Luhan, Jongin ile birlikte hastaneye girdiğinde asansöre koşarak kapılar kapanmadan yakaladı. Jongin ile birlikte bindiğinde doktorun olduğu katın düğmesine bastı. Ayağı ile ritim tutarken Jongin onun endişeli yüzünü izledi. Sonunda beklenilen kata ulaştığında asansördeki diğer insanlara çarparak indi. Doktorun odasına doğru koşarken Jongin'de onu izledi.
"Bay Wu, Doktor Kim sizi bekliyor." genç bayan söylerken Luhan başıyla onayladı ve kapıyı tıklatarak odaya girdi. Jongin'de kadını başıyla selamladıktan sonra Luhan ile birlikte odaya girdi. Aslında girmesine gerek yoktu ama Luhan'ı bu kadar endişelendiren şeyi merak etti.
Luhan ayağa kalkarak onu karşılayan doktor ile el sıkışırken gözü bebeğindeydi. Elini geri çektikten sonra uyuyan bebeğinin yanına gitti. Yumruk yapmış ellerine parmağı ile dokunurken minik bebeği hemen elini yakalamıştı. Tebessüm ederek bebeğine bakarken Doktor boğazını temizledi.
"Bay Wu, sanırım küçük Ziyu'muz gaz çıkarma sorunu yaşıyor. Akşamları sizi rahat uyutmayabilir." genç doktor gülümserken söyledi. Luhan'da aynı şekilde gülerek karşılık verdikten sonra tekrar bebeğine döndü.
"Beni çok korkuttun küçük adam. Bir dahaki sefer gaz sorunu yaşarsan bana haner ver. "
Uyuyan bebek sanki onu anlamış gibi utanarak kıvranırken Luhan sırıttı.
"Bünyesi güçsüz olduğu için içtiği süt onun için fazla gelebilir. Siz gaz çıkardığını düşünseniz bile hala bir kısmını içinde tutabilir. Bir süre biraz daha sırtını sıvazlayarak bu sorunu halledebilirsiniz."
"Teşekkürler Bay Kim." Luhan genç doktora gülümsedikten sonra uyuyan bebeğini uyandırmamaya çalışarak kucağına aldı. Eğilerek selamlaktan sonra kapıya yöneldiğinde Jongin ile göz göze geldi.
"Bu senin çocuğun mu?" Jongin şaşkınlıkla sorarken uyuyan bebeğe bakıyordu.
"E-e-evet. Be-benim bebeğim."
"Çocuğun olduğunu bilmiyordum. Şey, ımm, o sevimli."
"Teşekkür ederim."
Odadan çıktıklarında genç bakıcı Luhan'ın yanına gelerek gitmek için izin istedi. Jongin ilk önce onu annesi sansada daha sonra bakıcı olduğunu anlamıştı. Jongin diğerini eve bırakmayı teklif ettiğinde Luhan arabası Kris'te olduğu için kabul etti.
Luhan tek eli ile kucağındaki uyuyan bebeğini tutarken diğer eli ile kapının kilidini açtı. Jongin'e kuru bir teşekkür ettikten sonra içeriye davet etmeden kaçmıştı. Eve girdiğinde kapıyı sessizce kapattı ve bebeğini yatırmak için odasına gitti.
Beyaz tüller ile süslenmiş küçük beşiğe bebeğini yatırdığında minik, annesini arayarak huysuzca kıpırdandı. Luhan emziğini vererek sakinleştirmeye çalışırken bebek emziği emerek ses çıkarmış ve huzurlu uykusuna devam etmişti.
Luhan ne kadar süredir bebeğini uyurken izlediğini bilmezken kapı sesi geldi. Küçüğün üzerini sıkıca örttükten sonra başına minik bir öpücük bıraktı ve odadan çıktı. Salona gittiğinde abiside ceketini çıkarıyordu.
"Neredeydin?" yanındaki duvara yaslanan Luhan usulca sordu.
"Okulu dondurduktan sonra tekrar başladığım için danışmaya gittim. Birkaç evrak işleriyle uğraştım. Beni aradığını gördüğümde çoktan eve dönüyordum."
"Oh, anladım."
"Ne olmuş? Neden şimdi evdesin ve neden aradın?"
"Ziyu'nun ateşi çıkmış. Doktora gitmem gerekti."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
he's mine! | kaihan
Fanfic"O benim!" "Hayır Luhan, o ikimizin." "Hayır, hayır! Asla! O asla senin değil! Sadece benim, benim! Onu ben taşıdım, ben doğurdum!" "Birlikte büyütebiliriz. Tek başına yaparsan beni her zaman arayacak, her saniye sana beni soracak. Böyle olursa hep...
