Τώρα και στο wattpad δημιουργήθηκε το νέο επίσημο προφίλ μας.
Σας περιμένουμε με νέα, εκπλήξεις και πολλά συγγραφικά δρώμενα.
Δεν έχετε παρά να μας ακολουθήσετε και να ενημερώνεστε για οτιδήποτε νεότερο μας αφορά!
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Με βάση την παραπάνω φωτογραφία ας γράψουμε όλοι μαζί μια ιστορία !
Κάνει την αρχή ένα μέλος από την ομάδα μας .
''Το χθεσινό βράδυ δεν ήταν κι από τα καλύτερα. Η μετακόμιση μου σε μία άλλη πόλη δεν ήταν και από τα πιο εύκολα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Φυσικά, είμαι ενθουσιασμένη, αλλά και αγχωμένη ταυτόχρονα. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά. Ίσως, να ήταν ξημερώματα, όταν πια με πήρε ο ύπνος... ''
"Θάλεια σήκω επιτέλους μεσημέριασε!" ακούστηκε για εκατοστή φορά η φωνή της αγαπημένης φίλης μου. Οι ώρες ύπνου όμως ήταν λίγες κι εγώ ήμουν αρκετά κουρασμένη.
"Ξύπνησα." απάντησα με δυσαρέσκεια και σηκώθηκα από το κρεβάτι .
Ξέχασα να σας συστηθώ, με λένε Θάλεια και είμαι 20 χρόνων. Μένω με την Κατερίνα στην Θεσσαλονίκη, την πόλη στην οποία θα κάνουμε μια καινούρια αρχή. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα μας στο πανεπιστήμιο, εγώ κι εκείνη περάσαμε στο τμήμα ψυχολογίας. Είμαστε κολλητές φίλες από την πρώτη δημοτικού και υπάρχει άλλη μία κοπέλα στην παρέα η Έλλη, η οποία έγινε μέλος της στην τρίτη γυμνασίου. Εκείνη κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο της και να περάσει νομική .Σε αντίθεση με εμάς ,έχει επιλέξει να μένει με τον Γιάννη που είναι το αγόρι της.
Σηκώθηκα με αργές κινήσεις από το ζεστό κρεβάτι μου και ντύθηκα με τα ρούχα, που είχα διαλέξει από το προηγούμενο βράδυ.Ένα μαύρο τζιν με σκισίματα στα γόνατα , μια άσπρη μπλούζα και φυσικά τα super star παπούτσια μου. Πήρα τον μικρό σάκο πλάτης μου και πήγα προς στην κουζίνα, στην οποία με περίμενε με ανυπομονησία η Κατερίνα.
"Άντε ρε Θάλεια θα αργήσουμε και είναι η πρώτη μέρα " μουρμούρισε με αγανάκτηση καθώς με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε μαζί της προς την έξοδο.
"Μην αγχώνεσαι τόσο πολύ ,έχουμε ένα τέταρτο ακόμα " είπα όταν φτάσαμε στην στάση για να περιμένουμε το λεωφορείο.
"Καλά." απάντησε με εκνευρισμό και γύρισε το βλέμμα της προς τον δρόμο.
Η διαδρομή για το πανεπιστήμιο δεν ήταν μεγάλη και το κτίριο ήταν μεγαλόπρεπες και τεράστιο. Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να βρούμε το γραφείο για να πάρουμε το πρόγραμμα του τμήματος μας ετσι σύντομα κατευθυνθήκαμε προς τον εξωτερικό χώρο όπου καθίσαμε σε ένα παγκάκι .Μία παρέα τριών αγοριών ήρθαν και στάθηκαν μπροστά μας.
"Κοπελιές σηκωθείτε από το παγκάκι μας." είπε αυτός με τα ατίθασα καστανά μαλλιά και τα εντυπωσιακά μπλε μάτια.
"Εμμ... Όχι..." συνέχισα να μιλάω με την Κατερίνα.
"Είπα, σηκωθείτε από το παγκάκι μας " συνέχισε με πιο απότομο τόνο στην φωνή του.
"Δεν βλέπω να γράφει πουθενά το όνομα σου" απάντησα ειρωνικά ενώ η φίλη μου από δίπλα με σκούνταγε δυνατά με το χέρι της στα πλευρά μου.....
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Εσείς μπορείτε να συνεχίσετε βάζοντας το δικό σας κείμενο λίγων σειρών σε σχόλιο εδώ.
Οι επόμενοι συγγραφείς που θέλουν να λάβουν μέρος θα προσθέτουν το σχόλιο τους πάντα σε απάντηση του τελευταίου έτσι ώστε να ενημερωθούν όλοι όσοι έχουν γράψει ( στις ειδοποιήσεις τους ) για το πως προχωρά η πλοκή της ιστορίας .
