Voorgoed Verdwenen - Vlees fanfictie

Hoofdstuk 34

Iris' boekje

Weken voelde ik me rot over die kus. Het was ook nog eens het gesprek van de week. Iedereen op school praatte er over. Charlie en Lis gingen uit elkaar. Mijn schuld. Ik hoorde niks meer van -5. Daar was ik blij mee, maar aan de andere kant was ik doodsbang. Heb ik de opdracht niet goed gedaan? Wat gebeurt er nu? Na een tijdje niks horen en levende mensen om me heen dacht ik dat het over was. Nou, ik zat er compleet naast.

Ik moest boodschappen doen, een normaal klusje. De supermarkt was een paar straten verderop. Toen ik weer terug thuis kwam, stond er een jongen voor mijn deur. Een jongen die herkende, Collin.
"Hey, wat doe jij hier?" vraag ik met mijn handen vol met boodschappen.
"Ik hoorde dat je hier woonde dus ik dacht ik ga even langs." Hij kwam naar me toe en hielp me met de boodschappen naar binnen dragen.
"En is er nog iets bijzonders gebeurt de afgelopen tijd?" vraagt Collin. Ik schud mijn hoofd. "Nee, alles gaat wel goed." Leugen, ik kon hem niet vertellen dat ik gestalkt en bedreigd word door een groepje psychopaten. Hij zou ne nog niet eens geloven.
"En met jou?"
"Nee, ook niks, er gebeurt ook nooit iets spannends hier." Je moet eens weten wat er hier gebeurt. Dan ga je heel anders denken over deze plek.

Dinsdag 7 maart, ik ging naar school. Het een gewone normale dag voor mij. Een dag waar ik niet aan -5 dacht en bezig was met school en vrienden. Na het laatste uur liep ik naar mijn kluisje. In mijn kluisje lag een briefje. Een briefje. Het eerste wat deed, was mijn kluisje dicht gooien. Ze zijn weer terug.

Ik opende mijn kluisje weer en met trillende handen haalde ik het briefje er uit.
"Iris, schiet je op?" hoor ik Vlo roepen. Snel stop ik het briefje in mijn zak en trek ik mijn jas aan.
"Ik kom al!" riep ik terug naar hem.
"Waar duurde dat zo lang?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Mijn moeder appte, ze zei dat ze niet op tijd thuis zou zijn voor het avondeten. Ze moet overwerken." verzon ik ter plekke. Vlorile leek het te geloven. Mijn moeder moet wel vaker overwerken. Ik weet tot hoelang ze vandaag moet werken.

"Mam! Ik ben thuis!" Geen reactie. Ik weet niet eens of ze thuis is. Ze heeft geen vast werkrooster. Ze wordt gebeld en dan moet ze werken. Of het nou dag of nacht is. Ze praat nooit over haar werk eigenlijk. Dit is het enige wat ik weet.

Ik pakte het briefje uit mijn zak. Wat willen ze nu van me?

Hoi Iris
Wij hielden je natuurlijk in de gaten. Dacht je serieus dat je nu al van ons af ben? Daar kan ik alleen heel hard om lachen. Je vorige opdracht heb je goed gedaan. We waren er bij en moesten ons best doen om niet te lachen. Ik heb het gefilmd. Je weet hoe iedereen het meisje noemt dat Charlie heeft gekust. Niemand weet dat jij het ben. Als wij het filmpje op het internet zetten dan weten ze het wel. Niemand zou je dan aan willen kijken. Zelfs je vriendje Vlorile niet.
Je kan het voorkomen dat het op het internet komt. Een nieuwe opdracht. Later hoor je hier meer over.
Hier komt wat extra motivatie: doe je het niet dan komt er niet alleen dat van jou op het internet, maar ook een filmpje van Vlo. Je wilt toch niet dat hij voor gek word gezet?
X -5

Ik wil dit niet. Ik wil niet meer iets doen wat niet goed is. Ik wil geen mensen pijn doen. Als ik nou van de brug afspring, zullen ze dan ook Vlorile met rust laten? Wat nou als ze hem ook doden. Ik kan het risico niet nemen. Ik moet weten wie -5 is. Maar hoe kom ik er ooit achter?

Een week later kreeg ik een anoniem appje. Daarin stond een locatie waar ik naar toe moest. Onder de locatie stond de tijd en datum.
Vrijdag 17 maart om half 5 vijf. Ik sloot mijn mobiel af en ging liggen op mijn bed. Ik sloot mijn ogen even, maar al snel opende ik ze en kwamen de tranen er uit. Ik voelde me zwak, machteloos. Ik kon niks doen, alleen meedoen, maar dat is precies wat ik niet wil.

De secondes tikte verder. Ze leken steeds sneller te gaan. Soms lijken dagen eeuwen te duren en soms gaan ze zo voorbij. Ik had dat laatste. Ik merkte dat hoe dichter bij de 17de hoe zenuwachtiger ik werd.

Met pijn in mijn buik liep ik naar de locatie. Het was op een afgelegen plek waar ik weleens van heb gehoord, maar nooit ben geweest. Het was stil en er hing mysterieuze sfeer rond. Het was nogal angstaanjagend. Daar stond ik dan. Midden op het pleintje. Ik had het gevoel dat ik werd bekeken. Onrustig keek ik om me heen, maar er was niemand. Ik hoorde uit het niets voetstappen. Ik keek om me heen, maar er was niemand.
"Hallo? Is er iemand?" vroeg ik. Ik kreeg geen reactie. Ik wist dat ik hier moest blijven staan. Wachten op -5's opdracht. Het liefst zou ik nu heel hard weg rennen.

Ik voelde mijn mobiel trillen. Met trillende handen pakte ik hem uit mijn zak. Ik zag dat het van -5 was. Ik opende het en het enige wat er in stond was...
Succes!
X -5

Dat was alles. Is er niet meer? Maar wat moet ik nu dan doen? Ik bekeek het bericht meerdere malen, maar ik vond niks. Geen geheim bericht ofzo. Wat verwachten ze van me? Dat is meteen weet wat ik moet doen als ik het woord "Succes!" lees. Dan hebben ze het goed mis.