KARANLIKTAN KORKMUYORUM

7. BÖLÜM

.Onunla ilgili olan onun elini sürdüğü her şeyi ortalıktan kaldıracaktım.Bana da sürmüştü elini o zaman mantıken kendimi de kaldırmam gerekiyordu ortalıktan !

6. BÖLÜM SONU

(şarkıyı aç)

 Sonunda eve gelmiştim.Arabayı parkedip koşarak içeri girdim ve odama çıktım.İçimden sadece ağlamak geliyordu.Kendimi yatağıma attım ve Keremle yaşadıklarımızı düşünmeye başladım.Hatırladıkça daha da çok ağlıyordum.Odada ne var ne yok hepsini dağıttım.Bana aldığı bütün hediyeleri kırdım çöpe attım.Sonra kalktım.Melise artık beni görenmeyeceğini kendimi öldüreceğimi sesli, mesaj olarak gönderdim.Kereme de bir mektup bırakmayı unutmadım.Banyoya gittim.Buz gibi suyu küvete doldurdum.Kıyafetlerimi çıkarıp suyun içine girdim.Soğuk su etimi yakıyordu ama acımıyordu.Keremin bana yaşattıklarından sonra bunun canımı acıtması çok saçma olurdu.Elime jileti aldım ve bileğimi kesmeye başladım.Küvetin içi kanla dolmuştu.Artık nefes almakta zorlanıyordum.Tenim mosmor olmuştu.Gözümden son kez Kerem için bir damla yaş aktı.Sonra da kapattım gözlerimi…

Kerem:

Birden kalbime ağrı saplanmıştı.Ne olduğunu anlayamıyordum.Kantine giren Melisin çığlık sesleri hertarafta yankılanıyordu.

Melis koşarak ve ağlayarak yanıma geldi.

Melis:Keremmmm ! Keremmmm! İntihar etmişşş Zeynep intihar etmişş Keremmm !!!! Keremmm.

Kerem:NE !!! Ne diyosun sennn Melis kim söyledi nerden biliyosunn.Ölmüşş müüü Melis bişey olmamış dimi Melis bişey söylesene.

Melis: Çabukkk kalkkk gidelim yanına çabuk hastaneye götürelim.

Koşarak okuldan çıktık.Hemen arabaya atladık son sürat hızla Zeynepin evine gittik.Anahtar kapının üstündeydi kapıyı açıp içeri girdik.

Kerem:Sen yukarıya odasına banyoya filan bak ben de buradaki odalara bakıyım.

Melis koşarak yukarı çıktı 2 dakika sonra Melis bağırmaya başlamıştı.

Melis:Zeyneeeeeeeeeeeepppp !!!

Koşarak yukarı çıktım.Gördüğüm manzara karşısında donmuş kalmıştım.

Kerem:Zeynep!

Hemen Zeynepi kan dolu küvetin içinden çıkartıp bir battaniyeye sardık gözüme takılan kağıdı da alıp bir aceleyle cebime koydum ve en yakındaki hastaneye gittik.

Doktorlar Zeynepi ameliyata almışlardı.Herkes hastaneye gelmişti.Barış Melisi sakinleştirmek için dışarıya çıkarmıştı.

İçimden geçiriyordum:

  Zeynepin çıkmasını beklerken aklıma evden çıkarken cebime koyduğum kağıt gelmişti açtım ve okumaya başladım:

“Kerem,

   Veda etmeden önce bu mektubu yazma gereği duydum .Neden biliyor musun?Çünkü aklında soru işaretleri kalmasın diye.Neden öldürdü kendini diye sormaman için.

   Sen benim tanıdığım en canayakın insandın.Sen benim her şeyimdin Kerem.İnan ben seni çok sevdim.Senin için her şeyimi verirdim.Ama sen bıraktın beni.Terkettin beni.İnan bana unutmak hiç kolay değil.Ben unutamayucağımı bildiğim için yaptım bunu.Bütün hayatım boyunca bu acıyla yaşayamazdım ben.O kızla seni el ele göremezdim hergün.Katlanamazdım buna.Yapamazdım.Beni sevmemene gelince gayet normal bişey yapmışsın aslında senden bunu beklemezdim.Ama sen de bıraktın beni.Çok haklısın benim gibi inatçı ve gıcık bir kıza kimse katlanamaz .Sen gittin.Beni bıraktın.Ama öyle gidilmez Böyle gidilir.

ELVEDA! “

Zeynep özür dilerim karşına çıktığım için.Sana bu kadar acıyı yaşattığım için.Ama napabilirdim ki… Sana zarar gelmesin diye senden vazgeçtim ben Zeynep.Sırf sana bişey olmasın diye yaptım bunları.Ben seni çok sevdim Zeynep.Gözlerine her baktığımda iyiki sevmişim seni diye geçirdim içimden.İyi ki görmüşüm seni diye.Ama şimdi..

  Şimdi mahvoluyorum.Kendimden nefret ediyorum Zeynep.Keşke çıkmasaydım karşına.Keşke tanımasaydık birbirimizi.

Yorgunluktan bitkin düşmüş kapatmıştım gözlerimi.

*

Doktor ameliyathaneden çıkmıştı.

Kerem:Durumu nasıl iyi mi.İyi miii.Nolduuu söylesenizeee nolduu onaa söyleeee.

Tam o sırada Hemşirelerin ameliyathaneden üzerine bembeyaz bir çarşaf örtülmüş ve hareketsiz yatan Zeynepi gördüm.

İşte şimdi bitmişti benim için her şey.