AZRAİLLE ÖLÜM OYUNU

9.BEKLENMEDİK SÜRPRİZ

Ayaklarım titriyordu.

Korkudan olsa gerek.

Hayır!

Soğuktan mı?

Hayır!

Öfke ruhsuz bedenini sardığı için mi?

Hayır!

Azrail'inin,mavi puslu sularında akıp gideceğin için mi?

Hayır!

Ellerimi iki yana açarak içimdeki, bana durmadan sorular soran kıza bağırmaya başladım.

''Hayır! Hayır! Hayır!..''

Korkularım, öne atlayıp Azrail'imin mavi gözlerinde ki soğuk ve puslu sularında yüzmeye başladığı an,ruhsuz bedenimi öfke sardı.

Uzay,bana doğru yaklaşarak,kollarımı tutmaya çalıştı.

''Mira,sakin ol.''

''Hayır! Hayır!''

Hayatım boyunca,hep ve tek söylediğim kelimeydi, hayır.

Alışkanlıktı sanırım.

Yine,hayır!

Alışkanlık falan değildi.

Öyle mi gerekiyordu?

Hayatımda bir çok şeye 'hayır' demeyi,babamdan öğrenmiştim.

Ama o,kimseye hayır demezdi ki.

Benim dışımda.

Tıpkı o gece gibi değil mi?

Ben o gece sadece gerçeği söylemiştim.Ama babam bana inanmamıştı.Benim 'evet' ime tokat gibi 'hayır' demişti.

''Mira!''

Uzay,beni bir kez daha sarstığında,yanaklarımdan süzülen gözyaşlarım duygularımın elinden tutup,dizginin kapısında durdular.

''Kendine gel!''

Sakinleştiğimi gördüğünde, ellerini kollarımdan çekip benden iki adım uzaklaştı.

Hâlâ titriyor,hızlı nefes alıp veriyordum.Ayaklarımın bağı çözüldüğünü hissettiğimde,arkamdaki duvara yaslanıp,yere çömeldim.

Çıplak bacaklarımı karnıma doğru çekerek kaplumbağa gibi kollarımla sardım.

Benden bir kaç adım geride durarak beni izleyen Uzay, aradaki mesafeyi kapatıp yanıma çömeldi ve başını duvara yasladı.

Kapıda bekleyen gözyaşlarım,duygularımın elini bırakıp,hiç beklemediğim şeyi yapan Uzay'ı gördüklerinde,yanaklarımı ziyaret etmeye devam ettiler.

''Çok mu kötüydü?''

Neyden bahsettiğini anlayamadığım için,başımı ondan tarafa çevirdim.

Bana bakmıyor,salonun ortasında,tavana asılan şıkır şıkır avizeyi seyrediyordu.

Üzgündü sanırım.

Ya da,kırgın.

Belki de,öfkeli.

Yüzündeki ifadesizliğe bakarak,titreyen sesimle cevap verdim.