KABANATA 8
May mga bagay na nagtatapos dahil sa mga rason na umiikot sa mundo.
Katulad ng panahon, ng distansya, ng agwat, ng personalindad or the connection that faded over the time.
There was a subtle shift, or a colossal fight that was too big to move on from. I have learned that we weren't right for each other. That this is the hardest decision I've ever had to make. The decision that wasn't made for me, so I'm aching and broken.
Magdamag kong iniyakan ang desisyon na gagawin ko. Wala na akong pakealam kung marinig man ni Auntie ang mga hikbi ko. Gusto ko lang mailabas ang sakit na dumudurog ditto sa dibdib ko.
I fell in love and burned. I met people who light a fire in me but that fire sputters and dies at the same time. I let myself hurt. I let this love hurt me.
Ilang mga katok ang narinig ko habang umiiyak ako. Para na akong kinikitilan ng paghinga sa kakaiyak
"May, ayos ka lang? Ano bang nangyayare sayong bata ka?" tanong ni Auntie
"Ayos lang ako Auntie, bukas na lang tayo mag usap. Masaki tang ulo ko. Merry Christmas po. I love you." Sagot ko nang hindi bnubuksan ang pintuan.
Pinagpatuloy ko lang ang pag iyak hanggang sa nakatulugan ko na lang.
Kinabukasan ay nagising ako, puno ng miscalls at text galing sa kanya ang cellphone ko.
"Merry Christmas baby. I'm boarding now. See you on New Year's Day.."
Hindi pa nga ako tuluyang nakaka recover mula sap ag iyak kagabi ay heto na naman. Parang balon na hindi na naman maawat sa pag uunahan ang bawat patak ng luha sa mga mata ko.
I always try my best to be strong. To put on a good face. To act kind and patient and bold in dealing with things that hurt me. I think it makes me a better person.
But I'm not always that strong.
Times like this I just don't know how to handle the things life throws at me. Bakit ako nahulog sa taong hindi naman pala pwedeng sa akin?
Bakit ako pinaasa sap ag aakalang maaring pwede kami? Bakit ko hinayaan lumalim ng ganito ang nararamdaman ko. Ang sakit pala. Ang sakit sakit pala.
My heart feels broken again.
Paskong pasko ay nagkulong na naman ako sa aking kwarto at walang ginawa kundi isiping mabuti na ang desisyong iyon ay makakabuti para sa aming dalawa.
Para sa pamilya nya at para sa kanya. Tama ang Papa nya. He deserve someone better.
Kumatok si Auntie sa pinto, tumayo ako at pinagbuksan ko sya. She was standing outside holding a red rectangular box and white envelope.
Ngumiti sya sa akin at inilahad ang mga iyon.
"Para kanino yan, Auntie?"
"Sayo! Pinabibigay daw nung jowa mo. Ihanatid nung driver kaninang umaga." Aniya. Ngumisi sya sa akin.
Pumungay ang mga mata ko habang tinitingnan ang mga yon. Parang ayaw gumalaw ng mga kamay ko para kunin.
"Nag away kayo, May?" tanong ni Auntie nang makitang nagalinlangan akong kunin.
Umiling ako at mabilis iyong kinuha. Tinalikuran ko sya upang ilapag iyon sa tabi ng study table ko.
Sumunod si Auntie sa akin. Umupo sya sa kama at pinagmasdan ako. At the age of 40 ay iniisip ko kung bakit mas pinili nyang hindi mag asawa. She's pretty and smart.
