"Bir kız düşünün... Henüz 17 yaşında.
Bir kız düşünün... Olabileceğinden fazla olgun, fazla güçlü, fazla yıpranmış.
Bir kız düşünün... Anne ve babası tarafından sevilmeyen, ilk aşkım dediği ağabeyi tarafından geride bırakılmış. Kendisinden sevgisini...
"Gözlerim gözlerine değdiği an mahkumu oldu. Ne kurtarabildim ne de kurtarmak istedim..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DÖRT YIL ÖNCE
-"Deniz, lütfen yardım et."
-"Hayır!"
-"Deniz, eğer yardım etmezsen resim dersi yüzünden mezun olamayacağım."
-"Umurumda bile değil. Sekiz yıldır tüm resim ödevlerini ben yaptım ama artık yeter. Bir kere de sen yap."
-"Çok vicdansızsın!"
-"Bir resim ödevini yapmadım diye vicdansız oldum öyle mi?" diyen Deniz'in gözlerindeki kızgınlık fazlasıyla belliydi. Kaan, olayı daha da yokuşa sürdüğünü farkettiğinde yüzüne yerleştirdiği tatlı gülümsemeyle arkadaşına baktıktan sonra
-"Öyle demek istemedim canım arkadaşım." diyerek gönlünü almak istese bile bunun düşündüğü kadar kolay olmayacağını Deniz'in
-"Çok geç!" dedikten sonra başını Kemal Amcanın hızlı ama dikkatli bir şekilde kullandığı arabanın camına çevirmesiyle anladı.
Deniz, sinirli bir şekilde dışarda hızla geçen ağaçları takip ederken sakinleşmeye çalışıyordu. Tabi bunu yaparken Kemal Amcanın yüzündeki gülümsemeyi görmüştü. Nedenini de biliyordu. Ne zaman Kaan ile resim ödevi için kavga etseler sonunda kaybeden kendisi oluyordu. Bir süre sessiz kalan Deniz sıkıntılı bir şekilde nefesini dışarı üfleyip 'Kaybedeceksem bile süründüreyim.' diyen iç sesiyle dudaklarının yukarı doğru kıvrılmasına izin verdi.
-"Güldün işte! Kesin yardım edeceksin."
-"Bunu da nereden çıkardın?"
-"Ben Denizyıldızımı çok iyi tanırım." diyen Kaan ile gözlerini devirip başını tekrar yola doğru çevireceği sırada "Hani liseye birlikte başlayacaktık. Bana helal sütü emmiş, anlaşabileceğin bir kız bulacaktın. Sonra okulda bana sarkan kızları birlikte dövecektiniz. Ne oldu hayallerimize?"
-"Ne saçma hayallermiş bunlar. Kendimden iğrendim şimdi." dedikten sonra evin bahçesine giriş yapan arabadan hızlı bir şekilde inen genç kız Kaan'ı beklemeden evin kapısına doğru ilerleyip işaret parmağını zile basmak için uzattığı anda kolunda hissettiği parmaklar tarafından geriye doğru çekildiğinde kızgın gözlerle, kendisine yalvaran gözlerle bakan Kaan ile karşılaştı. "Mağara adamı! Yapmıyorum işte ödevini. Zorla mı yaptıracaksın?"
-"Deniz,lüt..." dediği an açılan kapı ile Kaan kafası karışmış bir şekilde evi incelemeye başladı.
-"Ne oldu? Niye sustun?" derken kollarını göğsünde birbirine bağlamış bir şekilde Kaan'a bakıyordu.
