Liar

hoofdstuk 6

Hij sloeg me. Kei hard in mijn gezicht met zijn vuist. Een felle steek van pijn schoot door mijn wang.

"Waar was dat voor nodig!" ik was zo boos. Dit zal zeker blauw worden. Wat moest ik dan tegen iedereen zeggen. En waarom sloeg hij me in hemelsnaam. Wat had ik verkeerd gedaan.

Hij keek me boos aan en zijn borstkas ging op en neer van de inspanning. Op dat moment kwam hij nogal eng over maar ik probeerde het niet te laten merken en rechtte mijn rug.

"Ik heb je wel door hoor Secret, ik weet wat je van plan bent"

Shit dit was niet zo goed. Ik durfde hem niet aan te kijken. Voor het eerst in tijden had ik mijn antwoord niet klaar liggen. Dus ik wachtte maar tot hij verder ging. Wat hij na een tijdje stilte ook deed.

"Secret jij maakt levens zuur, je verpest het leven van anderen en je maakt ze onzeker" dit zei hij vol met haat. Ik voelde gewoon pure walging in zijn stem.

Dit deed me best wel wat eigenlijk. Ik deed in het begin mijn best. Om de mensen om me heen tevreden te houden. Maar langzamerhand kwam ik allemaal mensen tegen die mijn leven probeerde te verzieken. En dan moet je terug vechten. Ik doe dat letterlijk en figuurlijk. Ik begon steeds meer mensen van me af te duwen en niemand de echte ik laten zien. De ik die niemand kent. De ik waarvan ik niet wil dat ook maar iemand die kent. Ik wilde dat iedereen mij kent zoals ik overkom. Zelfverzekerd en sterk. Maar mensen dat laten denken kost energie en de mooie levens van anderen. Ik werd uit mijn gedachte gehaald doordat hij verder ging met praten.

Waarschijnlijk keek ik hem net als een schaap aan maar daar gaat het niet om.

"Je weet inmiddels dat ik je boekje heb en je wilt natuurlijk niet dat anderen daar achter komen" zei hij met een scheve grijns. Die grijns bevalt me niet echt. Nee dat is het verkeerde woord. Die grijs irriteert me. En niet zo een beetje ook. Ik wilde die grijns van zijn gezicht slaan.

Wat haatte ik dat moment. Ik kon helemaal niks doen. Ik stond totaal machteloos tegenover hem.

Ik keek hem recht aan om ook maar een beetje menselijkheid te zien maar nee. Helemaal niks. Ik zag alleen zijn ogen die met de seconde donkerder leken te worden.

"Mensen zoals jij verdienen geen goed leven, je hoort nog wat je moet doen om je boek terug te krijgen."

"Wat ben je me nu echt aan het bedreigen!" ik keek hem strak aan. Ookal was ik bang. En niet zo een beetje ook. Maar het moest wel. Ik kon hem mijn angst niet laten zien.

Hij keek me recht aan en ik zag een blik die ik niet helemaal kon plaatsen. Maar die verdween net zo snel als dat het gekomen was.

"Beslis jij maar of ik je bedreig of niet schatje" terwijl hij dat zei streelde hij mijn arm, waardoor er zich kippenvel over mijn hele lichaam verspreidde.

Even was ik te verbaasd om te reageren, maar al snel hervond ik mezelf en sloeg zijn arm weg.

"Noem me nog is schatje of durf me nog eens aan te raken en ik trap je schedel kapot" siste ik pissig naar hem.

Ik probeerde hem te intimideren maar hij keek me alleen geamuseerd aan waardoor ik niet wist hoe ik moest reageren. Dit was me namelijk nog nooit overkomen.

"Ik dacht dat jij je boek terug wilde" hij grijnst weer.

Ik keek naar de grond. Niet zo goed gespeeld Secret.

"Dus vanaf nu " hij tilde mijn kin met zijn hand op waardoor ik hem moest aankijken.

"Wil ik niet meer dat je zo tegen mij praat en zoals ik al zei, je krijgt nog te horen wat je moet doen om je boekje terug te krijgen" en hij grijnsde. Alweer.