Liar

Hoofdstuk 3

Hey lieve lezers, ik wilde snel updaten omdat het de vorige keer zo langduurde. Sorry daarvoor nog.

Ik heb dit snel tussen het leren door geschreven want ik heb morgen een proefwerk.

Als jullie nog leuke ideeën hebben mag je me een berichtje sturen of in de comment zetten. Ik sta open voor alles

Bedankt alvast voor het lezen

__________________________________

Ik zat achterop zijn scooter en ik had mijn armen om hem heen waardoor mijn hele lichaam gloeide.

Ik legde mijn hoofd op zijn rug en rook zijn geur. Mhh het rook heerlijk naar bloemen. Of wasmiddel, dat kan ook.

Nou ja laat ik maar gewoon zeggen dat het heerlijk rook en ik daar helemaal smolt. En dat alleen van zijn geur al. Ik had echt een probleem.

Ik sloeg mijn armen wat strakker om Dean heen.

"Heb je het koud Secret?"

"Nee" en ik hield hem hem nog wat strakker vast.

Ik dacht, nee ik wist, haast zeker dat hij aan het grijnzen was toen.

Ik sloot mijn ogen om van het moment te genieten.

Na een tijdje deed ik mijn ogen weer open en keek om me heen om een beetje het idee te krijgen waar we waren.

We reden een berg op. Je weet wel zo een berg waar je als je omhoog wilt komen je in rondjes om de berg moet rijden, dan kom je steeds hoger en uiteindelijk bereik je de bovenkant van de berg. En dat is dan een soort vlakte.

Wauw wat een prachtig uitzicht.

"Secret?"

"Ja"

"Doe je ogen is dicht" Vroeg hij.

"Nee" antwoordde ik.

"Het was geen vraag" reageerde hij scherp.

"Best" en met tegenzin sloot ik mijn ogen en concentreer me op de geluiden om me heen.

Door het suizen van de wind heen, hoorde ik vogels.

Ineens stopten we. Voor mijn gevoel stopten we veel te vroeg maar daar was niks aan te doen.

"Hier is het maar houdt je ogen nog eventjes dicht"

"Aw ik wil kijken" zeurde ik.

"Heel even maar, zo meteen mag je kijken" antwoordde hij met een lichte irritatie.

"Oke" zei ik op een zeurderige toon (is zeurderig een woord? Als het antwoord nee is doe maar gewoon alsof)

Hij pakt mijn hand vast en begeleidde me van de scooter af naar de rand van de berg.

"Oke nu mag je je ogen open doen"

Ik opende mijn ogen en ik zag het mooiste dat ik ook gezien had.

Je kan nu misschien denken dat ik overdrijf. Maar daar doe ik niet aan. Dit is werkelijk prachtig.

Ik stond op een vlakke top van een berg en vanaf daar keken we uit over een heel mooi landschap van hoge bomen en lang uitgestrekte meren. Er zijn mooie gekleurde vogels die vredig rond vliegen. Ik ben sprakeloos...

"Wauw.." wist ik nog uit te brengen.

"Dus je vindt het mooi?" zei hij op een vragende toon.

"Natuurlijk vind ik het mooi gekkie" en ik gaf hem een speelse duw.

"Ik kom hier als alles me even te veel word, deze plek maakt me op de één of andere manier altijd rustig"

"Snap ik, het is hier zo vredig"

Even leek hij te twijfelen. Ik vroeg me af wat hij wilde zeggen.

"Heb jij ook zo een plek, als alles je te veel word, of is er iets wat je altijd doet op zo een moment?" zei hij en keek me veel betekent aan.

Ja ik vecht voor geld om van al mijn frustraties af te komen dacht ik. Natuurlijk kon ik dat niet zeggen. Dan zou hij gillend wegrennen. Of dan zou hij me keihard uitlachen. Hij zou me waarschijnlijk niet eens geloven.

'Ik ga het hem vertellen' schoot er ineens door me heen. Hij liet de plek zien waar hij vaak was. Hij maakte zich kwetsbaar. Wat voor monster was ik als ik tegen zo iemand ging liegen!

"Ik ehhh......" wacht wat.

Wilde ik nu werkelijk mijn grootste geheim gaan opbiechten aan iemand waarvan ik de naam pas een dag wist.

Kom op Secret verman je is!

Ik schud mijn hoofd om de gedachte te laten verdwijnen.

Ik zie er vast raar uit want Dean keek me vragend aan.

"Is er iets mis?" vroeg hij bezorgd.

Ik probeerde zo neutraal mogelijk kijken. Wat me volgens mij wel was gelukt want hij keek niet meer zo vragend. Al vond ik het eigenlijk wel schattig.

"Nee nee tuurlijk niet, trouwens nee ik heb niet zo een plek of iets wat ik doe"

"Oh" zei hij teleurgesteld.

Huh waarom leek het alsof hij iets wist. Zou hij van mijn geheim af weten? Nee tuurlijk niet. Niemand wist het. Maar waarom keek hij dan zo? Straks wist hij het. Dan zou hij me kunnen chanteren, want ik had er echt alles voor over om mijn leven zo te houden als het was.

Als hij het wist zou hij me toch niet hier naartoe meenemen. Dan zou hij sowieso niet met me praten. Hij kòn het niet weten.

Secret doe is even normaal sprak ik mezelf streng toe. Hij kon het niet weten want niemand wist ervan en hij komt van ver weg.

Ik moest me gewoon niet zo druk maken om alles en gewoon genieten van het moment samen met Dean.

Ik ging zitten. En Dean deed het zelfde. We zwegen een tijdje. Het was een beetje een ongemakkelijke stilte. Al wist ik niet waarom.

"Waarom kwam je hier voor het eerst?" vroeg ik hem om de stilte te verbreken.

"Mhh ik was een keer heel boos. Ik was boos op alles en iedereen. En ik zocht een plek waar niemand me kon vinden. Ik reed op de snelweg met mijn scooter en ik volgde mijn gevoel."

"Dus het was je gevoel die je hierheen bracht" zei ik vragend.

"Ja eigenlijk wel ja"

"Interessant"

"Vertrouw jij wel eens totaal op je gevoel?" vroeg hij me.

"Mhh ik denk het niet, ik doe meestal gewoon wat andere mensen graag willen zien"

"Moet je eens doen" antwoordde hij.

"Misschien wel ja" en ik schonk hem mijn mooiste glimlach want hij had gelijk.

Vanaf toen ging ik proberen om zo veel mogelijk op mijn gevoel proberen te vertrouwen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

Die dag was geweldig geweest. Volgens mij vind ik Dean echt leuk. En hij is echt heel lief op een stoere manier.

Ik was die avond NCIS aan het kijken. Dat was mijn lievelingsserie.

Na een tijdje tv kijken was de aflevering afgelopen. Ik besloot om te gaan slapen. Midden op de trap stopte ik. Ik bedacht me namelijk dat ik al een hele dag niet in mijn secret's boek heb geschreven. Ja het klinkt raar. I know. Maar dat is dus dat boekje waar ik al mijn geheimen in schreef.

Ik keek in het voorvakje van mijn rugzak. Niets. Huh daar leg ik hem altijd in. Ik keek in mijn lades. Niets. Ik haalde mijn hele kamer overhoop. Niets. De badkamer, de keuken, de woonkamer. Niets. Ik zocht echt overal waar het zou kon liggen (een groot huis hebben helpt dan ook niet bepaald) maar ik kon het echt niet vinden.

Ik probeer te bedenken wanneer ik er voor het laatst in schreef. Net voordat ik Dean voor het eerst zag had ik hem nog.

Oh nee. Waar ik altijd bang voor was geweest was uitgekomen.. Iemand vond mijn boekje. En het was niet zo maar iemand. Het was Dean..

__________________________

En? Wat vinden jullie ervan?

Vote, comment?

Xx simix