Voorgoed Verdwenen - Vlees fanfictie

Hoofdstuk 39

Pov Floor

Daar stond ik dan. Voor Vlo. Hij lag op de grond, vol bloed. Zijn ogen hingen half dicht. Zijn lippen waren gescheurd. Het deed me pijn om hem zo te zien. Ik knielde bij hem neer.

"Vlo..." Ik was stil. Zachtjes ging ik met mijn hand over zijn wang. Hij keek me aan en zwakjes glimlachtje hij.

"Hoe romantisch." werd er ineens gezegd. Ik schrok op en keek om me heen zoekend naar iemand. "Floor, ga bij hem weg." beveelde de stem. Hoe graag ik ook bij hem wou blijven, toch stapte ik weg. Vlo keek me vragend aan. Totaal begrijpelijke, normaal ben ik te koppig om te luisteren.

"Geen zorgen Vlo. Alles komt goed. Maak je geen zorgen om mij." Ik glimlachte naar hem, terwijl er tussen tranen over mijn wangen rolden. "Word gelukkig." fluisterde ik en dat waren mijn laatste woorden tegen Vlorile, mijn vriendje.

Pov Vlorile

Ze werd meegesleurd de duisternis in. Ik kon niks doen. Ik zat vast op de grond. Ik had geen energie om op te staan.

"Floor!" gilde ik, maar er kwam geen reactie. Ik kroop over de vieze, stoffige grond. Het was pikkedonker en toch ging ik verder. Wat was er gebeurd? Hoe wist ze dar ik hier was? Waar is ze? Zoveel vragen gingen door mijn hoofd.

Duivels gelach vulde de kamer. "Oh, oh, oh, Vlorile, denk je nu echt dat je haar gaat vinden? Ik moet je teleurstellen, je zult haar nooit meer zien." Gelijk bevroor ik. Nooit meer zien? Wat bedoelen ze daar mee? "Maar geen zorgen, je krijgt Mees terug." Daarna stierd de stem weg. Een harde knal echode door de kamer.

"Vlorile?" Ik herkende de stem meteen.

"Mees!" riep ik zo hard als ik kon, hopend dat hij me vond. Ik bleef roepen net zolang tot dat bij me was. Al snel voelde ik een hand op mijn schouder.

"Mees." zei ik zacht. Hij hielp me overeind en samen zochten we naar een uitgang.

Het felle buiten licht deed pijn aan mijn ogen. Ik sloot ze snel en ademde de lucht in.

"Vlo! Mees!" Het waren verbaasden meiden stemmen. Ik opende mijn ogen en zag drie mensen naar ons toe rennen. Wat doen zij hier? Ik leunde zwaar op Mees. Ik zag dat hij moeite had om me goed vast te blijven houden. De meiden stonden nu voor onze neus. Het waren Femke, Lotte en Esmee.

"Wat doe jij hier?" vroeg Femke bot. Esmee hielp ondertussen mij.

"Mees redden." mompelde ik net nog voordat alles donker werd om me heen.

Pov Esmee

We waren aan het praten tot dat we in één keer de deur open zagen gaan. Er kwamen twee mannelijke figuren aangelopen. Ik zette er langzaam een paar stappen naar toe.

"Zijn dat... Mees en Vlo?" vroeg Lotte. De figuren werden scherper en het waren inderdaad Mees en Vlorile. Ik knikte naar Lotte en samen liepen we er naar toe.

"Vlo! Mees!' riepen we en renden naar ze toe. Vlorile zag er vreselijk uit. Ik had het ze te doen met ze. Wat was er met hem gebeurd?

"Wat doe jij hier?" vroeg Femke aan Vlo die amper instaat was om te antwoorden.

"Mees redden." mompelde hij, kort daarna vielen zijn ogen dicht. Gelukkig had Mees hem soort van vast.

"Vlorile!" gilde ik geschrokken. "Hij moet naar het ziekenhuis!" riep ik in paniek. Femke schudde haar hoofd.

"Nee, nee, dan komen er vragen en ouders. We verzorgen hem zelf thuis wel. Help Mees eens Esmee." Zelf deed Femke niks en liep naar haar fiets. Hoe graag ik er ook iets van wil zeggen, ik hou me even stil. Snel hielp ik Mees met Vlorile.

Thuis aangekomen, leggen we Vlo op de bank. Lotte had de spullen om Vlo te verzorgen al gepakt. Samen verzorgden we zijn wonden. Vlorile was nog steeds bewusteloos, Mees stond radeloos naar ons te kijken en Femke zat rustig op de bank op haar telefoon. Nadat de wonden waren verzorgd en verbonden moesten we wachten tot dat hij wakker werd. Wanneer ik wat zachte geluidjes hoorde, keek ik meteen naar Vlorile. Hij bewoog en zijn ogen waren een beetje open.

"Je bent wakker." zei ik glimlachend, blij dat nog steeds leeft. Ook al zijn we niet echt heel close op dit moment, ik hou van hem. Ik zou nooit stoppen met van hem houden. We zouden waarschijnlijk nooit samen zijn, maar dat maakte niks uit. Ik bleef altijd om hem geven. Ik pakte zijn hand en hij keek me glimlachend aan. Ook Mees was erbij komen staan.

"Gelukkig, je bent wakker. Ik ben zo blij dat je wakker bent. Eventjes was ik bang dat je niet meer wakker werd." zei Mees en ging op zijn knieën naast hem zitten.

Note to myself: VERANDER DE COVER!

En (niet dat iemand dit iets boeit maar oké 😂) IK BEN JARIG FEESIEE 🎉🎉🎉🎉