Liar

hoofdstuk 7

Toen ik weer wakker werd lag ik op een tweepersoonsbed in een lichte kamer. Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar mijn hoofd had andere plannen. Aaaaarg ik had enorme hoofdpijn.

Langzamerhand kwam alles wat er gebeurd was terug. Ik dacht aan Dean. Wat is er toch mis met deze jongen?. Eerst doet hij lief, daarna word hij boos, daarna hij bedreigd me, daarna kust hij me en dezelfde avond komt hij op mijn plek.

De enige plek waar ik al mijn stres kwijt kan en mijn leugens even kan vergeten. Maar nee, nu hij de plek kent zal hij er vast altijd zijn als ik er ben. Vast en zeker ook nadat ik mijn boekje terug heb. Shit mijn boekje. Hoe ga ik dat aanpakken.

Mijn hele plan was verpest. Ik kon mijn plan niet meer uitvoeren. Hij zou het zeker merken. En als hij het eenmaal merkt dan ben ik er geweest. Dan zal hij iedereen al mijn geheimen vertellen.

Wat zal ik eigenlijk van hem moeten doen om mijn boekje terug te krijgen?

Toen bedacht ik me ineens dat ik helemaal niet wist waar ik was. Ik kende deze kamer helemaal niet, dus ik besloot om te proberen op te staan. Ik kwam langzaam overeind. Pff wat een verschrikkelijke hoofdpijn.

Ik zag toen pas dat ik iets anders aan had dan gisteren. Mijn zwarte hempje, zwarte broek en zwarte hakken waren ingewisseld voor een veel te groot T-shirt en een veel te grote joggingbroek. Oh nee toch, dit was van een jongen. Aan gezien het van een jongen is heeft een jongen me omgekleed. Nou zoals je wel snapt werd ik niet zo vrolijk van deze gedachte. Als er maar niks ergs was gebeurd.

Ik stond langzaam op en ik deed de deurklink omlaag. Maar deze ging niet open. Zat ik nou opgesloten! Ik bonkte een paar keer hard op de deur.

Ik begon als een gek te schreeuwen en op de deur te slaan.

"laat me er onmiddellijk uit, ik wil weg hier "

Maar hoe hard ik ook schreeuwde en hoe hard ik op de deur sloeg, niemand nam de moeite om open te doen. Als er al iemand was.

Ik keek de kamer rond om iets te vinden waarmee ik de deur open kon rammen. Toen zag ik het raam.

Waarom had ik hier niet eerder aangedacht. Ik liep naar het raam en na een tijdje geklungeld te hebben met het slot met mijn haar speldje gaf het slot mee. Het was een heel raar raam waar je, op de een of andere manier, niet doorheen kon kijken. Dus pas toen ik het raam open deed zag ik dat ik heel hoog boven de grond zat.

Zou ik er vanaf kunnen springen? Ik stak mijn hoofd uit het raam, op zoek naar een regenpijp of een balkon. In ieder geval iets waarmee ik weg kon uit deze kamer. Ik keek naar beneden en opzij. Geen balkon. Ik zag wel een regenpijp. Zo moeilijk zou dat toch niet moeten zijn. In films doen de hoofdpersonen dat zo vaak. Wat een geluk had ik.

Maar mijn geluk was van korte duur, want net toen ik de regenpijp vast had en mijn benen naar buiten wilde slingeren ging de houten deur met een zwaai open.

Shit, was de eerste gedachte toen ik het zwarte gestalte op me af zag komen. Ik had nog niet eens gezien wie het was, maar ik wilde hier weg. Dus toen het gestalte me vast greep schopte, sloeg en krabde ik overal waar ik kon, maar de persoon wilde maar nier los laten. Sterker nog. De greep verstrakte bij elke beweging die ik maakte.

En mijn hoofdpijn werd ook steeds erger en erger. Langzaam zag ik in dat ik dit niet kon winnen. Ik gaf het bijna op toen de deur open zwaaide en de persoon opkeek waardoor ik kon ontsnappen uit zijn greep.

Maar ik had nog geen stap gezet toen ik bevroor, want in de deur opening stond Dean en hij keek niet bepaald vrolijk. Wacht even, van wie ben ik dan net ontsnapt? Ik draaide me om en ik stond oog in oog met Luuk.

Ik hervatte me snel. Ik ging rechtop staan voor zover dat kon met deze verschrikkelijke hoofdpijn. Luuk was een van de enige personen die ik echt haatte. Hij was al sinds ik begon met vechten jaloers op me. Want ik werd snel beter en ik kwam daardoor snel bij het groepje van de beste. Hij is nooit zo goed geweest, dus mocht hij niet bij onze groep. Hij haatte mij steeds meer en ik begon hem door zijn arrogante gedrag ook te haten.

Ik had hem al een hele tijd niet gezien. Daarom was ik ook zo verbaasd toen ik hem zag. Voor een paar gespannen seconden, keek iedereen elkaar aan. Luuk had korte mouwen aan en daardoor kon je zijn armen zien die vol met krassen zaten. Oepsie dat had ik gedaan.

Dean kwam op me afgestormd. Ik verwachtte een klap, of op z'n minst een woede uitbarsting maar hij liep langs me naar Luuk.

"Opdonderen "riep hij boos.

Oke, dat was apart. Luuk liep op een arrogante manier de kamer uit. Dean draaide zich om naar mij en zijn blik veranderde.

Hij ging voor me staan en keek me koeltjes aan.

"Hey Secret"

"Euhm hey" ik wist niet zo goed hoe ik moest kijken wat er vast belachelijk uit zag, want hij keek me geamuseerd aan.

Hij begon met zijn hand mijn arm te strelen, waardoor er tintelingen door mijn lichaam gingen. Nee nee dat mocht niet. Hoe kon ik iets voelen voor iemand die me bedreigde.

"Dean wie heeft deze kleren bij me aangedaan en waar kan ik mijn eigen kleren vinden?" vroeg ik omdat deze vraag op mijn tong brandde.

En ik zeg altijd wat er in me opkomt.

"Ik heb ze bij je aangedaan en onder het bed" antwoordde hij nonchalant.

Wacht wat.

Hij heeft deze kleren bij me aangedaan. Dat kon niet veel goeds betekenen. Er liep een rilling over mijn rug. Dit kon hij niet maken. En voor ik mezelf kon in houden vloog mijn hand naar zijn gezicht.

"Als je ook maar iets hebt gedaan dan zwaait er wat, f*cking creep".

Hij keek me recht aan. Zo koeltjes. Veel te koeltjes naar mijn smaak.

"Je durft wel zeg en ik dacht nog zo dat je je boek terug wilde" na deze zin kneep hij zijn ogen tot spleetjes om mijn reactie te meten.

Ik versteende. Ineens wist ik gewoon niet meer wat ik moest doen. Terwijl ik tegen mijn tranen vocht keek ik naar de grond. Ik begon stotterend aan mijn zin.

"W-wat moet i-ik doen", ik slikte en keek hem met betraande ogen.

Hij grijnsde alleen maar. "Zo hoor ik het graag"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ik lag op mijn bed. De rolluiken waren dicht en ik was muziek aan het luisteren. Maar ik kon me totaal niet concentreren op de muziek. Het gaf me geen rustig gevoel, zoals eerst. Nee ik kreeg er een beklemmend gevoel van.

Het enige waar ik aan kon denken was wat ik moest doen voor Dean. Het was een onmogelijke opdracht en ook nog eens strafbaar. Maar aan de andere kant, als ik het niet deed.. er stond te veel op het spel. Ik moest het doen. Na uren nagedacht te hebben, nam ik mijn besluit. Ik ging het doen. Er stond veel op het spel, dit kon mijn dood worden, ik ging mensen verliezen en er gingen veel gevechten komen maar ik ging het doen.

Ik hoor je al denken waarom? Waarom in vredesnaam ga je dit doen, het is zo gevaarlijk! Omdat ik Secret ben en ik laat me niet zo maar tegen houden.

Dat was het laatste wat ik dacht voordat ik in een onrustige slaap viel.

__________________________

Hey mensen.

Hier weer een nieuw hoofdstuk voor jullie. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Want ik weet dat niet. Velen van jullie nemen niet eens de tijd om een comment achter te laten. Of in ieder geval de vote knop in te drukken.

Sorry dat ik zo euhm veel vragend overkom, maar als je heel erg je best doet om een hoofdstuk te schrijven en het niet gewaardeerd word, dan motiveerd dat niet echt.

Maar ik ben we heel blij dat er toch een paar van jullie de moeite nemen om dit wel te doen. Heeeeeeeeeel erg bedankt hiervoor meiden.

In het speciaal @schorpioentje en @misslittledirectionx , echt voor jullie schrijf ik de hoofdstukken want jullie laten altijd wel een vote en comment achter.

genoeg gelul

xx Simix