Florence [Historische fictie/fantasy]

[9]

9. Levi Maxwell Jones 

Ik schudde mijn vacht door elkaar. Het was al een tijd geleden sinds ik in mijn wolf was veranderd. Vooral omdat er zoveel gezocht werd naar weerwolven. Enkel rond mijn eigen huis kon ik mezelf zijn. Omdat ik het hier als mijn broekzak kende. Natuurlijk was ik ooit al eens betrapt. Het was ook onmogelijk om het altijd geheim te houden. 

Als kleine jongen wou ik altijd buiten zijn. Eén van de hint naar mijn ware identiteit. Mijn ouders wisten natuurlijk waarom ik altijd naar buiten wou. Mijn nanny daarentegen ... Uiteindelijk hadden mijn ouders niets anders kunnen doen dan het tegen een aantal  mensen te zeggen. Tegen mijn nanny. Tegen mijn beste vriend.

Op dit moment was hij nog de enige die ervan wist. Vooral omdat ik hem niet in gevaar wou brengen. Tijdens mijn jeugdjaren waren er verschillende incidenten geweest, waarvoor we geen andere logische verklaring konden geven. 

"Mama gaat zo boos zijn als ze weet dat we terug naar buiten gaan." Ik had een brede grijns om mijn gezicht, terwijl ik mijn deken dicht tegen me aan drukte. Het was midden december. Gelukkig lag er geen sneeuw .Toch was een deken zeker niet overbodig. 

Mijn beste vriend Henry lachte zachtjes, door mijn opmerking. "Jouw moeder wordt overal boos om." Daar had hij ergens wel gelijk in. Mijn moeder beschermde me teveel. Net zoals mijn vader. Sommige zaken die evident waren voor andere jongens van mijn leeftijd, waren dat allesbehalve voor mij. Ik kon wel voor mezelf zorgen, ook al was ik nog maar twaalf.

Henry en ik hadden deze middag al twee hangmatten opgehangen. We waren alle twee bezeten door de natuur.  Wilde dieren spotten was op dit moment één van onze grote doelen. En natuurlijk zag je de grootste en gevaarlijkste dieren pas 's nachts. Alleen moest dat stiekem. Mijn ouders hadden liever niet dat ik 's nachts buiten rondliep. Achja, voor één keertje kon dat wel geen kwaad? Toch?

We lieten ons beide op één van de hangmatten zakken. Het deken legde ik meteen om mijn schouders. "Wat doen we als we iets zien?" Henry draaide kort zijn hoofd mijn richting uit. Onzekerheid was te lezen in zijn ogen. "Tijdens de jacht zegt papa altijd dat we stil moeten zijn."  Het was het enige dat ik op dit moment als antwoord kon bedenken. 

Henry knikte kort en draaide zijn hoofd dan terug naar voor. Terug geconcentreerd op de natuur voor ons. 

Na een paar minuten liet ik me achteruit zakken in de hangmat. Het deken legde ik helemaal over me heen. Ik was bijna ingedommeld toen ik Henry hoorde. "Kijk, kijk, kijk!" Zijn hangmat ging van links naar rechts door zijn enthousiasme. Ik ging wat rechter zitten en tuurde voor me uit. Door het donker was het moeilijk te zien. 

"Volgens mij heb je het weggejaagd." zei ik,terwijl ik met mijn ogen rolde. Ik hoorde hem nog iets onverstaanbaars mompelen, voor ook hij terug ging liggen. "Hoe moet ik je anders laten weten dat ik iets zie? Je was aan het slapen!" Ik kon een lach niet onderdrukken. "Is het verboden om te slapen 's nachts?" kaatste ik terug.

"Nee, maar ... Je weet goed genoeg wat ik bedoel." Ik lachte opnieuw. Deze keer omdat ik de discussie gewonnen had. Ik wachtte nog een tijdje af, voor ik toch uit de hangmat kroop. Na een paar minuten stappen, omdat de hangmat eigenlijk echt slecht lag, ging ik terug naar de hangmat.

"Henry?" Ik had mijn armen om me heen geslapen, terwijl ik vanop een afstand bleef staan. Langzaam begon mijn lichaam te trillen. Van koude dacht ik eerst. Alleen kon ik het niet controleren. Mijn hoofd bonkte. Mijn hart klopte snel. En ik zweette. 

"Wat is er?" Zijn voeten stonden op de grond. Zijn handen hadden de hangmat vast. "Voel je je wel goed? Ik kan tot hier zien dat je aan het trillen bent?" Langzaam liet ik me zakken op de grond en ademde diep in en uit. "Ik ... Ik voel me echt niet goed." kwam er moeizaam uit mijn mond.

Henry kwam meteen naar me toe en pakte me onder mijn oksels vast. Zo trok hij me opnieuw naar omhoog. "Ik ... Ik zal wel snel iemand gaan halen." zei hij, nadat hij me terug naar de hangmat gebracht had. Ik wou nog antwoorden, maar ik kon niet. Geen enkel woord verliet mijn mond.

Henry draaide zich om en liep weg. Hij liet mijn alleen achter op de hangmat. Na veel moeite kon ik het deken rond me heen slaan. 

"Levi?!" Ik herkende mijn vaders stem meteen. Hoe lang was Henry weggeweest?! Het leek maar een paar seconden, maar in werkelijkheid was het langer. "Ik had gezegd dat je niet naar buiten mocht 's nachts!" Mijn moeder hield Henry tegen, op een paar meter van ons. Mijn vader zuchtte. "Rustig maar, alles komt goed." 

Dat was de eerste keer dat ik in mijn wolf veranderde. Onder de volle maan. Met mijn beste vriend op een paar meter van mij. 

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden! 

Vote/Comment/Follow