Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

Ας Γράψουμε Μια Ιστορία

Με βάση την παραπάνω φωτογραφία ας γράψουμε όλοι μαζί μια ιστορία !Ζητήσαμε από την ταλαντούχα  συγγραφέα του Wattpad ElectricBlue002  να κάνει την αρχή και την ευχαριστούμε θερμά για την συμμετοχή της.  

«Επιτέλους!» αναφωνώ εξουθενωμένη, όταν βλέπω πως ο προορισμός μου είναι μονάχα μερικά μέτρα μακριά.

Στέκομαι για μερικά δευτερόλεπτα σκυφτή, στηρίζοντας τα χέρια μου στα γόνατα μου, προσπαθώντας έτσι να αποβάλλω όσο γίνεται την κούραση από το σώμα μου. Ύστερα, παίρνω μια αποφασιστική ανάσα και αρχίζω να βαδίζω ξανά, έτσι ώστε να διανύσω την λίγη απόσταση που μένει.

Όσο περισσότερο πλησιάζω, όμως, τόσο ο βηματισμός μου γίνεται πιο αργός 

-διστακτικός ίσως.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα αποφασισμένη να έρθω ξανά εδώ πέρα μετά από τόσο καιρό. Αυτό το πρωτόγνωρο αίσθημα με κυριαρχούσε μέχρι και πριν λίγη ώρα, όμως τώρα που τα μάτια μου αντικρίζουν αυτό το γνώριμο περιβάλλον γύρω μου, νιώθω την ανάσα μου να σκαλώνει και τα πόδια μου ανήμπορα να με στηρίξουν.

Υπάρχουν υπερβολικά πολλές χαρούμενες αναμνήσεις εδώ πέρα. Από το δέντρο λίγα εκατοστά πιο πέρα, μέχρι και στην λακούβα λίγο πιο δίπλα από την πολύχρωμη τσουλήθρα υπάρχουν αναμνήσεις μαζί του. 

Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκομαι εδώ, αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, όμως ήξερα ότι έπρεπε να το κάνω. Κάθε χρόνο στις 23 Αυγούστου εδώ και τρία χρόνια βρίσκομαι εδώ πέρα, και δεν είχα σκοπό να το αλλάξω σήμερα αυτό. 

Η δυσκολία όλο και μεγαλώνει με κάθε χρόνο που περνάει, όμως ακόμα το αντέχω. Αντέχω να βρίσκομαι εδώ μια φορά το χρόνο, ακόμα και αν με πονάει.

Όταν τα μάτια μου αντικρίζουν ξανά, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, την απίστευτη θέα μπροστά μου, ξεχνάω τα πάντα. Όλη η κούραση από το συνεχές περπάτημα των δύο ωρών εξαφανίζεται με μιας, και σαν από θαύμα οι καυτές ακτίνες του ήλιου δεν με καίνε πια. Όπως γίνεται κάθε φορά, άλλωστε. Η εικόνα του απέραντου ουρανού με κατακλύζει ολόκληρη, και πλέον στέκομαι μαγεμένη να κοιτάζω, προσπαθώντας να αποθηκεύσω όσο καλύτερα μπορώ στην μνήμη μου τα πάντα γύρω μου, για να τα θυμάμαι όσο γίνεται καλύτερα μέχρι τον επόμενο χρόνο.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα, εισπνέοντας τον καθαρό αέρα, και ασυναίσθητα κλείνω νοσταλγικά τα μάτια μου, απολαμβάνοντας τον ήχο των κυμάτων που φτάνουν με ορμή στην ακτή της παραλίας.

Όταν τα ανοίγω, η ματιά μου φεύγει, και εσκεμμένα πέφτει πάνω στην κούνια που βρίσκεται στα δεξιά μου. Πριν προλάβω καν να το πολυσκεφτώ, το σώμα μου παίρνει τα ηνία και με καθοδηγεί προς τα εκεί, αγνοώντας τις συνεχείς προειδοποιήσεις του μυαλού μου. 

Η Τζέσικα που ήξερα δεν μπορούσε ούτε να ακουμπήσει αυτή την κούνια πριν ένα χρόνο. Πόσο μάλλον να καθίσει και πάνω της, κιόλας. Αλλά άλλαξαν τόσα πολλά μέσα σε αυτόν τον χρόνο που, πλέον, δεν λαχταρώ τίποτα περισσότερο από το να καθίσω εκεί πάνω και να αναπολήσω τις όμορφες στιγμές που είχαν χαραχτεί στο μυαλό μου πριν από τέσσερα χρόνια. Το χρειάζομαι. 

Τα δάχτυλα των χεριών μου τυλίγονται γύρω από τις αλυσίδες, και ύστερα κάθομαι με προσεκτικές κινήσεις πάνω στην κούνια. Το κρύο ξύλο που υποδέχεται το πίσω μέρος του σώματος μου με κάνει να δυσανασχετήσω. Δεν μου αρέσει. 

Το σιχαίνομαι που αντί να κάθομαι μέσα στην ζεστή αγκαλιά του αυτή εδώ τη στιγμή, το μόνο που νιώθω είναι αυτό το καταραμένο μακρόστενο ξύλο. Μα, πάνω από όλα σιχαίνομαι που το μόνο που αντικρίζω μπροστά μου είναι η θέα της θάλασσας, ενώ πριν από ακριβώς πέντε χρόνια είχα ένα ζευγάρι πράσινα εκφραστικά μάτια να με κοιτάζει.

Κουνάω το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω τις ανεπιθύμητες σκέψεις από το μυαλό μου, και αρχίζω να κουνάω τα πόδια μου μπρος πίσω, ενώ με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει οι κινήσεις μου από προσεκτικές μετατρέπονται σε ορμητικές.

Καταβάλλω όλες μου τις δυνάμεις για να κάνω την κούνια να πάει όλο και πιο ψηλά, για να με πάρει και εμένα εκεί μαζί της. Νιώθω λες και αν φτάσω πολύ ψηλά θα μπορέσω να κοιτάξω πέρα από την θάλασσα, να διανύσω με το βλέμμα μου αυτά τα χιλιάδες χιλιόμετρα που μας χωρίζουν και να τον δω. Να τον δω να με κοιτάζει, να ξαναδώ το υπέροχο χαμόγελο του που τόσο μου έχει λείψει....

Εσείς μπορείτε να συνεχίσετε βάζοντας το δικό σας κείμενο λίγων σειρών σε σχόλιο εδώ.

Οι επόμενοι συγγραφείς που θέλουν να λάβουν μέρος θα προσθέτουν το σχόλιο τους πάντα σε απάντηση του τελευταίου έτσι ώστε να ενημερωθούν όλοι όσοι έχουν γράψει ( στις ειδοποιήσεις τους ) για το πως προχωρά η πλοκή της ιστορίας .