Voorgoed Verdwenen - Vlees fanfictie

Hoofdstuk 21

Pov Lotte

Ik bel bij Femke aan en al snel gaat de deur open.
"Lotte!" roept Femke blij.
"Femke!" Ik loop naar binnen met mijn tas.
"Zet je tas maar boven in mijn kamer. Ik maak ook wel een tosti voor jou. De mijne krijg je namelijk echt niet."

Nadat ik mijn tas boven had gebracht ging ik weer naar beneden om mijn tosti te eten. Femke zat aan de tafel met haar mond open naar haar mobiel te staren.
"Wat is er?" vraag ik. Ik ga achter haar staan en kijk mee over haar schouder.
"Zameesa!" gilt ze vrolijk voordat ik kan lezen wat er staat
"Echt waar?"
Ze knikt.

We begonnen na de tosti's met de kerstboom. Ondetussen praten we over Zameesa, andere ships, kerst en meer.
"Weet je." begin ik. "Ik vind Femmiebrie ook wel een leuke ship." Femke kijk me vragend aan. "Jij en Mees. Kolibrie. Zo noem ik hem. Femmiebrie."
"Nee nee en nog eens nee. Femmiebrie kan echt niet!" zegt ze boos. "Weet je welke ship wel leuk is?" Haar gezicht veranderd. Ze lacht kwaad. Ik schud mijn hoofd. "Vlotte." Ik laat de kerstbal die ik wou ophangen vallen. "Lotte!" zegt Femke "Je moet ze ophangen. Niet laten vallen."
"Vlotte?" vraag ik. Ze knikt blij. "Ik en Vlo?"
"Ja natuurlijk. Wie anders?"
"Nee Fem. Deze verzin ter plekke. Als wraak omdat ik jou en Mees ship."
"Dat is niet waar. Ik ship het omdat ik dat ik wel zag hoe jij naar Vlo keek op het welkom terug feestje van Eli en Line." Ik voel dat ik rood word. Ik kijk de andere kant op.
"Ik vind hem niet leuk Fem." zegt ik een beetje boos.
"Oke dan... Toch ship ik Vlotte." Dat was het. Ik gooide de kerstbal vlak langs haar hoofd en kwam met een klap tegen de muur. Ik deed mijn schoenen aan en pakte mijn jas. Ik deed geen moeite om hem aan te doen. Ik ren naar buiten. Ik ren en ren tot dat ik bij het park ben. Hijgend ga ik zitten op een bankje.

"Mag ik hier komen zitten?" hoor ik een jongen vragen nadat ik een paar minuten alleen zat.
"Ja hoor." Ik kijk op en zie dat de jongen Mees is.
"Moet je je jas niet aan doen Lotte?" vraag hij. Ik negeer hem en schuif van hem vandaan. Niet dat kan. Het is maar eeb klein bankje. "Heb je het niet koud?" Ik kijk hem kwaad aan omdat ik boos ben op Femke. Hij moet gewoon even uit mijn buurt blijven. Als ik weer niet antwoord lijkt hij het op te geven.

"Lotte!" hoor ik Femke roepen. Wat doet ze nu weer hier. Ik kijk op en Femke komt aan zitten. Als ze voor het bankje staat, ziet ze dat er geen plek meer is. "Mees wegwezen." zegt ze.
"Nee." antwoord hij. Femke kijkt hem dodelijk aan.
"Als je nu niet weg gaat prik ik je ogen uit." zegt ze dreigend. Ik schiet in de lach. Mees kijkt staart haar bang aan. "Ga je nog?" Mees knikt en rent zowat weg.

Femke komt naast me zitten.
"Sorry Lotte. Alsjeblieft wees niet boos op me. Het was gewoon een stom grapje." Ze kijkt me smekend aan. Ik zucht.
"Goed dan. Het maakt niet meer uit en het is binnenkort kerstmis natuurlijk."

Pov Vlorile

De plek waar jullie het liefst kwamen toen jullie 6 waren daar ligt het. Dat was alles wat Collin zei. Waar wij het liefst kwamen toen we 6 waren. De speeltuin is dat. Daar kon je ons toen altijd wel vinden. Collin zei dat hij niet precies wist waar alles ligt. Hij kreeg een briefje met aanwijzingen die alleen ik kon beantwoorden. Alleen ik ken Iris zo goed. Ik glimlach bij de gedachte dat ik toch de enige ben die Iris zo goed ken. 

De speeltuin is verlaten. Het is stil. Niks beweegt. Ik klim in het huisje. Ik ga zitten boven aan de glijbaan. Langzaam vallen er sneeuwvlokjes naar beneden. Ik doe mijn capuchon op en blijf rustig zitten. Ik zou moeten zoeken naar het boekje. Ik zit alleen maar te denken aan vroeger. Aan Iris. Aan ons.

27 juni. De dag dat ik 5 werd.
"Zo je word oud." zegt Iris terwijl ze stuk van haar taart in haar mond stopt.
"Jij word binnenkort ook 5. In minder dan 2 maanden." Iris gaf daar geen antwoord op.
"Kom we gaan naar buiten."

Buiten is het warm. Maar niet te warm. We liepen naar de speeltuin. In de speeltuin waren nog twee andere. Een jongen en een meisje. De jongen was Charlie. Hij is mijn buurjongen. Het meisje kende ik niet.
"Hoi Charlie!" riep ik naar hem.
"Hey!" riep hij terug. Ik pakte Iris' hand en trok haar mee.
"Charlie dit is mijn vriendin Iris." zei ik tegen hem. "Charlie is mijn buurjongen en mijn beste vriend." vertelde ik aan Iris.
"Hebben jullie verkering?" vraagt Charlie nieuwsgierig. Ik schud mijn hoofd.
"Iris is mijn beste vriendin. Meer niet."
"Oh oke. Ik heb wel verkering." zei Charlie trots.
"Echt waar? Met dat meisje?" vroeg ik en wees naar het meisje dat van de glijbaan gleed. Charlie knikt. "Dat is Lis. Ze zit bij mij op school." Charlie en zitten helaas niet op dezelfde school. Ik kijk nog een keer naar Lis. Naast Lis staar Iris.
"Kom je?" vroeg Charlie die al een stukje verder was gelopen.

Ondertussen was de grond al wat meer wit van al het sneeuw. Ik glij naar beneden en als ik op sta voel ik dat de tegel onder mijn voeten beweeg. Ik spring er op. Hij zit los. Ik haal met mijn blote handen het kleine beetje sneeuw weg. Met bijna al mijn kracht til ik de tegel op. Onder de tegel ligt een boekje. Nat en onder de aarde. Ik pak het op en klop het aarde er vanaf. Mijn vingers zijn koud en lijken bevroren Het begint steeds harder te sneeuwen. Ik zucht. Ik wil het nu al lezen, maar met weer kan het niet. Ik vouw het boekje en stop het in mijn zak. Snel naar huis.