Kağıt Evler

"Ölümü çiğnersiniz."

"Ne hususta soruyorsunuz bu hastayı?"

Mavileriniz bir silahın içindeki kurşunun barutundan farksızdı. Geriye ateşlenmesi kalmıştı.

"Sizi alakadar etmez."

Cevabım sizi öfkelendirmişti, denizlerinizi ne kolay kor ediyordunuz öyle? Yanınızdan geçerken konuşmaya devam ettiniz.

"Durun hastaneye bu şekilde giremezsiniz!"

Sizi dinlemedim ve kontrole devam ettim. Kaçak asker bulunmalıydı.

"Bu yaptığınız zorbalık burası hastene, Yunan karargahı değil. Gördünüz işte baktınız yok!"

Sizi dinlememek beni üzmüyordu lakin sizi sinirlendiriyordu ve bu benim için garip bir hazdı. Şüphelendiğim bir hastanın yanında durdum.

"Hastanın sargılarını çıkartın."

Dediğimde bana yardım etmeye çalışan Yıldız'ı durdurdunuz ve bağırdınız yeniden.

"Siz çıldırmışsınız yok yere hastanın sargısını mı çıkaracaksınız?"

Size döndüğümde askerle bir alakanız olduğunu anlamamıştım, siz kendinizi ifşa ettiniz Küçük Hanım.

"Ben çıkarırım o vakit."

Elim sargıya gittiği anda kolumdan tuttunuz. Gözlerinizdeki ifade kararlıydı bu defa, katiydi. Yutkunmamın sebebi kolumun üstündeki elinizdi. Suçluydu, belki kesilmeli belki kırılmalılardı ama Küçük Hanım elleriniz bu kadar güzelken neden onları bana düşman yapmayı tercih etmiştiniz? Bu vahim ve içinden çıkılmaz bir hal alan olay elinizin altında atan damarlarımın elinize bir kumaş parçası yüzünden değememesinden kaynaklanıyordu.

"Ölümü çiğnersiniz."

Bu gidişle olacak olan o diye düşünüyordum zaten ama bir eksik vardı. Eğer siz ölürseniz ve ben sizin ölünüzü çiğnersem nasıl anlatabilirdim kendimi bu satırlara? Hangi dua, hangi kutsanma atardı omuzlarımdan bu yükü? Ben bir askerim, öldürmek zorunda kaldığım zaman yapmakla mükellefim ve siz öldürmek zorunda olduğum düşmansınız Küçük Hanım. Önce kim kimi öldürmeli? Önce kim kimi kutsamalı? Kendinizi ifşa ettiniz Küçük Hanım. Askerin orada yatan adam olduğunu anlamam zaman aldı lakin aynı evde, aynı sofrada oturmaya bile tahammülünüz olmadığı halde nasıl bana dokundunuz?