I Am Peter, Peter Pan -- Peter Pan (Completed)

Morgen Ochtend

Hook zucht. "Kom op, laten we gewoon wat gaan eten nu. Dit heeft allemaal ook geen zin." Vind Emma. Hook rolt met zijn ogen. "Best, maar ik heb geen honger." Zegt hij. "Dat begrijp ik." Antwoord Emma. "Toch moet je eten." Vind ze. Ze loopt gauw terug naar beneden om verder te gaan met het eten. Met al haar hoop, hoopt ze dat Mara zo binnen komt wandelen, maar natuurlijk.. gebeurd dat niet.

------------------------------

"Hook. Hook, blijf even rustig staan!" Roept Emma luidt. Ze zijn samen Mara aan het zoeken, aangezien ze niet meer terug gekomen was. "Ik wil haar vinden, nu!" Roept Hook kwaad. Emma knikt. "Ik ook!" Roept ze. "Maar misschien kunnen we Henry om hulp vragen. Vorige keer heeft hij haar ook gevonden. Misschien weet hij waar te zoeken?" Stelt Emma voor. Hook zucht. Het liefst wilt hij gewoon verder zoeken, maar Emma heeft een punt. "Goed. Laten we gaan." Zegt hij. Emma en Hook lopen samen richting huis, om Henry op te halen.

Mara staat op van der bed. Ze kijkt om zich heen, tot ze in de spiegel kijkt. Tranen stromen nog steeds over haar wangen. "Hij had het toegegeven." Zegt ze, terwijl ze in de spiegel blijft kijken. "Eindelijk.. en dan zit ik nog hier!" Roept ze kwaad, terwijl ze een boek pakt en tegen de spiegel aan gooit. De spiegel barst in honderden stukjes. Kwaad en verdrietig door elkaar gooit Mara haar hele kamer door elkaar. Ze gooit alle spulletjes van haar kasten af. Dan zakt ze, tegen de muur aan, op de grond. Huilend legt ze haar hoofd op haar knieën en slaat haar armen om haar benen heen.

Als Mara weer een beetje rustig is staat ze op. Ze kijkt om zich heen. Troep. Een reuze troep. Ze zucht diep. Ze wilt hier niet zijn. Ze wou dat ze bij Pan was. Is dit te overdreven? Nee, Mara vind van niet. Ze is al langer dan een jaar nu verliefd op hem. Ze wist dat Pan ook altijd om haar heeft gegeven, ze wou gewoon dat hij het toegaf. Nu dat hij het toegegeven heeft, wilt ze niets liever dan aan zijn zij staan. De anderen zijn beneden. In ieder geval Emma. Mara opent het raam. Ze kijkt naar buiten. Dit is minstens 2 meter hoog. Ach, het kan Mara op dit moment weinig schelen. Ze wilt gewoon weg! Mara gaat op de rand van het raam staan. Neemt even diep adem. Dan springt ze uit het raam en landt verrassend genoeg op haar voeten en handen. Mara staat op en loopt weg naar buiten.

Mara zit aan het water, waar bijna nooit iemand komt. Ze staart naar de overkant, enkel water. Dat is alles wat ze ziet. Ze wou dat ze nu naar de andere kant kon zwemmen en dan in Neverland aan zou komen. Natuurlijk weet ze dat dat nooit zal lukken. Ging het maar zo makkelijk.. Hoe moet ze bij Pan komen? Ze wou dat ze het antwoord had.. "Mara!" Mara kijkt op. Henry komt aan rennen. "Mara, gelukkig je bent oké!" Roept Henry. Zodra hij bij Mara aan komt, gaat hij zitten. "Iedereen maakt zich zo'n zorgen!" Roept Henry. "Niet nodig." Antwoord Mara kortaf. "Ik kan voor mezelf zorgen." Zegt ze er dan nog bij. Henry knikt. "Dat weten we, geloof me! Ze waren denk ik gewoon bang dat je met Pan zou zijn of zo iets." Legt hij uit. "Was dat maar waar." Antwoord Mara.

"Henry?" Vraagt Emma, zodra ze binnen komen. "Ja?" Vraagt Henry. "Kun je helpen zoeken naar Mara?" Vraagt Emma snel. "Alweer?" Vraagt Henry. "Ja, alweer. Ja of nee?" Vraagt Hook ongeduldig. Henry staat op. "Natuurlijk. Ik laat familie niet stikken." Zegt Henry, terwijl hij zijn jas aan trekt. "Komen jullie?" Vraagt hij. Emma en Hook lopen achter Henry aan, naar buiten. "Laten we opsplitsen." Stelt Emma voor. Hook en Henry knikken. "Als je der gevonden hebt, bel ons." Zegt Hook nog snel tegen Henry. Henry knikt. "Weet ik." Antwoord hij.

Als Mara weer op der bed ligt, kan ze het niet helpen. Er valt weer een traan langs haar wang. Het was heerlijk toen ze even alleen was, tot Henry haar vond. Ze kon niets anders dan mee terug gaan. Ze zucht diep. "Psst." Mara zit plots recht op. "Psst." Ze kijkt om zich heen, maar ziet niets. Dan hoort ze plots zacht getik. Ze staat op en loopt op het geluid af. Het komt bij haar raam vandaan. Met een ruk opent ze het raam. "Peter!" Roept ze fluisterend, zodat niemand anders haar kan horen. Peter stapt naar binnen en slaat zijn armen om Mara heen. "Je bent er. Eindelijk." Zucht Mara in de knuffel. "Je dacht toch niet dat ik je zomaar zou laten gaan. Die fout heb ik al eens gemaakt, dat doe ik niet nog een keer." Antwoord Pan, terwijl hij haar los laat. "Zoals ik al zei: zo eindigt het spel niet." Mara rolt met haar ogen. "Zullen we?" Vraagt ze dan. "Pak de spullen die je mee wilt. Morgen ochtend spreken we af 1 straat verder op. Dan gaan we." Legt Pan uit. Mara knikt.

Als Pan weg is, gooit Mara alles overhoop. Niet omdat ze boos is, maar omdat ze gewoon zo snel mogelijk al haar spullen bij elkaar wilt hebben. Ze vult 1 tas vol met spullen die ze mee wilt. Zodra ze klaar is, schuift ze de tas onder haar bed. Je weet maar nooit of er nog iemand naar binnen komt. Dan besluit Mara weer in bed te gaan liggen. Ze sluit haar ogen en valt eindelijk weer goed in slaap. Morgen ochtend is het zover. Ze gaat mee met Pan.