NERVE ; 𝐩𝐣𝐦 [ᴇɴᴅᴇᴅ]

n14rve

Yamayam olsaydım bir insana ancak böyle saldırırdım.

Jimin önümden çubukları çekip ardına sakladığında hala yayındaydık. İnasanlar benim açlıktan kıvranmamdan ne tür bir zevk alıyor olabilirdi?

Sonunda Jimin yüzüme soya sosu sürerek çubukları bana geri verdiğinde yemeklerle ağzıma tıkabasa doldurdum.

"Sevimli görünüyorsun."dediğinde yüzünde o parlak gülümsemesi vardı.

Telefonu alıp yanında sadece beni çekmeye başladı, "Sevimli görünmüyor mu?"dedi. Yorumları okumaya başlayarak, "Bana katılıyorlar."diye ekledi.

Onu umursamayacak kadar açtım, telefonum çalmaya başlayana kadar gözüm yemekten başka bir şeyi görmüyordu.

Ağzım dolu bir biçimde telefonu açıp, "Jungkook?"dedim.

Öfkeyle soludu. "Annen nerde oldugunu soruyor. Sana ulaşamıyormuş. Tefonun sürekli yayın yaptığın için meşgul olduğundan beni aradı. Bir de banka hesabına gelen bu paraların kaynağı ile ilgili bir yalan uydurmak ister misin?"diye sıraladığında derin bir nefes verip yemeğimi yuttum.

"Bak, beni desteklemedigini biliyorum. Buna rağmen hala beni koruyor olman da çok güzel ama lütfen bana şöyle davranma."dedim.

Nefes verdi, "Sadece anneni aramalısın İseul. Benden bu kadar."dedikten sonra kapattı.

Onunla böyle olmaktan nefret etsemde hadi ama, hayatımı yaşıyordum ve kimseyi mutlu etmek adına kendimden ödün vermem gerekirdi. Bir kez olsun bunu yapmalıydım.

Artık erişkin biriydim, hesap vermek zorunda değildim, hiç bir şeye zorunda değildim.

Annemi aramadım.

-yeni kapak çok hoş olmadı mı?-