sciamachy, yoonseok ✓

ilgop

sürekli aklımdasın. her bir saniye seni düşünüyorum. bakışlarımın değdiği her yerde, senden bir parça bulmayı başarıyorum. bunun sonu ne olacak bilmiyorum, ama şimdilik baktığım her yerde seni anımsamak bana iyi geliyor, hoseok.

gece hiç uyuyamadım. birkaç gecedir ciddi derecede uykusuzluk sıkıntıları çekiyorum. göz altı torbalarım belirginleşmiş, yüzüm sanki mümkünmüş gibi daha da solgunlaşmıştı. bir ölüden farkım yoktu, kendimi çok bitkin ve tükenmiş hissediyordum.

ve bugün hastanedeki psikologla görüşmem vardı. bana yine soru soracağını biliyordum, cevap alamayacağını bile bile. ama korkuyordum. cevap vermemek tek yaptığım eylemdi seanslarda ama yine de neden bu derede korktuğum hakkında en ufak bir fikrim yoktu. buraya yatırılırken ve öncesinde de bana yalnızca mazoşist tanısı konulmuştu. ama işin kötü tarafı ise, acıya artık o kadar aç olmamamdı. zihnimde sesler yankılanıyordu. defalarca kez. binlerce defa. her bir saniyede, dakikalarca ve saatlerce konuşuyorlardı. çok fazlalardı. alâkasız şeylerden sohbetler dönüyordu, ve ben hangi birini dinleyeceğimi bilemiyordum; başım çok ağrıyor.

bu sesler kesilmiyor. ağrı kesici almam lazım. ama doktora söylemek istemiyorum bunu. nedenini soracak, sorgulayacaktı zira. ve artık neredeyse intihar edecek kıvama gelmiştim bu seslerden ötürü. ne yaparsam yapayım, susmuyorlardı. uykusuzluklarımı, sesler susmadıkları için ve ben de dikkatimi dağıtmak için tırnaklarımı koluma bastırmalarımı, acıya odaklanırsam geçeceğini ummalarımı. bunları doktora söylersem duyacaklarımdan korkuyordum. hem de ölesiye korkuyordum. belki de bu yüzden susuyordum. biliyordum, inkâr edecektim çoğu şeyi, inanmayacak, görmezden gelecektim. günlüğüm, korkuyorum. çok korkuyorum. kapana kısılmış gibiyim. başım çok ağrıyor. kafamı söküp atasım var. ne yapacağımı bilmiyorum, bunların sona ermesini istiyorum yalnızca.