KARANLIKTAN KORKMUYORUM

17.BÖLÜM

Ben geldim ve bölümle geldim okuldan dolayı yazamadım lütfen kusura bakmayın bölümü buraya fırlatıyorum bu arada yorum ve vote yaparsanız çok mutlu olurum.

Zeynep tamam anlamında başını salladığında Kerem gülümseyip ona yaklaşmaya başlamıştı...

16. BÖLÜM SONU

Kerem Zeynepi yanağından öptü.(öpüştürmedim hahah :D yaşasın kötülük ) İkisi de birbirine gülümseyip sarıldılar. Sanki onlar sarılınca zaman duruyordu.Ya da onlar öyle istiyorlardı... Yaklaşık 10 dakikadır birbirlerine sarılmış öylece duruyorlardı.Birbirlerinin kokularını içine çekiyorlardı. Belki de dünyada yapmayı en çok sevdikleri şey buydu. Zeynep gülümseyerek sordu:

Zeynep:Yeter mi?

Kerem:Yetmez ama yeter.

Zeynep tekrar gülümseyerek sordu:

Zeynep:O nasıl oluyor?

Kerem de gülümseyerek cevap verdi:

Kerem:Aslında sana sonsuza kadar sarılabilirim ama birazdaha böyle durmaya devam edersem belim tutulacak sakat kalıcam sen de ömür boyu bana bakmak zorunda kalacaksın.

Zeynepin tekrar tebessüm etti ve cevap verdi:

Zeynep:Ben sana sonsuza kadar bakabilirim.....Kerem......Ben seni çok seviyorum.Çokkk seviyorum!İlk defa bu kadar çok aşık oldum, ilk defa bu kadar çok sevdim.Şimdi anlıyorum aşkın ne demek olduğunu...Şimdi anlıyorum...

Kerem:Seni çookk seviyorum.Çokkk seviyorum Zeynep.

Zeynep:Kerem..

Kerem:Hıı

Zeynep:Uykum geldi.

Kerem:Eee uyu güzelim.

Zeynep:Sen uyumuycak mısın?

Kerem:Hayır.

Zeynep:Neden?

Kerem:Boş ver..

Zeynep:A a neden yaa.Söylesene..

Kerem:Boşver güzelim hadi uyu sen. Diyip hafifçe gülümsemişti Kerem Zeynepe.Zeynep hastane yatağının hiç rahat olmadığını düşünerek zar zor  uyumayı başarmıştı.Tabii uyumadan önce Keremi yanağından öpmeyi de ihmal etmemişti.

Zeynepin uyuduğunu gören Kerem onun uyurken melek gibi olduğunu aklından geçirmeden edememişti.Koltukta oturmuş Zeynepi izliyordu.Bütün gece de böyle yapacaktı.Onun tekrar ateşlenmesinden korkmuştu. Biraz vakit geçtikten sonra Zeynepin ateşini kontrol etmek için kalktı.Elini Zeynepin alnına koyup ateşi var mı diye baktı. Ateşinin olmadığını görünce içine sular serpilmişti.Zeynepi alnından öpüp tekrar koltuğa oturmuştu.Kerem kendisinin çok şanslı olduğunu düşünüyordu. Sonuçta Zeynep gibi bir kızla herkes karşılaşmazdı.Zeynep ne kadar da farklı diye düşündü. Tüm kızların aksine olduk olmadık her şeye ağlamıyordu. Oysaki bazı kızlar hemen her şeye ağlıyordu.Zeynep ne kadar yıkılsa da ne kadar zorlukla karşılaşsa da asla yılmıyordu. Yıkıldıkça ayağa daha da güçlü kalkıyordu.Ve yumuşacık bir kalbi vardı. Herkese yardım etmek istiyordu.Elinden geldiğince herkese yardım etmeye çalışıyordu.En çokta bu yönünü seviyordu Zeynepin....