Liar

hoofdstuk 12

Na een paar uur kwamen we aan in Portugal. Ik wist al wat ik moest doen maar ik had niet echt het idee dat het heel moeilijk was. 

 Dat ik er helemaal naast ging zitten wist ik toen nog niet.  

We liepen, daarmee bedoel ik dus Dean, Max, alle jongens die ook in het vliegtuig mee waren gekomen en ik, naar een hotel. Het was koud en regenachtig, waardoor we snel doorliepen. We wilden niet nat worden en al helemaal niet dat onze spullen nat werden. Max die liep samen met Dean voorop. Zij waren dan ook degene die voor iedereen incheckten toen we eindelijk in het hotel aankwamen. Ik probeerde mee te krijgen wat er werd gezegd, want Dean was wild met zijn armen aan het zwaaien, maar ze praatte geen Nederlands of Engels met de receptioniste. Ze spraken volgens mij Portugees of in iedergeval een taal die ik niet verstond. Maar toch dacht ik dat het Portugees was. Sinds wanneer sprak Dean Portugees. Ach kom op Secret, alsof je hem echt kent. Best wel hoor. Oh echt, wanneer is hij dan jarig? Uhmm geen idee. En dit is het perfecte moment om te zeggen: ik zei het toch! Aangezien jij mij bent heb ik nog steeds gelijk. Lekker puh. Je moet echt stoppen met discussies voeren met jezelf. Weet ik, stop nou met zeuren Dean en Max komen weer terug. Max keek neutraal, maar Dean die keek niet bepaald vrolijk.

Dean liep duidelijk op mij af. Daardoor werd ik nerveus en kreeg ik klamme handen. Toen hij voor me stond, keek hij me chagrijnig aan. Mijn voorgevoel vertelde me dat hij niet zo goed nieuws had voor ons allebei. 

“Secret we komen 1 kamer te kort, het hotel is vol geboekt dus je zal een kamer moeten delen met mij” hij keek me chagerijnig aan en in zijn stem was ook geen druppeltje emotie te bekennen.

“Wat!” riep ik. Dacht hij nou werkelijk dat ik met hem in 1 kamer ging slapen. Haha laat me niet lachen. Ik doe dat dus sowieso niet met dat mislukte mormel . Ik ging nog liever met mijn tong tussen een wimperkruller.

“hé, ik kan niks aan doen dat wij de enige met een eenpersoonskamer waren” antwoordde Dean licht geïrriteerd.  

“maar als ik bij jou in de kamer zal slapen, dan zetten ze er toch een bed bij?” zei ik wild met mijn armen gebarend. 

Na deze zin leek Dean te twijfelen over zijn antwoord. Maar hij grijnsde daarna ineens heel gemeen, waardoor ik het antwoord al wist. Het was nee. Dat was wel duidelijk.

“nee je zal gezellig naast mij moeten komen liggen” die grijns van hem had me nooit bevallen en toen ergerde ik me er dood aan. Ik kon die grijns wel van zijn smoel slaan.

“nee dat doe ik niet, ik zal nooit maar dan ook nooit bij zo iemand als jou een kamer, laat staan in bed, slapen!” na deze zin begon ik zwarte stippen te zien voor mijn ogen. De stippen werden langzamerhand meer en meer. Ze begonnen nog erger mijn beeld te bedekken toen Dean me ineens bij mijn kraag vast pakte. En nog geen seconde daarna begon hij tegen me te schreeuwen.

“wie denk je wel niet dat je bent, als ik zeg dat je in mijn kamer slaapt dan doe je dat!” ik veegde het spuug, dat hij tijdens het schreeuwen had achtergelaten, van mijn gezicht. En toen werd alles zwart voor mijn ogen. Ik had weer een woedeaanval.. 

Ik haalde zijn handen van mijn kraag en sprong boven op Dean. Ik zat boven op hem en beukte mijn vuisten in zijn gezicht. Ik hoorde onder me iets kraken en dat gaf me een kick. De adrenaline stroomde door me heen en ik vond het heerlijk. Ik voelde dat iemand me probeerde tegen te houden, waardoor ik nog woester werd. Ze moesten me niet proberen van hem af te halen. Ik wilde hem helemaal kapot rammen. Ik voelde ineens meer handen. De handen werden steeds meer en meer. Ik wilde er niet aan toegeven dat ze sterker waren dan ik, dus ik schopte, krapte, sloeg en kneep overal waar ik kon. Maar uiteindelijk werd ik moe en kregen de mensen om me heen meer grip op me. Moeizaam werd ik van Dean afgehaald en langzamerhand zag ik weer wat voor me. Het zwarte ging weg en het maakte plaats voor..