sciamachy, yoonseok ✓

yol hana

zihnimdeki sesler artıyor, daha da kötüsü artık sadece konuşmakla kalmıyorlar; onları görüyorum. birkaç kişiler. bunlar, zihnimde konuşan seslerden en net olanların silüetleri. bir tanesi dövmeli. bana sürekli sevdiği rock gruplarını anlatıp durmaktan başka bir bok yaptığı yok. susmasını söylediğimde beni duymazdan geliyor.

bir diğeri de cılız biri. gözünden gözlüğünü hiç çıkarmıyor. sürekli konuşuyorlar dövmeli olanla. hatta bazen başkaları da geliyor. herkes bir şeyler konuşmaya çalışıyor, hem de yüksek sesle. beni mahvediyorlar. beynim bile acıyor artık onların hiç susmamasından. çok ama çok yorıldum artık. sessizlik istiyorum. ve de defolup gitmelerini.

hep bir şeyler anlatıyorlar. ne olduğunun önemi yok. içerik önemli değil. ama asla susmuyorlar. bir an bile. bir salise bile. ve sinir krizlerim de artmaya başladı. artık ne öfkeme, ne de kendime hâkim olamıyorum.

ansızın gelen sinir krizleri yüzünden doktor ilaçlarımı arttırdı, kolumu kaldırmaya hâlim yok. yattığım yataktan kalkamıyorum, yemeği odaya getiriyorlar. berbat bir durumdayım günlüğüm, şu an bile bunları o kadar zor yazıyorum ki.. kalem, her an parmaklarımın arasından düşecekmiş gibi. gücüm yok, tükenip yok olmaya başladım.

ve öleceğim. ölüm, ancak bir kurtuluş olur benim için. çünkü durdurmanın bir yolu yok, susturmanın da öyle. uykularım elimden gittiği için de sonsuz bir uyku, gözüme son derece masum ve tatlı gözükmeye başladı. ve sanırım hayatımın hiçbir döneminde ölmeyi bu kadar çok istememiştim. bu acıları çekeceğime, cehennemde yanmayı tercih ederim. tanrının cehenneminin, içinde bulunduğum bu azaptan daha hafif olacağı inancı gittikçe kuvvetleniyor benim için.

artık gitmem gerek, intiharımı nasıl gerçekleştireceğimi düşünmeliyim; bu cehennemden çıkıp bir diğerine girmek için elimden geleni yapmam gerek.