The better version of our love (Kisses and Tony)

28

Author's note: This chapter will explain everything about the accident happened a years ago. So this chapter will be the point of view of Marco. PS: This story has 30 chapters only!

Binaliw

Grade six ako habang naglalakad ako sa corridor ay nahulog ang hawak kung libro dahil sa pagbangga sa aking mga kagaya kung estudyante na nagtatakbuhan. Aabutin ko na sana ito ngunit dinaluhan ako ng isang mestiza at chinitang babae.

"Here's your book, that's my friend Donny hindi naman niya sinasadya." aniya at agad akong nginitian.

Pagdating namin ang highschool ay mas napadalas ang pagkikita ko sakanya, sa quadrangle, sa gym at sa canteen. Pero lagi siyang makasama, she's with his bestfriend Donny.

"Hi, Kirsten!" bati ko at agad niya akong nilingon at ngumiti.

Ngunit wala akong natanggap na sagot. Kilalang kilala sa business ang family niya, Delavin...ang hirap niyang abutin. Pero bakit si Donny parang ang dali lang sakanya?

"Stop stalking her Marco, hindi mo ba alam na arrange marriage ay uso sa family niya. At ang sabi si Donny at siya raw ay pinagplaplanuhan na ang kasalan nila."

"Hindi niya gusto iyan, i'm sure napipilitan lang siya." giit ko.

Alam nang lahat na bestfriend sila, sobrang close simula pa noong bata. At ang ineexpect nang lahat ay sila ang magkakatuluyan. And I won't let that happen. May business rin kami but my parents doesn't believe in arranged marriage. So cliche!

Naging malapit si Donny sa karamihan ng babae sa school namin kaya madalas ay walang kasama si Kisses, mas napadalas ko siyang nakikitang mag-isang nakaupo sa may quad. Gustong-gusto ko siyang lapitan pero hindi ko magawa. I can't! Ayokong itaboy niya ako, gusto ko kapag lumapit ako sakanya ay yung kailangan na kailangan niya ako. I want her to want me the way I want her to be mine.

Sabi saakin Riri ay birthday daw ngayon ni Kisses kaya naman noong maghapon na ay naglakas loob na akong lapitan siya. As usual nasa may quad siya, mukhang may hinihintay. Kung sila ni Donny bakit hindi man lang siya niregaluhan o binigyan ng bulaklak?

Hawak hawak ang bouquet of white roses ay tinungo ko siya. She likes white roses. Parehong pareho sila ni Mama noong nabubuhay pa siya.

"Para saan ito?" aniya nang iabot ko sakanya ang bulaklak 

"That's my gift, happiest birthday Kirsten!"

Ngumiti siya saakin. "How do you know me?" she asked.

"Gustong-gusto kita noon pa man. Elementary palang alam ko nang ikaw ang pangarap kung babae."

Sumeryoso ang kanyang mukha, pinagmasdan niya ako muli. Ngunit bigla siya humalagapak sa tawa.

"You like me since when? Elementary? I don't even know you!" mas lalo pa itong humalakhak.

Nakaramdam ako ng sakit dahil sa ginawa niya. I really like her so much, pero tama nga ang ibang mga kaklase niya. Mahirap siyang maabot lalo na't isa siyang Delavin. Kaya naman nag lie low mo na ako sa pag sunod sakanya, naghanap ako ng ibang pagkakaabalahan kagaya ng pag babasa ng libro which somehow hindi na bago saakin. Madami akong nabasa pero hindi noon naalis ang sakit na pinaramdam niya saakin dahil naging reaksyon niya.

That's why isang hapon, i sawher alone. Umiiyak siya. Gusto kung lumapit but I can't, baka pagtawanan nanaman niya ako. Kahit pa gusto ng dalawa kung paa na maglakad papunta sakanya, ay pinigilan ko ito.

Hindi ba siya masaya? Halos nasa kanya na ang lahat,..lahat ng gusto ng mga kagaya niya o baka naman dahil kay Donny kaya siya umiiyak.

"Akala mo ba gusto rin ito?! Akala mo ikaw lang ang nahihirapan? I'm willing to sacrifice everything for us Donny, pero ikaw hindi mo kaya!"