Liar

hoofdstuk 15

Hoiiii lieve lieve lieve mensen die dit lezen. Hier is het nieuwe hoofdstuk. Wel 2 hele avonden later dan gepland. omg nu ben ik een badass..

Nee grapje maar ik hoop dat jullie het leuk vinden!

- - - - - - -

Ik rende naar de lift aan het eind van de gang. Ik drukte op de knop om naar boven te gaan. Ik had frisse lucht nodig en misschien kon ik ergens naar het dak. Ik hoorde voetstappen achter me, maar ik wilde niet reageren. Dus reageerde ik niet. Ik reageerde ook niet op mijn naam. Maar ik reageerde wel toen er aan zachtjes aan mijn arm getrokken werd. Want zelfs die lichte druk, deed zo een pijn dat ik er tranen in mijn ogen van kreeg.

Ik draaide me met een ruk om en ik keek recht in de groene twinkelende ogen van Max. Ik merkte dat hij heel dichtbij me stond, doordat ik zijn sterke aftershave rook. Het was een lekkere geur die alleen hij kon hebben. Een geur die alleen bij hem paste.

Het deed me denken aan een rozenveld waar het zachtjes aan het miezeren was. Ik hield van rozen en van regen en samen was het een perfecte combinatie. Waarom moest Max nou weer zo ruiken. Ik sloeg mijn ogen neer toen ik besefte wat ik net gedacht had. Ik slikte even om al mijn moed bij elkaar te kunnen rapen en ik keek hem recht in zijn ogen aan om te laten zien dat ik meende wat ik ging zeggen.

“L-laat m-me los.” en meteen had ik er spijt van dat ik iets had gezegd. Waarom moest mijn stem ook zo trillen. Misschien door de steken in je rechter arm.

Ik probeerde niet rood te worden en trok mijn arm een beetje terug. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar ik hoorde een *pling* en de lift deuren gingen open. Gered door de bel. Een soort van dan. De lift was bijna helemaal vol en ik zag dat ik er net in paste. Ik liep de lift in en drukte op de 11e knop en ging zo ver mogelijk in de hoek staan. Max was niet in de lift gestapt en keek me vragend aan. 

“Secret luister naar me, ik kan het allemaal uitleggen” zei hij op een smekende toon maar ik keek hem boos aan. Of nou ja ik probeerde hem boos aan te kijken. Ik vergaf mensen veel te snel, maar ik kon er niks aan doen. Het was nou eenmaal een deel van mijn karakter en dat kon je niet veranderen.

“Secret alsjeblieft...” zei hij fluisterend.

De liftdeuren wilden net dichtgaan toen zijn blik van smekend naar vastberaden ging en hij ook instapte. Wel met moeite. Hij paste er nauwelijks bij, maar hij propte zich er gewoon tussen.

Ik hield mijn blik strak en ik draaide me met mijn rug naar hem toe, voor zover dat mogelijk was met zo veel mensen in een lift. De lift ging van de 9e naar de 8e etage. Daar stapten er een paar personen uit. Nu was er alweer wat meer ruimte om normaal te kunnen staan. Van de 8e etage ging de lift naar de 7e etage. Weer stapten er een paar mensen uit. We gingen van de 7e naar de 6e etage en van de 6e naar de 5e etage en overal stapte er iemand uit. Ik werd het langzamerhand beu. Ik ging wel met de trap.

Is dat wel zo slim?Je bent echt uitgeput. Je kan beter gaan slapen eigenlijk. Niks daarvan. Ik kan dit gewoon aan. Een paar trappen oplopen. Wat is daar mis mee. je weet heel goed dat dat heel wat is als je 2 woede aanvallen hebt gehad. Geen zorgen ik red me wel.

Dus toen de lift stopte bij de 5e etage stapte ik uit en keek om me heen om de trap te vinden. Max stapte ook uit en keek me doordringend aan, maar ik negeerde het en keek weg. Ik zag de trap uiteindelijk en liep ernaar toe. Ik stapte op de eerste trede en draaide me toen om naar Max.

“Als je me bij kan houden, krijg je 1 enkele kans om het goed te praten.” zei ik en ik rende zo snel als ik kon de trappen op. Ik deed heel erg veel moeite om de pijn te verbijten. Maar het lukte me wel. Ik hoorde dat Max achter me was door zijn voetstappen en ik zette met moeite nog een versnelling hoger. Ik zag op de bordjes dat we er bijna waren en Max was nog steeds vlak achter me.