Liar

hoofdstuk 16

haaaaay people

Ik weet dat ik lang niet geupdate had en dat spijt me zooo erg, maar mijn stomme leraren willen me maar geen rust gunnen. Ze blijven maar komen met al het huiswerk, de toetsen en de verslagen. Haloooo ik heb nog een sociaal leven hoor! Maarja hier is het dan eindelijk.

_______

Ik opende mijn ogen en gaapte. Ik keek om me heen en merkte dat het bijna s' ochtends was, door dat de lucht al wat lichter werd. Mijn muziek speelde ook nog steeds dus heel lang had ik niet geslapen. Ik stond langzaam op en ik voelde me vermoeid. Ik had bij lange na niet genoeg geslapen, maar ik moest naar binnen. Het was veel te koud en ik had niet bepaald warme kleding aan. Toen ik eindelijk recht stond zakte ik bijna door mijn benen. Maar ik hield vol, zoals altijd. Ik liep met veel moeite naar de lift, dat leek me slimmer dan de trap. Ik drukte op de negende knop en draaide me om naar de spiegel die in de lift hing. En ik schrok ervan. Niet dat ik er slecht uitzag: mijn make-up zat nog redelijk goed en mijn haar was maar een beetje in de war. Het waren mijn ogen. Ze waren.. anders. Ik kan niet goed beschrijven wat ik bedoel met anders, maar ik kan wel zeggen dat mijn ogen niet meer als die van een bitch waren. Ze stonden gevoeliger. Iets wat ik niet kon gebruiken

Ik keek een paar seconden verbaasd naar mezelf. Ik knipperde, om te zien of ik het niet gewoon verkeerd gezien had, maar ik had het niet verkeerd gezien. Ik sloeg mijn ogen neer. Hoe kon dit. Dit was niet bedoeling. Ik keek nog een keer naar mezelf en merkte dat ik niet meer zo rechtop stond als normaal. Meteen rechtte ik mijn rug. Ik moest mezelf even bij elkaar rapen en volhouden. Na deze week moest ik weer terug naar Nederland en kon ik weer doen alsof er niks aan de hand is. Dat is wat ik altijd deed en waar ik nogal goed in was. Dus deze keer deed ik gewoon weer alsof. Ik keek voor de derde keer in de spiegel en probeerde weer te kijken zoals ik mezelf had aangeleerd. Maar nee. Hoe erg ik ook mijn best deed, het lukte niet. Uiteindelijk stapte ik uit de lift met een naar gevoel. Ik liep naar de kamer en bedacht me dat ik helemaal geen kamersleutel had. Ik had geen zin om te lopen naar de receptie en een sleutel te vragen, dus klopte ik zachtjes op de deur.

De deur ging vrijwel meteen open en ik keek verbaasd naar Max die in de deuropening stond. "Ik wilde wachten tot je terug was, voordat ik ging slapen" zei hij terwijl hij naar zijn schoenen keek. Ik glimlachte: "nou hier ben ik" zei ik terwijl ik naar binnen liep. Ik pakte mijn toilettas uit mijn tas en begon mijn tanden te poetsen. Daarna haalde ik mijn make-up eraf en liep weer terug de kamer in om mijn pyjama te pakken. Toen ik die, na heel wat zoeken, gevonden had liep ik weer terug naar de badkamer waar ik me zo snel mogelijk omkleedde. Ik was helemaal uitgeput toen ik naar Max zijn bed liep en naast hem neerplofte. Ik sloeg de deken over me heen en viel vrijwel direct in slaap.

De volgende ochtend werd ik uitgerust wakker. Ik keek naast me en zag dat Max nog sliep. Ik stond op en merkte dat Dean weg was. Die is zeker weer iets aan het plannen, maar daar hoefde ik me geen zorgen om te maken, want zodra Max iets wist zou ik het ook te horen krijgen.

Ik deed snel mijn ochtend routine en liep op mijn hoge hakken met de trap naar beneden, want ik had geen zin om weer in de spiegel te kijken. Dat had ik al gedaan, terwijl ik mijn make-up op deed en dat was wel weer genoeg voor vandaag. Toen ik eindelijk beneden was liep ik naar de eetzaal. Het was een open buffet. Ik liep naar de salades en schepte wat op. Ik liep naar een tafel en ging zitten. Even twijfelde ik of ik het wel op moest eten, maar algauw duwde ik deze gedachte weg. Een salade moest toch wel kunnen?

Ik was net klaar met eten toen Max aan kwam lopen. Automatisch kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. Hij moest ook glimlachen, terwijl hij tegenover me ging zitten. Een paar seconden keken we elkaar alleen maar aan. Compleet weg van de wereld. Alleen wij. Zijn ogen straalden en zijn haren zaten perfect. Ik keek even weg, zodat hij niet kon zien dat ik rood werd. Ja, zelfs ik ben af en toe nog verlegen. Gelukkig kwam er een ober om te vragen of we nog iets anders wilden. Nadat hij weg was kreeg Max een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht. Ik wilde ernaar vragen maar hij was me al voor.