Liar

hoofdstuk 11

Ik lag op mijn bed en staarde al een hele tijd voor me uit. Ik was niet van plan om ermee te stoppen. Maar de missie die Dean me had gegeven was moeilijk. Heel moeilijk. En ik wist niet of ik het moest doen. Is al dit gedoe het wel waard? Ik bedoel ik kon verhuizen. Mijn ouders hadden geld genoeg. En ik had ze zo overgehaald. Maar nee. Dan zou ik een nieuwe start moeten maken. En ik wilde niet ‘de nieuwe’ zijn, want dan moet ik weer bewijzen dat ik bij de populaire hoor. Oke het was me wel duidelijk dat ik niet ga verhuizen. Ik ging gewoon doen wat Dean van me vroeg. Dean… ik had nog steeds het idee dat ik hem ergens van kende. Maar waarvan? Ik dacht na en na maar ik wist het niet. Ach misschien kende ik hem wel helemaal niet en hallucineerde ik wel. Ik was gewoon gestrest door alles.

Ik stond op. Genoeg zelfmedelijden. Ik liep naar de zolder en zocht een kleine koffer. Onze zolder was groot en rommelig. We gebruiken de zolder namelijk alleen voor spullen die we nooit gebruiken of voor dingen die we heel soms gebruiken zoals koffers. De koffers moesten ergens liggen, maar ik had geen idee waar. Ik begon gewoon ergens en na zo een beetje de hele zolder afgezocht te hebben vond ik de koffers. Ik had geen hele grote koffer nodig dus ik pakte de kleinste roze koffer. Ik liep weer naar mijn kamer en opende mijn kast. Ik pakte een paar shirtjes en broeken, een beetje make-up en nog wat andere noodzakelijke spullen. Hierna sloot ik mijn koffer en liep naar de woonkamer met de koffer in mijn hand. Ik ging op de zwarte bank zitten en ik pakte mijn mobiel. Ik stuurde Ariane een appje:

hey ik ben ziek en ik kom niet naar school, dus je hoeft me niet op te halen morgen ochtend xx Secret.

Ik stuurde een mail naar mijn school dat ik om privé redenen niet op school kon komen. Hierna zocht ik een geschikte verstop plek voor mijn koffer, want mijn vader zou deze ochtend naar huis komen. Mhh waar zou ik het kunnen verstoppen? Ik keek de kamer rond. Achter de bank zou je de koffer volgens mij niet zien. Dus ik verstop de koffer achter de bank.

Ik zat in de trein en keek naar buiten. De landschappen schoten voorbij, maar ik zag ze niet. Ik keek er zelfs dwars doorheen. Ik zat met mijn gedachten heel ergens anders. Ik dacht namelijk aan mijn nieuwe missie. Ik ging zeker weten een hele erge ruzie met mijn ouders en Ariane krijgen. En dan bedoel ik niet zo een ruzie over iets doms zoals mijn kamer niet opgeruimd hebben of iets gemeens zeggen. Nee deze ruzie werd erger. Veel erger. Misschien ging mijn moeder me wel uit huis sturen en misschien wilt Ariane me wel nooit meer zien. Ik probeerde me ergens anders op te focussen. Ik keek naar Dean die tegenover me zat. Hij keek naar buiten, maar zijn ogen stonden glazig. Wacht, zie ik dat nou goed? Er druppelde een traan over zijn wang. Hij is dus niet compleet gevoelloos.. Ineens keek hij op. Ik keek betrapt omlaag. Ik kon er gelukkig voor zorgen niet rood te worden. Hij ging er niet op in en daarom ik ook niet.

We liepen samen de bank binnen. Ik liep direct door naar de balie. Er stond een chagrijnige man die verveeld aan het typen. Ik ging voor het bureau staan en keek de man aardig aan. Maar mijn glimlach verdween na een paar seconden, omdat de man niet opkeek. Maar ik hervatte me snel. Ik probeerde te blijven lachen en ik kuchte even. Gelukkig keek de man toen wel op. “waar kan ik u mee helpen?” de man keek me verveeld aan. “ik wil graag al mijn geld opnemen”

Opweg naar de trein stuurde ik mijn moeder een sms'je:

Ik ga een weekje logeren bij Ariane

xx Secret

Het was kortaf, maar het moest wel. Ik had geen andere keuze.

We zaten weer in de trein. Deze keer was ik op weg naar het privé vliegveld van een vriend van Dean. De trein stopte en we stapten uit. Even later liepen we de luchthaven binnen en ik zag dat Dean nerveus was. Waarom zou hij nerveus zijn? Veel tijd om er over na te denken had ik niet, want er kwam een jongen op ons af lopen. Hij deed zo een mannenhanddruk met Dean. En richtte zich toen op mij. “jij zal we Secret zijn dan”. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren, maar ik liet me niet kennen. Dus daarom keek ik hem recht in zijn ogen aan. “wauw pittige tante, daar houd ik wel van” en hij knipoogde. Dit keer keek hem zo arrogant mogelijk aan. “Max kap” zei Dean kortaf. “oke oke ik stop al” “mooi” zei ik en zette mijn hand in mijn zij. “leg jullie koffers maar op deze kar” dus dat deden we. De kar was groot maar omdat Dean zo veel koffers mee had genomen moest er nog een kar bij gehaald worden. Wat zou er in de koffer zitten? Wapens? Nee dat zou niet kunnen. Dat weet ik zeker. Nou bijna zeker. Of nou ja, ik hoop het. We liepen een groot veld op. In het midden van het veld stond ons vliegtuig. Toen we de trap, die ons in het vliegtuig ging brengen opliepen, werden we begroet door de piloot. Toen we eindelijk binnen waren, verwachtte ik eigenlijk niemand anders. Maar ik zat ernaast. Er zaten hier zeker nog 15 jongens in dit vliegtuig. En het enige wat ik me afvroeg was: waarom?

Waarom waren er meer mensen nodig voor de missie? Want dat ze er voor mijn opdracht waren, dat was zeker..

______________________

Sorry mensen dat het zo lang duurde, maar ik heb nu vakantie en ik ga veeeel vaker updaten.

EN IK WILDE EVEN MELDEN DAT LAIR 2.7K HEEFT!!!!!

OMG ik ben zooooo blij.

dankjuliee

love yoou guys xx