Gözlerime Bakma!

14.Bölüm

Bölüm Şarkısı:Kalben-Haydi Söyle

Şansımı Çoktan Kaybetmiştim...

Yarı yıl tatili olmasının verdiği boşlukla mutfakta, sandalyeye oturmuş Wattpad'de fantastik bir kitap okuyordum. Annemse bir yandan akşam yemeği hazırlıyor, bir yandan da bana ona yardım etmediğimle ilgili nutuk çekiyordu.

Kitap Vampirleri anlatıyordu ve şuan okuduğum kısım baş rol olan vampirle, kötü bir vampirin karşılaşmasıydı.

"Hafsa! Gel şu çorbayı karıştır. Benim işim var!"
Vampirler birbirine saldırdığı anda annem çemkirince yerimde zıplayıp, refleks olarak telefonu elimden fırlattım ve bende çığlık attım.

"Ağağah!"

Annem elindeki tahta kaşığı çorbaya düşürüp bana döndü ve eliyle kafama ufak(!) Bir fiske atıp söylenerek işine devam etti.

"Benim işim başımdan aşkın diyorum. Sen hâlâ o telefonu bırakmıyorsun. Bide korkunçlu okuyup çığlık atıyor."diyordu. Şaşkın bakışlarımı sırtında gezdirsem de bana söylenmekle meşgul olduğu için farketmedi.

Ondan değil, okuduğum kitaptan korktuğumu sanıyordu.

Deli Kadın!

Daha fazla sinirlendirmemek için telefonumu yerden aldım ve üzerinde deterjandan dolayı renk değişimleri olmuş eşofmanımın cebine attım. Zaman kaybetmeden annemin elinde kaşığı alarak çorbayı karıştırmaya başladım.

(Çamaşır suyundan kıyafetleri leke olanlar burada mı? 😂😉😆)

*****

Akşam yemeğinin bulaşıklarını makineye yerleştirirken annem gelmiş ve amcamların bizi çaya beklediğini söylemişti. Her ne kadar çocukkarıyla çok iyi anlaşamasamda gitmeye karar verdim. Evde oldukça sıkılmıştım.

İşim bitince apar topar odama gittim ve abdestimi alarak akşam namazımı kıldım. Namazdan sonra dolabımın karşısına geçip hızlıca karar verdim ve yeşil, nakışlı bir elbiseyi alarak giydim.

Başıma da bordo bir şal takıp odadan çıktım. Annemler de çoktan hazırlanmış beni bekliyorlardı. Onları daha fazla bekletmemek için hızlıca pardesümü giydim. Portmanto dan bordo çantamı omzuma aldım ve dışarı çıkan annemlerin ardından bende çıktım.

Trafiğe yakalanmamız sonucu gecikmeli olarak amcamlara varmıştık. Şimdi ise onların evinin kapısında bekliyorduk. Babam, zaman kaybetmeden 'Besmele' çekerek zile bastı. Kısa bir süre sonra kapı amcam tarafından açıldı. Kapıdaki o meşhur 'Hoşgeldin, Nasılsın?' Faslından sonra içeri girdik.

Kadınlar oturma odasına, erkekler ise salona geçti. Anlaşılan ayrı oturacaktık ve bu benim için daha iyiydi.

Biz çok sevgili(!) Kuzenim Esrayla sohbet ederken kapı çaldı. Ben kaşlarımı kaldırarak ona bakarken beni aydınlattı.

"Ben söylemeyi unuttum. Bu gün benim arkadaşımın ailesi haber verdi. Bizde siz yabancı değilsiniz diye geri çevirmedik."dedi. Umursamazca kafa sallayıp yerimden kalktım ve Ebruya söyleyerek mutfağa gittim. Ebruyla oturup boş boş konuşmak yerine yengeme yardım edecektim. Mutfağa girdiğimde yengemi göremedim. Muhtemelen gelen misafirlerini karşılıyordu. Pek fazla takılmadan yengemin yarısını hazırladığı atıştırmalıkların devamını hazırlamaya başladım. Her ne kadar çocuklarından haz etmesem de yengemi ve amcamı severdim. Onların da beni sevdiğini bildiğim için buraya geldiğimde çekinmeden hareket ederdim. Ben işimi bitirdiğimde yengem mutfağa gelmişti.