Minik Mikaelson

Bölüm 7: H.M.

-Henrietta. 

-HayırCaroline, kız kardeşim yanlış telaffuz etti, ismi Hayley.

 -Hayır ağabeyciğim anlaşılan ortada büyük bir yanlış anlaşılma var, yiğenimin adı Henrietta!

 -Kızını hayatta tutabilmek için canını feda etmiş bir anneden bahsediyoruz burada Rebekah, yiğeniMİZin isminin annesinden yadigar kalması kadar doğal bir şey olamaz.

 -Nasıl böyle düşünürsün Elijah? Bazen seni tanıyamıyorum doğrusu! O kadın nasıl senin gözlerini kör edebilmiş? Öyle ki ailemizin biricik koruyucusu asil ağabeyim, kendi merhum kardeşinin adı yerine, bizi Marcel ile bir olup arkamızdan bıçaklamayı planlamış bir kaltağın adını yeğliyor! Öyle ki ailemizin yegane umut ışığı için uygun gördüğü isim…

             Caroline sorduğu soruya çoktan pişman olmuş bir şekilde göğsündeki yaka iğnesine baktı. Bebeğin ismini bilmiyordu. Ona yaka iğnesi diyordu, çünkü bebeği emzirmeye başladığından beri yani şu son 2 gündür bebek uyanık olduğu zamanın hepsini Caroline’ın memesiyle geçiriyordu. Emmeyi bıraksa bile ağzından meme ucunu düşürmüyor, uykuya dalana kadar orada bekliyordu. Öyle ki ilk gün emmeyi kestiğinde babası onu kucağına almaya çalıştığı anda yaygarayı koparmış sonra tekrar Care’in “yaka”sında yerini almıştı. Caroline bebek emmeyi kestikten bir süre sonra memesini bebeğin ufak ağzından çıkarıyordu, onun uyumuş olduğunu umarak, fakat uyumamışsa henüz ağzıyla çevresini yokluyor, aranıyordu. Sonrasında memenin ağzında ya da yakınlarında olmadığını idrak edip kafasını iki yana çeviriyor ve gözlerini kırpıştırıp hıçkıra hıçkıra kesik kesik ağlamaya başlıyordu. Hal böyle olunca da genç kız tekrar bebeği kucağına almak zorunda kalıyordu. Bebek bazen de kendi ağzından memeyi düşürüyor, bu seferde yüzünü ona sürtüyordu, parmaklarıyla farkında olarak mı olmayarak bilinmez onu okşuyordu. Bunun yanında Care bebeğin gazını çıkarırken bile Minik Mikaelson genç kızın göğüslerinin üstüne yatmak istiyordu. Mikaelson ailesi ise yeni üyelerinin bu tavırlarını gülümseyerek izliyorlar, ama bazen de bu davranışlarının son bulmasını istiyorlar, çünkü onu sevmek istiyorlardı. Caroline erkeklerin yanında çıplak kalmaktan utandığı için bebek hep Care’in yatağını çevreleyen paravanın ardında kalıyordu ve o paravanını ardına Stefan ve Rebekah dışında hiç kimse geçmiyordu. İlk başlarda Caroline Rebekah’dan bile çekinirdi, fakat zamanla ona alıştı, çünkü günün yarısını uyuyarak yarısını da bebeğe bakarak geçirirken biriyle sohbet edebilme fırsatını pek bulamıyordu aradaki paravandan ötürü. Bu sebeplerden ötürü Elijah ve Klaus Minik Mikaelson’ı uyurken izleyerek ya da emerken çıkardığı sesleri vampir kulaklarıyla dinleyerek özlemlerini gideriyorlardı.

 -Hope.

         Klaus odaya girince gördüğü saçma kavgaya daha fazla dayanamamış ve bu tartışmaya son noktayı koymuştu. Kısa bir sessizliğin ardından Rebekah ve Elijah itiraz etmeye yeltendiler, fakat Klaus onları tekrar susturarak:

 -Kızım ne bütün hayatı boyunca aile özlemi çekmiş sürtük annesinin ne de kurtlar tarafından benim yüzümden genç yaşında ölen küçük kardeşimin adını alacak. O bu aileye geçmişi tekrar yaşatmak için değil, yeni umut dolu bir gelecek için geldi. Umarım ikiniz de demek istediklerimi anlamışsınızdır.

        Büyük kötü kurt yeni bir başlangıç istiyordu, geçmişi tüm keder dolu anılarıyla geride bırakmak istiyordu ve kızının kaderinin de ne kendininkine ne de başkasınınkine benzemesini istiyordu, kızına dünlerden arınmış bir yarın sunmak istiyordu.

        Elijah ve Rebekah Klaus’un kısa ve öz konuşmasından etkilenmiş bir şekilde koltuklarına geri otururlarken, Niklaus elindeki torbaları masanın üstüne bıraktı.

 -Senin için bir şeyim var ufaklık.

         Klaus elindeki poşeti paravanın arkasındaki sarışın kıza ulaştı. Care o sırada ufaklığın kendisi olduğunu anlayarak kaşlarını çattı ve poşete uzandı tek eliyle, fakat göğsündeki ufaklık buna engel oluyordu.

 -Teşekkür ederim, ama poşete ulaşamıyorum maalesef, ellerim dolu bildiğiniz gibi.

        Yüzünde mahcup bir gülümsemeyle bunları söylemişti, sanki karşısındaki adam onu görebilecekmiş gibi. Bunun üzerine Klaus paravanın arkasına geçerek, karşısında kızaran genç kıza rağmen, yatağın yanındaki sehpaya aldıklarını boşaltmaya başladı. Birkaç tane emzik, diş kaşıyıcı, bebek bezi ve… Aman Tanrım! O da neydi öyle? Caroline endişeyle adamın elindeki makineye bakıyordu. Düşündüğü şey miydi acaba? Klaus kızın tasalı ve meraklı suratını görünce açıklama yapma gereği duydu.

 -Endişelenme, Stefan’la konuştum ihtiyacın olabileceğini söyledi, yani sürekli bunu kullanmak zorunda değilsin.

 -Neden ihtiyacım olacakmış?

 -Hope’un bütün zamanını orada (gözleriyle genç kadının göğsünü göstererek) geçirdiğini düşünecek olursak, sütün daha da artabilirmiş ve bu nedenle kendini sağmak zorunda kalabilirmişsin.

         Eline emzikleri aldı.

 -Şimdi belki bunlar işe yarar ve artık kızımı rahatlıkla kucağıma alabilirim, ne dersin?

        Yüzünde gamzelerini ortaya çıkaran bir gülümseme yayıldı. Caroline yanaklarının kızardığını hissederken, genç adam arkasını dönerek onun mahremiyetine saygı duydu. Care bebeği omzuyla boynu arasındaki yere yerleştirip açıktaki göğsünü elbisesinin içine soktu. Bu sıradaysa Hope gözleri kapalı göğüs ucunu arıyor, ararken de Care’in boynunu emiyordu yanlışlıkla. Genç kızsa miniğin bu hareketlerinden huylanıyor ve kıkırdıyordu. Hope ise annesi olarak gördüğü bu kadının melodik sesiyle tuhaf sesler çıkarıyor, ama bir yandan da meme ucunu bulamadığı için huysuzlanıyor, ayaklarıyla havaya ufak tekmeler atıyordu. İkisinin bilmediği şeyse şu an onları izleyen tek kişinin Klaus olmamasıydı. İşin kötü yanıysa Klaus da farkında değildi, şu duygu yoğunluğunda içindeki paranoya, korku, acımasızlık gibi duygular dibe vurmuş, huzur duyuyordu. Belki de aile gerçekten zayıflıktı.

NOT: Fazlasıyla kısa bir bölüm olduğunun farkındayım, ama hala finallerim bitmedi, daha doğrusu bütünlemelerim var:( Ayrıca bilgisayarım bozulunca yazdığım bölümler silindi, moralim bozuldu epeyce. Sızlanmalarım bu kadar sanırsam, okuduğunuz için teşekkür ederim:)