντιβό» το όνομα μου ακουγόταν σαν αντίλαλος που αντηχούσε μέσα μου όλο και πιο δυνατά.

«Ποιός είναι εκεί;» ούρλιαξα. Δεν έβλεπα, γύρω μου όλα σκοτεινά. «Ντιβό.» ακούστηκε από πολλές πλευρές δεν μπορούσα να εστιάσω στις φωνές. «Ποιός είναι. Πες μου το όνομα σου.» ξανά φώναξα και στριφογύρισα γύρω από τον εαυτό μου τρεις φορές. «Ένα. Δύο. Τρία. Τέσσερα. Πέντε. Έξι.» ξανά και ξανά. Νούμερα. Νούμερα. Τόσα ήταν τα ονόματα τους. Έξι. Ακούγονταν από πολλές κατευθύνσεις γέλια. Τι θέλεις από εμένα ψιθύρισα και οι φωνές έπαψαν να ακούγονται για κάποια δευτερόλεπτα.

«Που είσαι; Ποιός είσαι;» φώναξα βήχοντας. Τα δάκρυα και το αλμυρό νερό της βροχής εβρεχαν ασταμάτητα το ροδοκόκκινο πρόσωπο μου. Ήθελα να με απαλλάξω από την παρουσία τους. «Θέλουμε τα πάντα.» ακούστηκε μια φωνή. Βραχνιά, πνυχτή, ανατριχιαστική. «Τι εννοείς; δεν έχω τίποτα άξιο δίπλα μου.»

«Μπορεί εσύ να έχεις την ταχύτητα Ντιβό, αλλά είμαστε πιο ευφυείς από εσένα.». «Φανερώσου μπροστά μου.». «Εσείς οι κυνηγοί δεν γνωρίζεται το μεγαλείο της θεότητας μας. Μπορεί να μας μισείς με όλο σου το είναι. Μπορείς να φωνάξεις και να ουρλιάξεις. Να μας καταραστείς με όλη σου την καρδιά. Στο τέλος, είμαστε οι μοναδικοί που αντικρίζουμε τα σημάδια. Όταν βγάζεις την μάσκα, που καλύπτει το πρόσωπο σου, είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να ξέρουμε ποια πραγματικά είσαι.».

«Δεν έχεις ιδέα για το τι έρχεται. Δεν έρχεται μόνο για τους κυνηγούς, έρχεται για όλους μας. Αγγέλους, Δαίμονες ανθρώπους.» . «Γλυκιά μου, η κόλαση είναι άδεια. Ο Διάβολος είναι εδώ.» ακούστηκε σαν ψίθυρος. Έπειτα γέλια. Ο Διάβολος δεν ανήκε στην ιστορία. Είχε σάρκα και ο οστά. Ήταν ένας από εμάς, βρισκόταν ανάμεσα μας. «Ποιός είσαι; Πες μου το όνομα σου.». «Όχι όχι όχι» ούρλιαξε και πλέον η φωνή ερχόταν από πίσω μου. Ένιωθα την ανάσα να δροσίζει τον σβέρκο μου.

Δεν φοβήθηκα αλλά δεν ήθελα να γυρίσω να δω. «Αν ο Παράδεισος είναι το όνειρο του είδους σου, Ντιβό... κρατήσου καλά από αυτό. Ο Πατέρας μας θα σε καλέσει, αυτό δεν σημαίνει πως θα σε αφήσει να φύγεις.» ψιθύρισε. Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα τρομαγμένη και αναστατωμένη. Το φως του ήλιου αντίκρισαν οι κόρες των ματιών μου. Με τύφλωσε...

Εσείς μπορείτε να συνεχίσετε βάζοντας το δικό σας κείμενο λίγων σειρών σε σχόλιο εδώ.

Οι επόμενοι συγγραφείς που θέλουν να λάβουν μέρος θα προσθέτουν το σχόλιο τους πάντα σε απάντηση του τελευταίου έτσι ώστε να ενημερωθούν όλοι όσοι έχουν γράψει ( στις ειδοποιήσεις τους ) για το πως προχωρά η πλοκή της ιστορίας .