Bilmezdim

-7-

"Sen nasıl geldin buraya?" Şirin bir şekilde karşısında onlara gülücük atan bebeği kucağına aldı Nefise.

Nefise onunla oynamaya dalmışken, Muzaffer usulca geldi ve bebeğinin yüzünü açıp bakmaya başladı.

"Kendin gelemeyeceğine göre,birileri seni buraya bıraktı" hala bebeği izlemeye devam ederken konuştu Muzaffer.

Onun konuşmasıyla Nefisenin yüzündeki gülümseme soldu. Kararsız bakışlarla Muzaffere döndü.

"Ne yapacağız?" Şu an ne yapacakları hakkında hiç bir fikri yoktu Nefisenin. Zaten ne yapa bilirlerdi ki?

"Onu buraya bırakanlar gibi bizde ona sırtımızı ona dönemeyiz" dedi Muzaffer Nefiseye bakarak. Nefise başıyla onaylarken,Muzaffer yakınlaştı ve kucağına aldı.

"Bir kaç gün bizimle kalsın. Sonrasına bakarız" Nefise gülümseyerek Muzafferi izlerken, Muzafferin "hadi gel" demesiyle girdiği transtan çıktı.

Birlikte villaya ilerlediler. Salona girdiklerinde,yüzünde şaşkın bir ifadeyle Zeynep onları karşıladı.

"Sadece 2 saat ders çalışmak için yukarı çıktım. 2 saat. Bu kadar kısa zamanda bir bebek? Sanırım tıp o kadar ilerlemedi?" Yüzünü garip şekillere sokarak  onlara yaklaşırken sordu Zeynep.

Her ikisi de gülmekle kızmak arasında sıkışıp kalırken,en sonda gülmeyi tercih ettiler.

"Bahçedeydi. Birileri bırakıp gitmiş" üzgün bir ses tonuyla konuştu Nefise.

Zeynepin anında yüzü düştü. İlerledi ve Muzafferin kucağından bebeği alıp,onunla konuşmaya başladı.

"Senide mi bıraktılar? Sen de mi yalnız kaldın?" Zeynep hala bebeği oynatırken,Nefise ile Muzaffer bir-birlerine şaşkın bir şekilde bakmaya başladılar.

Onunla birlikte yaşamalarına rağmen hakkında pek çok şeyden haberleri yoktu. Sadece zeki ve başarılı olduğunu biliyorlardı. Ondan sonrası yok. Bebeğin ailesi bulunduktan sonra Muzaffer Zeynepi araştırmayı aklına not etti.

"Burda mı kalıcak?"  Zeynepin sorusuyla Muzaffer girdiği transtan çıktı.

"Bir çaresini bulana kadar evet" Nefise Muzafferden önce davranıp cevab verdi. Zeynep sadece başıyla onayladı.

"O zaman ben Lütfüyü yolliyim mama bez filan alsın" ortamdaki sessizliği bozmak için konuştu Muzaffer.

"Ayy evet. Haklısın,acıkmıştır şimdi bu minnak"  Nefise bu kelimeyi o kadar tatlı söylemişti ki Muzaffer ona gülümsemekten kendini alamadı.

Muzaffer Nefiseye,Nefise bebeğe,Zeynepte her ikisine bakarak gülümsedi.

****

Bir kaç saat sonra manzara tamamen farklıydı. Lütfü gerekli şeyleri alıp getirdikten sonra bebeğin karnını doyurmuştular.

Zeynep onları yalnız bırakmak adına ders çalışmak bahanesiyle yukarı çıkmıştı. Nefiseyle Muzaffer aralarında bebekle kanepede oturup onu izliyorlardı.

"Neden terk edildi acaba?" Bebeği seyrederek,karnını okşayarak konuştu Nefise.

"İlla ki bir nedeni olucak. Yoksa hiç bir anne baba çoçuğunu terk etmez. En azından bu kadar vicdansız,insanlıktan nasibini almamış olamaz" aynı Nefise gibi bebeği izlerken karısının sorusuna cevap verdi Nefise.

Muzafferin sözlerinden sonra sadece sustu Nefise. Yine aklına onlar gelmişti. Anne ve babası. Evet belki onlar bırakmamıştı Nefiseyi ama hayat onu yetim bırakmıştı işte. Hemde çok küçükken.