Voorgoed Verdwenen - Vlees fanfictie

Hoofdstuk 22

Iris' boekje 2

De tweede maand van het jaar, februari. Het is ook de kortste maand van het jaar. 28 dagen. 28 dagen marteling leek het wel.

1 februari. Ze logen niet. Toen ik die dag wakker werd, lag er een brief naast me bed. Op het kastje. Ze waren in mijn kamer geweest! Hoe? Hoe zijn ze binnen gekomen? Ik stapte snel uit bed en rende zowat naar de badkamer om te kijken of ze iets hebben gedaan. Ik zag mezelf in de spiegel. Ik zag er moe uit, maar voor de rest was er niks mis met mijn. Gelukkig. Was ik nu niet meer veilig in mijn eigen huis? Ze konden zo binnen komen want hoe hebben ze anders die brief neer gelegd. Ik liep weer terug naar mijn kamer om de brief te lezen. Ik was zo gespannen. Dood zenuwachtig. Ik was nog nooit zo zenuwachtig geweest. Met trillende handen opende ik het.

Hoi Iris!
Heb je ons een beetje gemist? Vast wel, maar laten we eens beginnen. We gaan een spelletjes spelen. Wij houden van spelletjes. Deze ga je vast leuk vinden. Waarschijnlijk heb je wel eens gespeeld. Truth or dare. In het Nederlands. Waarheid of doen. Voor het geval dat je het spel niet ken, leggen we het even uit. Je moet kiezen tussen waarheid of doen. Bij waarheid krijg je een vraag die eerlijk moet beantwoorden. Leugens zijn absoluut niet toegestaan. Bij doen krijg je opdracht die je zo snel mogelijk en goed moet uitvoeren. Schrijf je keuze op de achterkant van het blaadje en leg die dan op de plek waar je deze brief vond. Ga daarna maar even naar buiten, maar vertel over dit niks. Doe je het wel je weet wat de gevolgen zijn. Goed Iris aan jou de keuze. Je hebt 7 dagen om te kiezen. Als je niet kiest, kiezen wij voor je. Wat doe jes? Truth or dare?

Ik moet een keuze maken. Waarheid of doen. Wat zou het minst erg zijn? Ik zou het niet weten. Ik loop rondjes in mijn kamer. Ik vind ze beide vreselijk. Ik ga zitten op mijn bureaustoel zitten en pak een blaadje. Met mijn blauwe glitter pen die ik met kerst heb gekregen teken ik wat. Dan krijg ik een idee. Ik pak nieuw papier en schrijf Truth en Dare op verschillende plekken over het hele papier. Als ik klaar ben sluit ik mijn ogen draai met mijn pen. Dan stop ik en prik ik mijn pen in het papier.

Dare

Nerveus schreef ik Dare op. Ik legde de brief weer op het kastje en liep naar beneden.

Buiten was koud. Het was 3 graden. Ik liep doelloos rond. Uiteindelijk kwam ik bij de speeltuin. Het was verlaten. Bijna niemand gaat ook naar buiten met dit koude weer. Ik ging zitten op de schommel. Minutenlang schommelde ik zachtjes heen en weer. Ik pakte mijn mobiel. 1 bericht van een onbekend nummer. Zou dit van hun zijn? Met trillende handen tikte het berichtje aan.

Je hebt voor Dare gekozen. Je opdracht krijg je morgen.
X -5

5? Dat begreep ik niet. Zijn ze met ze vijven? Zijn er 5 mensen die me haten? Staat de 5 ergens voor? Ik klikte het weg en liep terug naar huis.

S'nachts kon ik niet goed slapen. Ik was bang. Bang dat ze mijn kamer binnenkomen en me vermoorden of zo. Alhoewel dit ook niet echt prettig is. Elke dag lijkt het wel als of ik gemarteld word. Het geluid van de wekker vind ik het ergste geluid in de ochtend. Het een harde klap sla ik dat ding uit. Ik sta na een paar minuten op en sjok naar de badkamer. Ik kijk in de spiegel. Ik zie er echt niet uit. Ik draag eigenlijk nooit make up, maar nu wel. Anders zag ik er echt uit als een zombie.

Op school doe zoals gewoonlijk boeken in mijn kluisje anders gaat mijn rug er aan. Ik gooi mijn kluisje dicht en draai me om. Ik schrik van een gezicht die heel dicht bij de mijne staat. Ik gil en doe een paar stappen achteruit.
"Vlorile!" gil ik kwaad en geef hem een duwtje. Hij lacht. "Het is niet leuk als iemand ineens achter je staat. Ik schrok me rot."
"Dat merkte ik." lacht hij. "Kom laten we naar de les gaan." Hij begint te vertellen over zijn weekend. Alleen luister ik niet echt.
"Ier!" gilt Vlo in mijn oor en prikt me in mijn zij.
"Wat?" zeg ik en wrijf ovee mij oor die zojuist een gehoorbeschadiging heeft gekregen.
"Ik vroeg je wat over je weekend. Je bent de laatste tijd wel een beetje afwezig met je hoofd. Is er iets?" vraagt hij. Hij klink oprecht bezorgd. Jammer genoeg kan ik hem niet vertellen wat er is. Hoe graag ik het ook wil. Ik schud mijn hoofd.
"Gewoon. School. Je kent het wel. Mijn weekend was zoals gewoonlijk. Ik heb niks bijzonders gedaan." Ik probeer ik glimlachen, maar ik faalde nogal. Vlo trapte er niet in. Ik zag het aan zijn gezicht. Voor het lokaal bleven we even staan.
"Iris, ik ken je en ik weet dat er is iets wat je me niet vertelt. Ik kan je niet dwingen om je het te vertellen. Maar alsjebloeft vertel het me. Ik maak me zorgen om je." Vlo keek bezorgd. Verdrietig. Ik kan er niet tegen om hem zo te zien.
"Er is niks." antwoord ik. "Maak je geen zorgen Vlootje. Ik red me wel als er iets gebeurt."
"Weet ik. Maar toch. Ik wil helpen. Je staat er niet alleen voor." Hij pakt mijn hand. "Je kan me vertrouwen. Je kent me nu al zo lang."
"Dat weet ik." Ik trek voorzichtig mijn hand weer terug en loop het lokaal in.

Toen Vlorile ineens achter me stond was ik echt even bang. Ik dacht dat het die gekken waren van dat -5. De hele dag zat ik ermee tot het berichtje met wat mijn opdracht was.