The better version of our love (Kisses and Tony)

14

Pinagbago

Isang malamig na kamay ang humawak sa aking mukha at mumunting tinig ang nagpagising saakin.

"Sigurado ka bang hindi natin siya dadalhin sa ospital?"

"Tony narinig mo ba kung paano siya nagalit kanina? Hindi si Kisses 'yon, never ko pa siya narinig na magsalita ng mga ganun."

Hindi ko muna ibinukas ang aking mata hinintay ko mo na magsalita si Tony.

"That's Kisses."

Nanlamig ako sa sinabi niya, bakit ang mga nangyari noon naaalala ko na. Pero ang dating ako, ang dating Kisses hindi ko maalala. Sino ba talaga ako?

"Anong sinasabi mo?" boses ni Hilda. "Ang sabi saamin noong nakita siya ni Marco ay marami daw nagmamahal at humahanga sakanya dahil sa kabaitan niya, matalino raw ito at mapagbigay."

"Matalino siya no doubt! She's always number one, pero lagi siyang namimiss understood ng mga tao sa paligid niya. They hate her actually, dahil number one siya, dahil lagi niyang kasama si Donny at dahil sobrang sikat siya."

"Wala akong maintindihan."

"What I am trying to say is that ang Kisses noon at ang Kisses ngayon ay magkaibang magkaiba."

Parang akong sinasaksak sa sinabi ni Tony. So yung nangyari kanina, kung paano ko sinagot si Aleng Minda ay dahil iyon naman talaga ako.

Habang unti-unting bumabalik ang mga alaala saakin, ay patuloy rin sa pagbabago ang aking ugali. Habang tumatagal ay parang hindi ko na kilala ang aking sarili, natatakot akong magbago, natatakot akong bumalik sa dating ako.

"You're still awake?" nilingon ko si Tony ka kakababa palang lang ng hagdan.

Dito na kami nagpalipas ng gabi sa dating bahay ni Hilda, dahil maaga rin naman kaming aalis bukas pabalik sa Maynila. Hindi ko alam kung gusto ko pa bang bumalik roon.

"Hindi ko naiintindihan ang mga nangyayari Tony."

Umupo siya sa aking tabi at agad akong inakabayan.

"Maiintindihan mo rin ang lahat lahat Kisses in time, wag mo nalang muna isipin ang mga nangyari."

Why do I feel like I am useless, bakit ba kailangan pang magka amnesia ako? Bakit kailangang makalimutan ko pa ang lahat? Bakit kailangang maging ganito kahirap!

"Hindi mo ba naiintindihan?!" mas lumakas ang boses ko. "Habang unti-unting bumabalik ang alaala ko ay ang unti-unting pagbabago ng aking ugali."

"Listen, kahit pa bumalik ang lahat sayo kahit pa magbago ang lahat sayo I will always be here for you." pinakalma niya ako sa pamamagitan ng pahawak sa aking mukha. "I told you I how much I love you remember? Hinding-hindi kita iiwan."

Biglang kumirot ang ulo ko sa sinabi niya.

"Liar!" singhal ko sa hindi malamang dahilan. "You love me? Pero iniwan mo ako! Parehas lang kayo ni Donny! Parehas lang kayong walang paninindigan!"

Agad ko siyang pinagtulakan at tumakbo palabas ng bahay. Nang tuluyan akong makarating sa gitna ng kalsada ay saka lamang ako huminto.

I'm sorry....hindi ko na maintindihan ang nangyayari saakin, hindi ko na alam kung bakit ang daming gumugulo sa aking isip.

Kinagat ko ang aking labi upang pigilan ang pagbuhos ng aking luha, pero traydor ang mga ito. Parang sinasaksak ang puso ko habang nakikita kung tumatakbo palapit saakin saakin si Anthony. This man! I love him so much...pero hindi naging sapat,.. Pero kailan magiging sapat?

"Kisses!!!!!" malakas niyang sigaw ngunit mas malakas pa ang pa ang ingay ng sasakyan na papalapit saaking gawi.

Hindi ganito ang gusto kung ending, hindi ito yun.,

2 years later

Muli kung pinagmasdang maigi ang kanyang mukha na nakaprint sa frontpage ng isang kilalang newspaper. Hindi na rin nakakapagtaka ko kung bakit naabot niya ang ganito. Its been two years at ibinuhos niya ang lahat rito. He's sucessful now, at naabot niya yun because he worked hard for it.

"Ma'am yung meeting niyo po with Saavedra, 1pm."

"How many times do I have to tell them na ayoko, canceled that meeting tell them ayoko ang inooffer nila."

Binagsak ako ang telepono at agad na napahilot sa aking sentido. Kung bakit ba kasi kailangang magkasakit ni Mommy at ako pa ang kinakailangan na mamahala nitong business.

Though I can say that our business is going well lalo na ngayon na in demand ang amin products lalong lalo na sa mga teenagers who really loves make ups.

"Fely, tell Amina na dalhin saakin ang reports sa Restaurants." binaba kung muli ang telepono at tiningnan ang isang papel na kanina pa naghihintay ng aking pirma.

Isa itong business proposal para sa ipapaopen na bagong cafe, i like the idea pero naisip kung dagdag kita rin ito para sa company. I'll do my best to make this company sucessful even more. Pero hindi ang mag dagdag ng cafe.

"Ma'am here's the report." binagsak ni Amina saakin ang isang papel.

Just like what I expected ay hindi bumaba ang kita. Mas tumaas pa ito ng triple sa expected na kita every month.

"Amina I want you to increase the salary of our workers in every Restaurants we have."

"Okay ma'am"

Nagpaalam na ito at agad lumabas ng aking opisina. It's been two years at 24 na siya ngayon, at hindi lang iyon his been really sucessful on his field. Tama nga siguro ang aking naging desisyon, dahil kung hindi ko ginawa iyon ay baka nakakulong pa rin ako sa nakaraan at nakatali pa rin saakin at nadadamay sa mga hindi magagandang alaala na mayroon ako.

"I told you, umpisa palang ay wala na akong tiwala sa model na napili mo. Masyadong common ang mukha at hindi babagay ang mga make ups natin."

"Pumalpak na nga, wag mo nalang dagdagan."

"Look Steven, I want the best for this business hindi ito laro lang. I want my business to be the best. At kung ikaw lang ang magiging dahilan para bumagsak ito you better quit this job!"

"I'm sorry ma'am.."

"Fix this mess Steven, ayokong maulit pa ang ganito."

Sinarado ko ang pintuan ng kanyang opisina at lumabas. I hate people who always commit mistakes, lalo na kung hindi nila pinagiisapang mabuti ang mga nagiging desisyon nila., mabuti sana kung sila lang ang napeperwesyo pero wala eh, nandadamay pa sila.